Publiceren

De afgelopen tijd heb ik nogal wat gesprekken gevoerd over werk uitbrengen. Vaak krijg ik, na voordrachten of na eigen introductie als 'schrijver en dichter', de vraag of ik al iets uit heb gebracht. Meestal blijft het beperkt tot 'Een roman, maar een dichtbundel laat nog op zich wachten'. En met wachten bedoel ik dan tot er een uitgever interesse toont, of mijn opgestuurde manuscript wel eens in de smaak valt.Daarnaast voer je ook met andere kunstenaars, musici, makers, wel eens gesprekken die naar mijn mening van belang zijn om je eigen kunstenaarschap te kunnen definiëren, wat het doel ervan is. het mijne is vrij simpel, eigenlijk: mooie dingen maken en uitbrengen zoals ik dat in mijn hoofd heb en op papier zet. Als ik dat daarom zelf moet doen, so be it.

De laatste paar gesprekken gingen vooral over uitbrengen in eigen beheer en de voor- en nadelen ervan. Sceptici (of dromers van het hoogste niveau) zeggen je dat het zonde is, of misschien zelfs schadelijk voor de rest van je carrière. Ik zie het vooral als een nieuw opstapje die richting op. Misschien zijn er vandaag de dag misschien meer wegen naar het beloofde land. Eén daarvan zou ook eigen beheer kunnen zijn. Zo vond ik een tijdje geleden in een bibliotheek de bundel 'van nature ben ik ouder', door de dichter John Collee. Nog nooit eerdervan gehoord, en volgens de colofon in beperkte oplage uitgebracht in samenwerking met kunstenaars. En dan lig je toch mooi met die bibliotheeksticker in de bieb, plots opgemerkt door een liefhebber van poëzie. In mijn ogen veel waardevoller dan dat dikke uitgeverscontract. Al valt daar natuurlijk over te praten.

Zoals voor sommigen bekend ga ik via honderd wegen naar Rome, dus om een lang verhaal wat in te korten: inmiddels de knoop doorgehakt om toch eens wat zelf te publiceren. MORGEN DUS verschijnt dus bij het Centraal Boekhuis dus de eerste van drie bundels: UURTJESPOËZIE Een selectie in vier volumes. Boekhandel Bosch&DeJong in de Fenix Food Factory heeft al besteld, vanaf a.s. vrijdag in de winkel zelf hoorde ik zojuist. Daarnaast: heb je of ken je een lokale boekhandel, tip ze dan even! Later volgt ook nog Bol.com en NU AL op Mijnbestseller.nl. En hopelijk op nog meer plekken!

Ik ben nog even aan het kijken of er een kleine presentatie plaats kan vinden, maar daarover later meer. Ondertussen is de tweede bundel al in de maak en volgen er nog enkele UURTJESPOËZIE-sessies voor de laatste bundel. Dat allemaal op Facebook. Dus als we geen vrienden zijn, eh, het komt uit!

M.S.

Ballen zonder pegels - Wordt vervolgd

'Je moet wat meer met je blog doen,' zei de schrijfster een paar weken geleden.
Ik moest lachen.

'Ja,' zei ik, 'dat komt goed. Ik wil ook weer meer proza gaan schrijven, maar voorlopig komt er meer poëzie uit.'
'In een hoog tempo ook.'
'Helaas werkt dat met proza niet zo.'
'Ben je nu met iets bezig?'

Ze keek me strak aan met haar indringende ogen. Dezelfde als de eerste keer dat ik haar ontmoette, zowat tien jaar geleden ongeveer. In die tien jaar is er veel veranderd. Meer succes (al twee romans en vele columns), andere looks en nieuwe projecten. Grote projecten. Aan haar kant dan, maar het is gegund. Uiteindelijk zet elk succes ook Rotterdam als schrijfstad op de kaart, en daar wordt elke local hero beter van op de lange termijn. Mits je blijft schrijven, natuurlijk.

Hier timmert iedereen aan zijn eigen weg. Derek Otte bracht afgelopen jaar zijn eigen dichtbundel uit bij zijn eigen uitgeverij. Chapeau. Begin dit jaar mocht ik als één van de weinige gelukkigen het in boekvorm verschenen manuscript van Michelle van Dijk d'r eerste boek. Petje af en succes. Jerry Hormone bracht zijn eerste boek uit en signeerde met bloed. Stijlvoller kan niet. En er is nog meer te verwachten vanuit Rotterdam.

