er moeten soms

er moeten soms

pagina’s uitgescheurd worden

dan versnipperd

       weggegooid

alleen de herinnering

aan de flarden

heeft al pijn genoeg in zich

              spijt

              twijfel

doorgaan geeft ook

de nodige ballast, het overbodige-

het woord zegt het al

er moeten soms

pagina’s uitgescheurd worden

ruimte voor nieuwe

            voor adem

leven vraagt soms ook

om schrappen

om te schaven

M.S.

Hellemond

als ik naar binnen kijk
is na een paar traptreden
al niets meer te zien

de verhalen zeiden al
dat de dood geen berg Olympus is
maar een zwart gat

van buiten de hellemond
gezien klopt dit aardig

plots ben ik niet meer
zo zeker van dat afdalen

als ik maar heelhuids
terugkom en als het even kan
met wat me lief is

liefde is zo blind als de nacht
toch vrees ik dat er een moment komt
dat ik de dood in de ogen ga kijken

ook al zou ik het niet eens doorhebben
in dat donker voel ik vast de rillingen nog

pas dan zullen we er achter komen
wat er over zal blijven van de liefde

M.S.

Vertrekhal

het is hier groter dan verwacht
alles en iedereen lijkt op elkaar

als ik om me heen kijk
ontmoet niemand mijn blik

de voeten kunnen alle kanten op
lijken te wachten op een Godot

die ze komt vertellen waar heen te lopen
ze zijn maar moeilijk in beweging te krijgen

alsof ze zijn blijven plakken
zoals mijn handpalmen aan het handvat

van mijn enorme lege koffer
gelukkig ziet niemand dat deze niet vol is

alles wat er in zou passen
leek me voor vertrek alleen maar ballast

M.S.

Ballen zonder pegels - Wordt vervolgd

'Je moet wat meer met je blog doen,' zei de schrijfster een paar weken geleden.
Ik moest lachen.

'Ja,' zei ik, 'dat komt goed. Ik wil ook weer meer proza gaan schrijven, maar voorlopig komt er meer poëzie uit.'
'In een hoog tempo ook.'
'Helaas werkt dat met proza niet zo.'
'Ben je nu met iets bezig?'

Ze keek me strak aan met haar indringende ogen. Dezelfde als de eerste keer dat ik haar ontmoette, zowat tien jaar geleden ongeveer. In die tien jaar is er veel veranderd. Meer succes (al twee romans en vele columns), andere looks en nieuwe projecten. Grote projecten. Aan haar kant dan, maar het is gegund. Uiteindelijk zet elk succes ook Rotterdam als schrijfstad op de kaart, en daar wordt elke local hero beter van op de lange termijn. Mits je blijft schrijven, natuurlijk.

Hier timmert iedereen aan zijn eigen weg. Derek Otte bracht afgelopen jaar zijn eigen dichtbundel uit bij zijn eigen uitgeverij. Chapeau. Begin dit jaar mocht ik als één van de weinige gelukkigen het in boekvorm verschenen manuscript van Michelle van Dijk d'r eerste boek. Petje af en succes. Jerry Hormone bracht zijn eerste boek uit en signeerde met bloed. Stijlvoller kan niet. En er is nog meer te verwachten vanuit Rotterdam.

Zelf mag ik eigenlijk ook niet klagen. Naast dat ik gedichten met de snelheid van een zeikstraal op papier weet te zetten, heeft me tot dusver twee huisdichterschappen opgeleverd: OPEN Rotterdam en de maandelijkse live talkshow De Havenloods Live (als de lokale Nico Dijkshoorn). Ook wordt er her en der een gedicht (of enkele) gepubliceerd in een boek of verzamelbundel. In juni verschijnt bijv. 'Een kruisweg naar alledaags leed', de eerste en misschien wel grootste sonnettenkransenkrans (niet mijn woorden) van Nederland. Ik schreef er twee sonnetten voor, van de 196. En met wat mazzel kom ik ook nog met een gedicht in een boek over promovendus Sparta, maar daarover later misschien meer.

