Zuckerbergen

Gisteravond heb ik The Social Network gezien, over de oprichting van Facebook. In een notendop: wel leuk, zeer informatief en niet de hoofdrolspeler (en ook Justin Timberlake niet) maar Andrew Garfield die 'de beste vriend en CFO' van Mark Zuckerberg steelt de show. Dankzij Sean Parker (Timberlake) en de obsessie om Facebook te laten slagen van Mark Zuckerberg (jesse Eisenberg) wordt de CFO van Facebook langzaam maar zeker buitenspel gezet. En de meest menselijke reacties worden neergezet: je voelt je genaaid. Door je beste vriend.

Waar het eigenlijk op neerkomt - en in de film komt Zuckerberg er na een slopende rechtszaak ook achter - is dat het 'leven' van Facebook je echte leven buiten het internet je vele vrienden kan gaan kosten. Want ga eens bij jezelf na: hoeveel van mijn vrienden op Facebook (en andere sociale netwerken) kan ik tot mijn hechte vriendengroep rekenen? Die ik opbel als het niet goed gaat? Of me een hart onder de riem steken? Je ophalen van het vliegveld? Je geld lenen om een project te realiseren, zoals in de film? Zeg nou zelf: dat zijn er bar weinig in verhouding tot je aantal online 'vrienden'.

Begrijp me niet verkeerd: het online netwerken staat me helemaal niet tegen. Integendeel, juist door sociale media kun je jouw eigen netwerk uitbreiden en onderhouden. Maar de afgelopen maanden ben ik zelf veel op Facebook actief geweest en nog meer op Twitter. Met het laatste heb ik veel mensen geïrriteerd door mijn vele updates. Tegelijkertijd heeft het me een aardig beeld opgeleverd wat je met sociale media kan doen, iets wat wel interessant is voor mijn studie Communicatie (en mede dankzij mijn stage bij DIMI, onderdeel van Rotterdam Festivals. Maar meer echte vrienden? Nee. Die vind je toch echt door de kroeg in te duiken en sociaal te zijn. Of tijdens je studie. En zo'n 95% van al mijn updates op Facebook komen via Twitter.

Dit is wat ik ga doen: na het posten van deze blog verwijder ik de link tussen Twitter en Facebook. Alles blijft intact, mits ik later alsnog besluit om Facebook weg te doen zoals ik vorige week eens aankondigde in de kroeg tegen mijn vrienden en duidde op veel weerstand. Afgezien van het feit dat Facebook internationaler is, en er meer mensen op te vinden zijn, vind ik het helemaal niet zoveel beter. Ik bedoel, mijn updates komen van Twitter. Heb ik een lang verhaal te onderbouwen, post ik een blog op Blogger. John Mayer had eigenlijk meer gelijk dan hij zelf doorhad toen hij zijn Twitter-account verwijderde: op veel sociale media (waaronder Twitter en Facebook) wordt weinig substantieels gezegd. Het is eerder een marketingtool geworden, een soort populariteitsmeter. Terwijl je persoonlijkheid er nauwelijks op terug te vinden is. En daarom wil ik meer gaan bloggen, en minder oneliners plaatsen (mits je me volgt op Twitter). In het belang van mijn studie, en waarschijnlijk mijn uiteindelijke beroep is het van belang dat ik in de gaten houdt wat er gebeurt op sociale media. Maar in het belang van mezelf als persoon, is dat ik mijn persoonlijkheid/menselijkheid/vriendschappen/hoejehetnoemenwilt ontwikkel. Daar heb ik een telefoon, een handjevol ontmoetingsplekken en een portemonnee voor.

Kortom: het wordt tijd om tijdig te stoppen met 'Zuckerbergen'. Het 'leven' van sociale media en weer terug te keren naar het echte leven. Want uiteindelijk gebeurt het daar allemaal. En hoewel sommige mensen het graag zouden willen, is dit beeld nog niet het geval. Als je me dus wilt bereiken, kun je me bellen of smsen. Als je wilt weten wat ik OP DIT MOMENT aan het doen ben: lezen, schrijven, iets drinken, tv kijken, muziek luisteren of spelen, chillen, werken, of een combinatie van meerdere opties. Ben je online en wil je socializen: kies je netwerk en dan krijg je binnen vijf werkdagen een reactie terug. Of niet, natuurlijk.

M.S.

Ansichtkaart

In en na de zomer zie ik als postbode op zaterdag nog best wat ansichtkaarten voorbij komen. En dat terwijl er juist zoveel e-mailverkeer is tegenwoordig en nog steeds groeiende is. Zo'n ansichtkaart is altijd handgeschreven en bevat een persoonlijke groet aan geliefden, familie, collega's of vrienden. 'Groeten uit...' en de gebruikelijke kusjes. Soms erg grappig, uitvoerig, maar altijd persoonlijk.

Ik heb zojuist de blog van John Mayer op Tumbler gelezen, waarin hij uitlegt waarom hij Twitter heeft opgegeven. Nu kan ik er heel lang over uitwijden, maar wat ik eruit haalde was dit: hij is van mening dat Twitter door veel artiesten slechts een middel is om aan 'Brandmanagement' te doen. Kortom: veel artiesten zien zichzelf als een merk (gedeeltelijk waar), en proberen zichzelf te marketen. En daar wilde hij niet langer deel van uit maken. Kan ik heel goed inkomen. Het blijft immers 'sociale media'.

Maar wat nu als je de sociale media gebruikt om contacten met vrienden en kennissen te onderhouden? Simpelweg door middel van het delen van jouw observaties of links die jij belangrijk zijn? Of die je interessant vindt? Ik bedoel, je zit toch als mens op sociale media? Alhoewel ik daar pas gaandeweg mijn stage bij Rotterdam Festivals, en dan het jongerenmagazine DIMI, achterkwam. Een bedrijf/stichting/organisatie kan zich prima profileren op sociale media, mits je dat doet als een persoon. Anders val je al snel door de mand en komt je boodschap niet aan. Je wordt 'ontvriend', 'unfollowed' of simpelweg geblocked. En dat is niet de bedoeling. Hetzelfde geldt voor jou. Laat je persoonlijkheid spreken, laat me zien wat je doet. Wat je bezighoudt, en leer me jou kennen. Want dat is de hele reden dat we Hyven, Twitteren, Facebooken en bloggen.

Of heeft John Mayer het mis? Zie ik het soms verkeerd? Om daar achter te komen wil ik graag met je blijven socializen op de daarvoor bestemde media. Ervaringen en dingen met je delen. Kennis delen. In gesprek gaan. En hopelijk zitten we dan binnen no time samen ergens koffie te drinken. Stuur ik je misschien wel een kaartje met de hartelijke groeten!

M.S.