Zelf mag ik eigenlijk ook niet klagen. Naast dat ik gedichten met de snelheid van een zeikstraal op papier weet te zetten, heeft me tot dusver twee huisdichterschappen opgeleverd: OPEN Rotterdam en de maandelijkse live talkshow De Havenloods Live (als de lokale Nico Dijkshoorn). Ook wordt er her en der een gedicht (of enkele) gepubliceerd in een boek of verzamelbundel. In juni verschijnt bijv. 'Een kruisweg naar alledaags leed', de eerste en misschien wel grootste sonnettenkransenkrans (niet mijn woorden) van Nederland. Ik schreef er twee sonnetten voor, van de 196. En met wat mazzel kom ik ook nog met een gedicht in een boek over promovendus Sparta, maar daarover later misschien meer.

Ondertussen is de vraag die ik mij stel: wat nu? Al die schrijvers werken aan iets en stellen natuurlijk (terecht) de vraag: 'Waar ben jij mee bezig?' Nou, naast het tussen de bedrijven door een nieuwe dichtbundel componeren die je vervolgens niet opstuurt of waarvan je wacht op een respons (die zo lang duurt dat je eigenlijk al bent vergeten dat je en waarheen je een manuscript naar hebt opgestuurd), het schrijven van nieuwe gedichten (waarvan je dan vervolgens niet weet wat je daarmee moet dus gooi je die maar deels op Facebook in plaats van je blog die je daar ooit voor hebt aangemaakt) en staar je jezelf bijna dood op een uit de hand gelopen kort verhaal dat begon als een gefictionaliseerd verslag van een kroegavond dat uitmondde in een nooit afgemaakte "blog novel" (als dat genre nog niet bestond, bij deze).

Het komt eigenlijk neer op 'Life is what happens to us while we are making other plans'. Dat, en het gebrek aan focus op wat dan maar blijft liggen. En liggen. En liggen. Zo duurde het afmaken van mijn eerste boek ook jaren voordat je er eens goed voor ging zitten. Hetzelfde lot dreigt de eerder genoemde "blog novel" ook te ondergaan. Ik merkte vandaag pas op dat het al vijf jaar geleden is dat ik daar ooit aan begon. En het is nog steeds niet af. Dat komt omdat ik het nog veel verder wil uitbouwen dan tot waar ik online ben gekomen. Ik beschouw dat dan ook als de eerste draft van het verhaal, waar ik al een aantal wijzigingen in heb gemaakt (niet online doorgevoerd) zodat ik van daaruit verder kan schrijven.

Verwacht geen regelmatige updates, maar zal af en toe een update geven hoe het vordert. Ook om er zelf bij te blijven. De lengte van de hoofdstukken blijft hetzelfde: kort. In mijn hoofd zou het een novelle-vorm krijgen, maar om dat echt goed in te kunnen schatten moet er nog even doorgeschreven worden. En ik probeer zo blanco mogelijk te schrijven, zoals het ook ontstaan is: niet teveel bedenken van tevoren, maar elke keer als je er aan zit pas bedenken en schrijven zodat het verhaal zichzelf ontwikkeld. Dus ik KAN niet eens verklappen wat er gaat gebeuren. Maar ik denk wel dat het nog spannend zal blijven.

Als je niet weet waar ik het over heb, of als je het wel weet en er weer in wilt duiken: in 2011 begon het hier.

Wordt vervolgd..

M.S.

'Ga weg van het ongeluk, dan zul je het geluk wel vinden' - Boek 'Darko's lessen' door Michelle van Dijk dat een uitgever zoekt

Als onderdeel van een zeer select groepje lezers (lees: fans) mocht ik het manuscript van Michelle van Dijk haar eerste boek (in boekvorm) lezen. Het boek zoekt namelijk nog een uitgever, en enthousiaste reacties van fans van het boek helpen natuurlijk ook al. Hoe meer fans, hoe meer reacties, hoe beter. Iets wat hopelijk leidt tot een uitgever. Hieronder mijn bescheiden oordeel van het boek Darko’s lessen.

Keiharde vorleesliteratuur zoals je het nog maar zelden tegenkomt. Geheel in de stijl van Van Dijks manier van voordragen. Heb je dat nog nooit meegemaakt? Zorg dat je haar een keer live ziet, fenomenaal en in your face.