Ondertussen is de vraag die ik mij stel: wat nu? Al die schrijvers werken aan iets en stellen natuurlijk (terecht) de vraag: 'Waar ben jij mee bezig?' Nou, naast het tussen de bedrijven door een nieuwe dichtbundel componeren die je vervolgens niet opstuurt of waarvan je wacht op een respons (die zo lang duurt dat je eigenlijk al bent vergeten dat je en waarheen je een manuscript naar hebt opgestuurd), het schrijven van nieuwe gedichten (waarvan je dan vervolgens niet weet wat je daarmee moet dus gooi je die maar deels op Facebook in plaats van je blog die je daar ooit voor hebt aangemaakt) en staar je jezelf bijna dood op een uit de hand gelopen kort verhaal dat begon als een gefictionaliseerd verslag van een kroegavond dat uitmondde in een nooit afgemaakte "blog novel" (als dat genre nog niet bestond, bij deze).

Het komt eigenlijk neer op 'Life is what happens to us while we are making other plans'. Dat, en het gebrek aan focus op wat dan maar blijft liggen. En liggen. En liggen. Zo duurde het afmaken van mijn eerste boek ook jaren voordat je er eens goed voor ging zitten. Hetzelfde lot dreigt de eerder genoemde "blog novel" ook te ondergaan. Ik merkte vandaag pas op dat het al vijf jaar geleden is dat ik daar ooit aan begon. En het is nog steeds niet af. Dat komt omdat ik het nog veel verder wil uitbouwen dan tot waar ik online ben gekomen. Ik beschouw dat dan ook als de eerste draft van het verhaal, waar ik al een aantal wijzigingen in heb gemaakt (niet online doorgevoerd) zodat ik van daaruit verder kan schrijven.

Verwacht geen regelmatige updates, maar zal af en toe een update geven hoe het vordert. Ook om er zelf bij te blijven. De lengte van de hoofdstukken blijft hetzelfde: kort. In mijn hoofd zou het een novelle-vorm krijgen, maar om dat echt goed in te kunnen schatten moet er nog even doorgeschreven worden. En ik probeer zo blanco mogelijk te schrijven, zoals het ook ontstaan is: niet teveel bedenken van tevoren, maar elke keer als je er aan zit pas bedenken en schrijven zodat het verhaal zichzelf ontwikkeld. Dus ik KAN niet eens verklappen wat er gaat gebeuren. Maar ik denk wel dat het nog spannend zal blijven.

Als je niet weet waar ik het over heb, of als je het wel weet en er weer in wilt duiken: in 2011 begon het hier.

Wordt vervolgd..

M.S.

in mijn tienerjaren

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de mooiste vrouwen
een huid hadden
zo gaaf
zo bleek
als het meest kostbare marmer

ze droegen stoffen
die speels om hun rondingen
waren gewikkeld

als accentuering
als geheimhouding

geen goede
want je hoort ze roepen
‘ik verhul iets moois’
vaak midden
in de natuur
als kers
op de taart

nu vraag ik mij af
of de zon mij dan verplicht
zo’n klassieke te vangen
met wat inkt
of de stoute schoenen
maar aan moet trekken
haar richting op

toegegeven, vandaag
is een zeer geschikte dag
voor een mooi gedicht dat
ze kan dragen

op de huid
op papier

indien ongewenst
indien te intiem

is de Maas slechts
op een steenworp afstand
en de hongerige meeuwen
kijken zichtbaar uit
naar leesvoer

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de klassieken hele andere
tijden waren
niet te vergelijken
met waarin ik nu leef

M.S.

Wees maar niet bang

Voor Jett Rebel

Wees maar niet bang
voor die handen
van je-

ze zullen slechts maken
wanneer de rest van
je lichaam hapert,

wanneer ze niet durft
te doen bewegen,
te doen ontladen,

te doen inspireren,
te doen verwonderen,
dan zijn handen leidraad

als je houvast nodig hebt
om een weg
door momenten te banen,

dus wees niet bang
voor die handen
van je-

ze zijn je kameraden
wanneer alles om je heen
je probeert te vereenzamen,

wanneer het jou niet lukt
jezelf te beleven,
jezelf te zetten tot daden,

jezelf doen reflecteren,
jezelf opnieuw uit te vinden,
dan zijn handen leidraad

als je houvast nodig hebt
om je genie
in momenten uit te laten.

M.S.

NB: Het is alweer een tijdje geleden, maar na het zien van onderstaand interview met de muzikant Jett Rebel wilde ik dit gedicht schrijven. Het kwam er steeds niet van, maar eindelijk eens op papier gezet waar ik toen meteen aan moest denken.

Aftekening (NL) | Signature (Eng.)

Met pen, krijt, potlood,
inktpatronen, verf of bits-
buiten de box, graag.
----------------------------
By pen, chalk, pencil,
bullets of ink, paint or bits-
out of the box, please.

M.S.

Sprookjesmeisjes,

dat zijn die meisjes
die je nooit spontaan ontmoet
op een stom feestje

als je überhaupt
al naar feestjes durft te gaan
want die zijn vaak stom

net als zo’n dertig
procent mens die steeds voor de
drankspot staat te staan

en je dus verplicht
een gesprek aan te knopen
om iets te drinken

en je heel stiekem
hoopt dat er een sprookjesmeisje
je als een dagdroom

of een natte droom
begroet alsof dat vanaf
dat moment, ja dat,

het begin zal zijn
van echt zo’n mooie vriendschap
die meer gaat worden

precies zoals in
de sprookjes die je ouders
vroeger voorlazen

en jij je dan pas
beseft dat je al heel lang
niet meer in die troep

gelooft om maar te
zwijgen van sprookjesmeisjes
die toch niet bestaan

M.S.

Tuin aan de Dijk

In het kader van de officiële opening van de Tuin aan de Mathenesserdijk was ik gevraagd om voor deze gelegenheid een gedicht te schrijven en voor te dragen tijdens de opening, die vanmiddag in de regen plaatsvond. Ondanks het weer was het fijn, sfeervol en mooi om te zien dat er samen met buurtbewoners best leuke, mooie projecten verwezenlijkt kunnen worden. En dat het gedicht heel goed werd ontvangen, is voor mij dan weer een grote beloning. Zo draag ik ook weer mijn (bescheiden) steentje bij aan een buurtinitiatief. Het gedicht:

Tuin aan de Dijk

Pas hier heb je vierkante meters
de ruimte om in op of om te scheppen-

de zon geeft je licht
genoeg om dat bruin, geel of groen
te kleuren wat je vingers
met wijzen een plek geven

zoals de stad er jou een toekende
om handmatig eigen te maken,
je wortels in de grond te graven,
je binnentuin buiten achter te laten

alsof je groene haven waar
je zelf bepaalt wat je toevoegt of
juist weghaalt, wanneer je laat
of bewatert om er iets moois van te maken.

M.S.

Vreemdelingenlegioen

Ze willen hier niet zijn
onder dit plafond
tussen deze muren en
in de tas het meegegeven
proviand van de moeder-

het dopje van de pen
smaakt toch altijd beter en
buiten is het grasveld
binnen de vrijheid van
de hekken daaromheen,

ondertussen kunnen de jongens
naast hen ze ook niet helpen
hun pen op te tillen om papier
aan te vallen want ze is maar
groot genoeg voor één soldaat tegelijk.

M.S.

NB: dit gedicht is geschreven tijdens een workshop die ik gaf van het educatieproject Louder Than A Bomb van Poetry International.

Met het verdwijnen van

Met het verdwijnen van
de ondergrond hoeft
je onderbewuste nog niet
een sprongetje te maken
als jij dat niet wilt.

Met de armen uitgeslagen
mag je best denken
dat je kan vliegen
ook al kunnen duiven
dat niet door het huilen.

Met de handen in het haar
hoef je het alleen nog
wat uit te trekken
om er een parachute
van te kunnen maken

en anders zijn er
andermanshanden die je daarbij
kunnen helpen om
de landing terug op aarde
met jou te verzachten.

M.S.

(NB: dit gedicht won brons in wekelijkse wedstrijd op Pomgedichten.nl)

Adem uit

Adem uit

Noch door de neus
noch door de mond
ventileer ik zuurstof,

iets verbindt me
op het ritme van
het pompen door mijn hart.

Ook verlaat iets
mijn lichaam, water,
speeksel en iets dat later

het vlees aanraakt
als het geheel wordt
los geschud. Hevige schokken

op het eerste de beste
moment dat adem teruggeeft
en aan inademen geen tijd besteed.

Ook het universum,
het leven, pompt mee
midden in een luide kreet

die iets van verlossing
uit lijden lijkt te maskeren
achter stopborden aan het verkeren

maar niets is wat het lijkt
als de hersenen lucht
krijgen van een barst die is gelukt.

M.S.



Lees hier 'Adem in'.

Adem in

Adem in

Noch door de neus
noch door de mond
inhaleer ik zuurstof,

iets verstikt me
ook al is er geen
dood omdat ik nog leef.