Ook met Darko’s lessen ontkom je niet aan haar literaire stem. Vanaf de eerste zin wordt het verhaal op je afgevuurd: ‘je hoeft alleen maar te schieten. Je trapt de deur open – bam – en je schiet: pafpafpaf. Absoluut briljant aangezien je net een bladzijde (lees: een deur van het boek) hebt opengeslagen. En dan hebben we het nog maar over de proloog. De echte lessen moeten nog beginnen.

Dat hoofdpersonage Darko taallessen en volwassen onderwijs volgt is voor het verhaal niet van uitermate groot belang. De echte lessen zijn de levenslessen: alle gebeurtenissen die we met Darko meemaken zijn voor hem een leerproces, misschien zelfs voor ons. Herkenbare situaties vol realisme en humor op het gebied van werk, dromen, de echte toekomst en ja, de liefde.

Darko, de arme ziel, verliefd op een vrouw die nog onhandiger is op dit gebied dan hijzelf. Maar wat een gevoel en overgave voor Janna. Mijns inziens wat elke (écht) verliefde man voelt (of hoort te voelen) maar niet weet te omschrijven. Laat staan uiten. Tot ik dit boek las.

En dan de nostalgie over zijn achtergrond en familie. De Oost-Europese achtergrond van Darko (bovendien actueel als het gaat over integreren en je land uit vluchten) is een wirwar aan herinneringen die hij zelf een plekje moet geven en er achter komen wat het voor hem betekent. Wat voor man het hem zal maken. ‘Je wordt een volwassen man,’ zal nog moeten blijken als je aan ‘Darko’s lessen’ begint.

Zonder verder al te veel willen verklappen van dit boek, heeft Darko’s lessen alles in zich wat een goed boek moet hebben: sterke hoofdpersonages, herkenbaar decor (zeker voor de Rotterdammers), een background story dat je niet op een presenteerblaadje wordt aangeboden, maar in goed geplaatste onderdelen. Niet te veel, niet te vaak, en zo gedoseerd dat het bijna een tweede verhaal wordt. Het heeft humor, nostalgie en romantische liefde in een goed te volgen ontwikkeling. Soms rauw, vaak recht voor zijn raap maar altijd puur en eerlijk.

‘Darko’s lessen’ is een van de fijnste boeken die ik sinds tijden heb gelezen. Het verdient niet alleen een uitgever die het boek tot haar recht laat komen, maar ook een leesgierig publiek dat het verhaal zich toe-eigent en (als aanrader er uit voorlezende) deelt met andere lezers. En ondertussen: ‘Ga we voor het ongeluk, dan zul je het geluk wel vinden.’

M.S.

Meer weten over Darko's lessen, het boek dat een uitgever zoekt? Lees het hier!

Hier sjokt een oude vogel over straat

Hier sjokt een oude vogel over straat
richting de vriendelijkheid van sigarettendames,
tussen paaltjes bevuild met doodgezworen praatjes
alsof correct Nederlands niet bestaat-

alsof een uitgedrukte sigarettenpeuk, verlaten
voor het volgende praatje Pot dat men aangaat
in het Turks, Marokkaans, Kaapverdiaans of wat voor taal
dan ook- nabij dat Historische Delfshaven

sjokt een oude vogel over straat, draagt
zijn herinneringen mee als ooit verzonden ansichtkaarten
vanuit dit Bospoldermodel waar hij al jaren

over woorden vaart zoals wereldse zaken
zeilen over bespeekselde frasen tijdens bakjes shoarma
of dwarrelen langs zijn vingers die shag draaien.

M.S.

NB: dit gedicht is met nog vier gedichten van ondergetekende gepubliceerd in het boek 'Lijn 4 Over een kleurrijke stad in beweging'. Meer info en het bestellen van het boek kan hier.

Tramlijn 4 - update

Eerder deze maand berichtte ik al over de gedichten die ik voor het boek over Tram 4 door tekstbureau Rijken&Jaarsma had geschreven. En zoals beloofd een update van de vorderingen, mocht het gemist zijn. Hierboven een impressie van de vormgeving, en je kan niet ontkennen dat dit er goed uit ziet! Nog eventjes geduld en dan komt het boek daadwerkelijk uit, daarover later meer. Verdere updates volgen!

M.S.

100 e-mailadressen

In het nabericht van de vorige blog zei ik dat als ik 100 e-mailadressen verzameld zou hebben, ik een nieuw en langer fragment uit 71|17 zou posten. Nou, het is me gelukt (DANK!) en ruim voor mijn sluitingstermijn (HOERA!). Dus zonder al te veel woorden meer vuil te maken, en me weer te storten op de laatste correcties voordat het manuscript naar de vormgever gaat, het beloofde fragment:

(...)Rashid begon te tikken met zijn voet. Enkele tikken later pakte hij in recordtijd zijn pakje sigaretten uit zijn zak, nam zijn laatste sigaret eruit en stak hem op. Ik heb het mijn moeder Eva ook wel eens zien doen. Stiekem, als mijn vader niet thuis was. Ze ging dan in haar eentje naar buiten. Even een blokje om. Ik heb haar nooit verteld dat ik door het raam keek, om te zien waar ze heen ging. Eva ging dan ook nergens heen. Voor ons huis zag ik haar een sigaret opsteken. Gehaast, alsof niemand het mocht zien. Nu ik eraan terug denk, meende ik een traan over haar wang zien rollen. Schouders die schokten. Ze zag er gebroken uit, als iemand die het even niet meer zag zitten. Toen was ik nog te klein om te begrijpen wat ik zojuist gezien had. Nu pas realiseerde ik me dat ik het begin van het einde had aanschouwd. Het einde van ons gezin, haar moederschap. Ik nam aan dat de vertraagde beelden van een rokende Rashid voor me niet dezelfde lading zouden hebben. Net toen ik ook een sigaret op wilde steken tikte Martin mij aan.
‘Daar,’ zei hij en wees in de richting van de Oude Binnenweg.
‘Waar,’ riep Rashid uit, ‘wat?’
Ik zag ook niets, maar bleef die richting opkijken. Opeens merkte ik een meisje op dat er goed uitzag, alleen liep en onze kant op kwam. Ik had haar eerder gezien, kende haar ergens van. Hopelijk is het niet weer Miranda, zei ik in gedachten. Voor een antwoord zou ik moeten wachten.
Martin had intussen zijn onderzoekende pose ingewisseld voor een ‘ik ben Martin, lekker intellectueel en gewillig’-pose. Toen ik mijn hoofd draaide naar Rashid was hij net bezig zijn haar te bewonderen in de etalageruit. Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn spiegelbeeld breed naar me grijnzen. Ik keek hem aan. Hij veranderde plotseling in een oude man, die daarna tot stof verging. Uit het stof herrees mijn spiegelbeeld, om dit keer langzamer tot stof te vergaan. Bij het wegrotten van elke laag huid en spieren sijpelde er donkerrood bloed naar beneden. Dit veranderde in een zwarte drab, waar vliegen en maden zich in rap tempo begonnen te nestelen. Het gezicht verzakte waardoor het steeds droeviger begon te kijken. Mijn handen begonnen te trillen en de knoop in mijn maag begon op hetzelfde moment dat mijn rug klammer dan ooit begon te voelen. Ik voelde me misselijk worden en neigde te gaan overgeven. Vol afgrijzen wendde ik mijn hoofd af, zodat Rashid weer in mijn blikveld stond. Hij had een ‘stoere, verleidelijke’ houding aangenomen. Jammer voor hem leek het mee op een kakhouding.