Ook verlaat niets
mijn lichaam, geen traan,
speeksel of iets anders verlaat

het vlees, ook al
probeert het alles los
te schudden. Hevige schokken

op de meest willekeurige
momenten die adem ontnemen
en inademen zou rust moeten geven.

Ook het universum,
het leven, schokt mee
op een stil ritme dat even

iets van verlossing
uit lijden lijkt te doseren
in een valkuil gewikkeld in kleren

maar niets is wat het lijkt
als de hersenen geen lucht
krijgen van een hart dat is mislukt.

M.S.



Lees hier 'Adem uit'.

Tramlijn 4

Voor de zomervakantie was ik gevraagd door het tekstuele bedrijf Rijken&Jaarsma benaderd in het kader van het boek over tramlijn 4 dat zij maken. Uit de (voor mij) meest recente berichten begreep ik dat het boek haar voltooiing nadert. Goed nieuws voor Rotterdam aangezien dit een van de oudste tramlijnen is, en het boek prachtige verhalen bevat en foto's van de route en meer.

En ook goed nieuws voor mijzelf, want ik mocht maar liefst vijf gedichten schrijven voor het boek! Mijn gedichten gaan allemaal over een locatie langs de route van de huidige tramlijn 4, waaronder mijn buurt Delfshaven en natuurlijk de nieuwe trots van de stad: Rotterdam Centraal. Een eer, een uitdaging en kijk heel erg uit naar het boek, dat ergens begin herfst uit moet komen. Van wat ik er al van gezien en gelezen heb, wordt het prachtig en een must have voor de Rotterdammer!

Mocht ik meer nieuws hebben daarover, volgt dat uiteraard z.s.m. Tot die tijd kun je me regelmatig vinden in de tram ;)

M.S.

Enige tijd later..

Ben je al heel lang niet meer op deze blog geweest, maar is er in de tussentijd veel veranderd. Zo is mijn eerste roman, 71|17, na de oproep van vorig jaar uitgebracht, gepresenteerd en in de winkel beland. Zijn de gedichten schaarser geworden, maar wordt er nog steeds geschreven (ook al schrijf ik daar dan weer minder blogs over). En zijn er workshops gegeven, zijn we weer een aantal optredens verder en wordt er hard gewerkt aan nieuwe sites. Alles begint weer van voren te lopen, het ene wat sneller dan de andere, maar toch. Er moet weer meer geblogd worden, ik besef dat ook. Tot die tijd, geduld a.u.b. Er komt spoedig, ik herhaal, spoedig, meer werk en meer nieuws.

-M.S.

E-mailadressen

Zit een beetje met de handen in het haar. Zoals ik eerder al schreef moet ik weer aan de bak. aangezien ik ook zo'n heerlijke chaoot ben, doe ik natuurlijk van alles tegelijk. Denk aan alles tegelijk. Eén van de dingen die ik ook moet doen voor het boek is een lijst van minimaal 50 e-mailadressen opsturen naar mijn uitgever van mensen die op voorhand mijn roman willen bestellen, en daar dus een éénmalige mailing over ontvangen. Als ik me niet vergis, moet dat in een maand gebeurd zijn. Nu ken ik een heleboel mensen, maar hoe begin je zoiets? Op mijn laptop is het heel makkelijk: Excel, formuliertje maken, naam+e-mail toevoegen. Opslaan en weer verder mensen aanspreken.

Maar op welke manier? En hoe doe ik dat het snelst? Goed, ik kom op veel plekken en spreek veel mensen. Op de man af is het te doen. Je schrijft even de naam op en het e-mailadres. Maar dat gaat wel langzaam. En met bijna 900 Facebookvrienden, moet er toch een manier zijn om al die mensen tegelijk te benaderen. Nu dacht ik eerst aan een simpele poll, maar dat is best afgezaagd. Nog spectaculairder zou zijn: 'Het boek 71|17 van Miguel Santos op voorhand bestellen? SMS BOEK + naam en e-mail naar 7117' maar die luxe heb ik helaas niet. Het wordt dus ouderwets mensen aanspreken, spammen (niet te veel, natuurlijk), en heb ik het geluk dat ik zo lekker actief ben op vele vlakken (waaronder sociale media). Dus bij deze de oproep:

'Het debuut 71|17 van Miguel Santos op voorhand bestellen? Dat kan! Dit zijn je mogelijkheden:

- E-mail met HEBBEN! naar ms_miguelsantos@hotmail.com en je (volledige) naam;
- Een privébericht op Facebook met HEBBEN! (als wij vrienden zijn, gaat dat helemaal goed komen);
- WhatsApp of SMS je e-mailadres en je (volledige) naam voor de zekerheid (als je mijn telefoonnummer hebt, tenminste);
- Of gewoon tegen me zeggen als ik voor je sta, en dan noteer ik je.