Rashid stond tegen de etalageruit geleund. Hij was iets door zijn gespreide benen gezakt, had zijn handen in zijn zij gezet en grijnsde breed. Het leek alsof hij iets wilde zeggen. Kijk mij, ik ga straks kakken op straat om indruk te maken op een meisje, hoorde ik hem in mijn verbeelding zeggen. Ik lachte in mijn vuistje, maar vond het tegelijkertijd best zielig. Rashid maakte zo absoluut geen kans. Toch was het een goede jongen. Een vriend. Hoewel hij altijd zijn best deed, faalde hij keer op keer bij de vrouwen. Maar we gunden hem stiekem meer, hoe hard we hem ook uitlachten.
Het meisje moest ons ook al hebben opgemerkt, want het begon me duidelijk te worden dat ze recht op ons af liep. Hoe meer ze ons naderde, des te meer deed ze me denken aan Sofía. Toen ze nog maar een paar meter van ons verwijderd was, bleek het inderdaad Sofía te zijn en sprong ik bijna een gat in de lucht van blijdschap. Ik had geen tijd om het werkelijk te doen, want Sofía sloeg haar armen om mijn nek en zoende me vol op de mond. Mijn tong gleed automatisch naar binnen precies op het moment dat ze haar lippen van elkaar haalde. Even kwam het in me op dat Martin en Rashid er bij stonden en naar keken. Maar die gedachte was even snel verdwenen als dat hij gekomen was. De knoop in mijn maag kwam spontaan terug, maar zorgde dit keer niet voor een misselijk gevoel. Het voelde eerder alsof ik heel licht werd en begon te zweven. Alsof Sofía me op een wolkje tilde en wij er samen vandoor zouden vliegen. Gelukkig. Verliefd. Verbonden door een kus waar geen eind aan leek te komen. Alles om ons heen was niet belangrijk meer, slechts het hier en nu telde. Mijn Sofía, de jonge vrouw die mijn hart in vuur en vlam zette. Mijn Sofía, wiens hart een mysterie was voor mij maar zich liet schenken aan mij. Ik…
‘Ahum,’ hoorde ik links van mij.
Ik gaf geen kik.
‘Ahum,’ hoorde ik weer. Dit keer kwam het van rechts en was het wat harder, wat meer overdreven.
Ik moest lachen en hield op met zoenen.
‘Zou je ons niet even voorstellen,’ vroeg Martin.
‘Ja joh,’ plakte Rashid eraan vast, ‘heb je nooit van delen gehoord?’
Hij knipoogde.
Sofía keek me heel verlegen aan. Tegelijkertijd lachte ze haar mooiste lach. Dat was de mooiste glimlach van een meisje die ik tot nu toe had gezien. Op dat moment was ze op haar mooist. Mooier dan ze zojuist was kon ze bijna onmogelijk worden. Tegelijkertijd was het ook een kwetsbare lach, waarmee ze om hulp riep. Mijn hulp. Ze drukte zich tegen me aan en sloeg een arm om mijn middel. Even kneep ze me zacht en keek me toen aan. Ik hoopte dat ze zou zeggen ‘Help, vriendje. Die jongen is gemeen’, maar dat zei ze niet. Ze gaf me wel een warm gevoel. Het idee dat ik haar koene ridder was die haar moest beschermen. Ik lachte terug en kreeg nog meer vlinders in mijn buik, voelde me ongemakkelijk. Ze was mooi en verraste me daar elke keer weer mee. Maar voor de twee jongens tegenover ons wilde ik me niet laten kisten, overkomen als een watje. Dus stelde ik haar fier en vrolijk voor.
‘Je hebt gelijk,’ zei ik nog half lachend, ‘dit is mijn meisje. Sofía.’
(...)

M.S.

NB: t/m 31 maart a.s. kun je nog je e-mailadres opgeven om de éénmailge promotiemailing te ontvangen van 71|17 van Uitgeverij Free Musketeers. Daarna is het niet meer mogelijk en wordt het gewoon afwachten tot het boek uit is.

Sneak-preview

Zoals ik nu al een week roep: ik ben e-mailadressen aan het verzamelen voor een éénmalige promotiemailing vanuit de uitgever. Daarin volgt alle info over mijn aanstaande debuutroman 71|17, incl. prijs, aantal pagina's, waar het aan te schaffen is, cover&auteursfoto en overige informatie over het boek. Mocht je je afvragen waar dat dan voor is.

Nu heb ik het minimale (voor de uitgever benodigde) aantal van 50 e-mailadressen inmiddels voorbij gestreefd, dus dat is mooi (in vijf dagen tijd, YEAHHH!). DANK U, DANK U ZEER. Als dank daarvoor, en om mensen die nog twijfelen of gewoon over de helft van mijn posts heen leest, hier een korte sneak-preview van het boek:

'(...) Ik stond op en liep weer naar de badkamer. Ik keek in de spiegel. Dit keer was het niet mijn spiegelbeeld wat ik zag, maar een lichaam met een razende tornado erop. Het had ogen, een mond, een neus en twee oren. Ik had zo een cartoon binnen kunnen wandelen. Om alles met de grond gelijk te maken. Althans, zo voelde ik me. En dan zou het Sofía zijn, die me kwam bedaren. Als een Amazone kwam ze dan aan galopperen op een groot, zwart paard. Het zag er belachelijk uit. Ik wreef in mijn ogen. Daar was mijn spiegelbeeld weer.
Om een voor mij onbekende reden praatte ik soms met mijn spiegelbeeld. Op zich niet heel bijzonder. Maar het rare ervan was: mijn spiegelbeeld sprak terug. Weliswaar in mijn verbeelding, maar het sprak. Soms vroeg ik me dan wel eens af of dat nou wel zo gezond was. Of was ik gewoon gek aan het worden? Misschien kwam het wel door al dat piekeren van mij, waar Stephan het al over had. Misschien had hij dan toch gelijk.
‘Je wordt gek,’ zei mijn spiegelbeeld opeens, ‘maar dat is niet zo raar. Je hebt veel meegemaakt de laatste tijd.’
‘Je hebt gelijk,’ antwoordde ik verveeld, ‘het wordt tijd dat ik jou ga negeren.’
‘Waarom? Ik probeer je alleen maar te helpen.’
‘Je werkt op mijn zenuwen. Ik sluit mijn ogen en binnen vier tellen ben je voorgoed uit mijn hoofd verdwenen, begrepen?’
Ik sloot mijn ogen. Telde tot vier. Toen deed ik mijn ogen weer open. Hij was weg. Ik keek nu mezelf weer in de ogen. Tijd om terug naar bed te gaan. Stephan lag nu te slapen op de bank. Ik stapte mijn bed in en viel als een blok in slaap. (...)'

M.S.

NB: de vraag om e-mailadressen blijft doorlopen t/m 30 maart. Tot die tijd kun je je dus aanmelden om de mailing te ontvangen, zie in dit bericht hoe! Of om vrienden ervan te overtuigen hetzelfde te doen. Bij 100 e-mails volgt een nieuw (langer) fragment als sneak-preview!

Oproep

Same story als het vorige bericht, want we zijn er nog lang niet! Daarom dus een nieuwe oproep (en ja, ik geniet hiervan), voor degenen die het gemist hebben (bijna onmogelijk) of het niet helemaal doorgekregen hebben:

'Het debuut 71|17 van Miguel Santos op voorhand bestellen? Dat kan! Dit zijn je mogelijkheden:

- E-mail met HEBBEN! naar ms_miguelsantos@hotmail.com en je (volledige) naam;
- Een privébericht op Facebook met HEBBEN! (als wij vrienden zijn, gaat dat helemaal goed komen);
- WhatsApp of SMS je e-mailadres en je (volledige) naam voor de zekerheid (als je mijn telefoonnummer hebt, tenminste);
- Of gewoon tegen me zeggen als ik voor je sta, en dan noteer ik je.

Je ontvangt dan een éénmalige mailing over het boek, met meer informatie en hoe aan te schaffen. Houd ook mijn blog miguelsantos.nl in gaten voor meer nieuws!

71|17

De 71-jarige Michel Kant heeft last van waanbeelden en vervormde herinneringen. Toch is hij ervan overtuigd dat zijn herinneringen de juiste zijn. Met name de herinneringen aan zijn tienerjaren, toen hij op zeventienjarige leeftijd de liefde van zijn leven ontmoette. Op dat moment maakte de jonge Kant van alles mee. Sofía, het meisje van zijn dromen, blijkt echter niet voor één gat te vangen, of toch wel? Door vaak terug te denken probeert de oude Kant erachter te komen wat er gebeurde tussen de twee geliefden. Maar is alles wel zoals hij denkt dat het is? '

M.S.

NB: meer info over de uitgeverij, Free Musketeers, vind je hier.

E-mailadressen

Zit een beetje met de handen in het haar. Zoals ik eerder al schreef moet ik weer aan de bak. aangezien ik ook zo'n heerlijke chaoot ben, doe ik natuurlijk van alles tegelijk. Denk aan alles tegelijk. Eén van de dingen die ik ook moet doen voor het boek is een lijst van minimaal 50 e-mailadressen opsturen naar mijn uitgever van mensen die op voorhand mijn roman willen bestellen, en daar dus een éénmalige mailing over ontvangen. Als ik me niet vergis, moet dat in een maand gebeurd zijn. Nu ken ik een heleboel mensen, maar hoe begin je zoiets? Op mijn laptop is het heel makkelijk: Excel, formuliertje maken, naam+e-mail toevoegen. Opslaan en weer verder mensen aanspreken.