Je ontvangt dan een éénmalige mailing over het boek, met meer informatie en hoe aan te schaffen. Houd ook mijn blog miguelsantos.nl in gaten voor meer nieuws!

71|17

De 71-jarige Michel Kant heeft last van waanbeelden en vervormde herinneringen. Toch is hij ervan overtuigd dat zijn herinneringen de juiste zijn. Met name de herinneringen aan zijn tienerjaren, toen hij op zeventienjarige leeftijd de liefde van zijn leven ontmoette. Op dat moment maakte de jonge Kant van alles mee. Sofía, het meisje van zijn dromen, blijkt echter niet voor één gat te vangen, of toch wel? Door vaak terug te denken probeert de oude Kant erachter te komen wat er gebeurde tussen de twee geliefden. Maar is alles wel zoals hij denkt dat het is? '


Zoiets lijkt me wel een mooi begin. Het moet wel een blog blijven, natuurlijk. Geen advertentiekanaal, zoals ergens in het boek 'Sex, Blogs en Rock'n'Roll' van Ernst-Jan Pfauth te lezen is. Maar om een lang verhaal kort te maken: de lijnen zijn geopend! Ga ik ondertussen verder met het overige. Afgelopen weekend mijn auteurscontract ondertekend ontvangen, dus heb ik vanaf nu drie maanden om het manuscript nogmaals te perfectioneren, bij te schaven, op te poetsen, opleuken, etc.

M.S.

Rubberboot

Op zaterdag 8 december 2012 presenteerde Marco Martens zijn verhalenbundel 'Rubberboot' (hier te bestellen) in een voor twee derde gevuld met Eindhovenaren Café Hemingway. Het maakte het er niet minder op. En dat terwijl de eerste recensie al binnen was, na een voorverkoop tijdens de PoetsClub Rotterdam op 5 december jl. De dichter Martin Aart de Jong schreef een dag later enkele lovende woorden voor het slechts 48 pagina's tellende boekje. Ook zagen we al een heuse book trailer voorbijkomen:


Jeroen Naaktgeboren praatte alles aan elkaar. De dichters vooral. Kobus Carbon, Gino van Weenen, Stijn van Kruijsdijk, Von Solo en ik. Jeroen opende zelf ook met een twee gedichten. Later zou hij zeggen dat hij die avond voor het eerst voordroeg in Hemingway. Een primeur, want normaliter draait hij plaatjes of is organisator van de Poetry Slam Rotterdam. Over de dichters zou Marco Martens, ook wel bekend als Macronizm, over de dichters zeggen: 'Dat doe ik nooit meer, zulke goede dichters uitnodigen. Dan moet je zelf nog en is het beste al geweest.' Valse bescheidenheid, ik zeg het je. Later werd over zijn voordracht uit de verhalenbundel 'Rubberboot' gezegd: 'Ik zou de hele avond wel naar die man kunnen luisteren.' Zwijmelende blikken van blauwe ogen, en dat allemaal door een zachte 'G', die nog niet de stad uit geschopt is door de Rotterdamse tongval.

Er was ook muziek. Ene Che speelde Nederlandstalige liedjes. Geestig en vol overgave. Om heel eerlijk te zijn: mocht ik ooit nog eens iets uitbrengen, presenteer ik het ook in een café. Dat is wel zo sfeervol. Een goede avond, die me ook nog een warme knuffel opleverde alvorens de voetjes van de vloer te gooien door DJ Native (er was ook nog een saxofonist die samen met de DJ de soul en funk brachten die de avond compleet maakten. Er was ook een Jeroen Naaktgeboren die de mic pakte en freestylend meedeed.). Als laatste gedicht droeg ik een vooraf aan de bar geschreven ode voor Marco, ter gelegenheid van zijn bundelpresentatie. Dit is het volledige gedicht:

Dit is mijn eiland in de zon

Dit is mijn eiland
In de zon,
Waar ik voor de kust
In rubber ronddobber.

Dit is mijn kamp
In het zuiden,
Waar ik vanuit mijn tent
al het leven observeerde voor ik vertrok.

Dit is mijn land
In de zee,
Waar ik roei met riemen
Die voor de hand liggen
Maar niemand heeft.

Dit is mijn eiland
In de zon,
Waar ik aan trek om te vormen
Maar rubber is minder rekbaar
Dan ik dacht-
Maar mijn rubberboot vaart minder
Kilometers dan ik kan lopen
Door Rotterdam
Zonder te dobberen.

M.S.

Ik weet nog goed hoe

Ik weet nog goed hoe
zij een spoor van verbazing
achterliet in de straat
waar ze doorheen zweefde
als een prinses bevrijd uit een kasteel.

Ik weet nog goed hoe
de ketting losjes bungelde
zoals het haar
waarmee ze haar interesse
in gerichte porties verdeelde.

Ik weet nog goed hoe
haar grote blauwe ogen
een onschuld veinsden
maar ondertussen zelfs
Aphrodite haar charmes benijdde.

Ik weet nog goed hoe
ik haar binnensmonds vervloekte
alvorens broodnodige drank tot
mij nam om moed te verzamelen
haar web vrijwillig binnen te wandelen.

M.S.

NB: dit gedicht is een late reactie op de 'wie wint de virtuele "ik weet nog hoe ik"-wedstrijd' op Pomgedichten.nl afgelopen weekend. Door andere bezigheden is het met niet gelukt op tijd een gedicht in te zenden. Toch wilde ik er een gedicht over schrijven, dus bij deze alsnog gedaan.

Face-raping

Gisteravond gedichten voorgedragen op een (hele gezellige, intieme, ontspannen, dank voor de uitnodiging) netwerkborrel. Daar stonden op een flap-over drie termen, waaronder 'face-raping'. De bedoeling was om jouw uitleg van die term te tekenen of te beschrijven. Aangezien ik toch in de poëtische bui aan het hangen was, leek het me wel gepast om daar een gedicht over te schrijven (ter plekke) wat het volgens mij inhoudt. Of dat ook klopt, geen idee. Maar wel een extra cadeau voor de organisatrice van de borrel. Uiteraard netjes op de flap-over overgeschreven en voorgedragen. Dit is het geworden:

Face-raping

Met een masker op
Raakt je ware gezicht nooit kapot,
En zelfs de donkere wolken
Die je ware identiteit soms
Verhullen, zijn altijd te ontkennen
Nonsens.

Echter, dit
Masker is wellicht
Een façade van mooi weer
Spelen, het mooier laten klinken
Dan het is-
Maskers zijn altijd leugens
Want maskers.

Met een masker
Wordt de waarheid verkracht
Zoals een gewenste identiteit
Een ware naar de achter-
Grond is de gebakken lucht
Waar een hoogvlieger op zijn
Plek is.

Met een masker op-
Hoe goed bedoeld ook of
Ter bescherming van de onzen-
Hebben we allemaal een boeventronie
En lijdt de mens erachter
Gezichtsverlies.

M.S.

One night stand

Afgelopen weekend maar weer eens een gedicht ingezonden voor de wekelijkse online dichtwedstrijd op Pomgedichten.nl. Elk weekend een ander thema. Dit keer ging het om 'One night stands', ondergetekende won zoals hier te lezen is (en de andere inzendingen). En nee, dit is niet gebaseerd op recente ervaring. Driewerf neen, het heeft mijn hersentjes welgeteld twee uur gepijnigd om de juiste woorden te vinden. De uitdaging voor dit schrijven zat hem geheel in het feit dat ik er nog nooit iets over geschreven heb. Het 'winnende gedicht' alsnog:

Laat de gordijnen maar
Open, want eerder fluisterde de maan
Mij toe zich van haar
Meest voyeuristische kant te laten zien.

Morgen zal de zon zich willen
Mengen in het aangezicht
Van onze lichamen, die stilletjes
Gillen en opgewonden verzinken

In het heetst van de strijd, badend
In een woestijn van geil zweet, waar
De druppels rondtrekken over heuvels, dalen
En spannende inkepingen als ware nomaden.

Als ons gekreun en gehijg heftiger wordt
Slaan onze kamelenvingers op hol-
Oververhit zoeken ze, de hoefnagels in galop
Richting de fata morgana van het zuiden, om

Daar, in het heetst van de strijd de dorst-
Misschien zelfs, ja wie weet, zelfs de honger
Te stillen, dan met open ogen te huilen als wolven
Naar de maan, die wij eerder onze lusten boden dan de zon.

M.S.