Maar op welke manier? En hoe doe ik dat het snelst? Goed, ik kom op veel plekken en spreek veel mensen. Op de man af is het te doen. Je schrijft even de naam op en het e-mailadres. Maar dat gaat wel langzaam. En met bijna 900 Facebookvrienden, moet er toch een manier zijn om al die mensen tegelijk te benaderen. Nu dacht ik eerst aan een simpele poll, maar dat is best afgezaagd. Nog spectaculairder zou zijn: 'Het boek 71|17 van Miguel Santos op voorhand bestellen? SMS BOEK + naam en e-mail naar 7117' maar die luxe heb ik helaas niet. Het wordt dus ouderwets mensen aanspreken, spammen (niet te veel, natuurlijk), en heb ik het geluk dat ik zo lekker actief ben op vele vlakken (waaronder sociale media). Dus bij deze de oproep:

'Het debuut 71|17 van Miguel Santos op voorhand bestellen? Dat kan! Dit zijn je mogelijkheden:

- E-mail met HEBBEN! naar ms_miguelsantos@hotmail.com en je (volledige) naam;
- Een privébericht op Facebook met HEBBEN! (als wij vrienden zijn, gaat dat helemaal goed komen);
- WhatsApp of SMS je e-mailadres en je (volledige) naam voor de zekerheid (als je mijn telefoonnummer hebt, tenminste);
- Of gewoon tegen me zeggen als ik voor je sta, en dan noteer ik je.

Je ontvangt dan een éénmalige mailing over het boek, met meer informatie en hoe aan te schaffen. Houd ook mijn blog miguelsantos.nl in gaten voor meer nieuws!

71|17

De 71-jarige Michel Kant heeft last van waanbeelden en vervormde herinneringen. Toch is hij ervan overtuigd dat zijn herinneringen de juiste zijn. Met name de herinneringen aan zijn tienerjaren, toen hij op zeventienjarige leeftijd de liefde van zijn leven ontmoette. Op dat moment maakte de jonge Kant van alles mee. Sofía, het meisje van zijn dromen, blijkt echter niet voor één gat te vangen, of toch wel? Door vaak terug te denken probeert de oude Kant erachter te komen wat er gebeurde tussen de twee geliefden. Maar is alles wel zoals hij denkt dat het is? '


Zoiets lijkt me wel een mooi begin. Het moet wel een blog blijven, natuurlijk. Geen advertentiekanaal, zoals ergens in het boek 'Sex, Blogs en Rock'n'Roll' van Ernst-Jan Pfauth te lezen is. Maar om een lang verhaal kort te maken: de lijnen zijn geopend! Ga ik ondertussen verder met het overige. Afgelopen weekend mijn auteurscontract ondertekend ontvangen, dus heb ik vanaf nu drie maanden om het manuscript nogmaals te perfectioneren, bij te schaven, op te poetsen, opleuken, etc.

M.S.

Nieuwe poging

Ik heb maar weer mijn schrijfgerei in gepakt. Nee, het zit nog steeds in mijn tas. Aangezien de maandag weer overleefd is, wordt het tijd om weer wat productiefs te gaan doen. Verder te gaan met het boek.

De schrijver die ik zondag tegen kwam in de Aap, had een boekje bij zich dat hij vol schreef met korte verhalen. Sigaar rokend. Vulpen. En een colbert, uiteraard. Nu ik daarover nadenk, voelt het als een subtiele hint om de proza ook weer eens op te pakken. Dus ga ik met hernieuwde energie beginnen, in de hoop een flink stuk verder te komen. Maar er komt van alles tussendoor. Leuk, maar zo komen we minder stappen verder. Focus.

M.S.

Sjimmie Waardig

Laat je niet misleiden door deze titel. Het gaat hier om een positieve review van James Worthy, van dezelfde James Worthy. Met de mannen van Top Notch achter zich een logische keuze voor de titel. Alsof het een LP is die uitkomt, in plaats van een boek. Ik heb gisteravond zijn debuutroman uitgelezen in de Witte Aap, jawel, in een bar. Een betere setting had ik me eigenlijk niet voor kunnen stellen. Bier, barmannen, vrouwen op barkrukken die heen en weer wiegen. Aangeschoten wannabe-pooiers die op hen inpraten in de hoop dat ze met hun haar gaan spelen. In hun nek wrijven. Of maar meteen voorstellen om het gesprek ergens anders voort te zetten. Bij hen thuis, bijvoorbeeld.

Maar goed, het boek van James Worthy dus. Hi-la-risch. 'Waar gaat het over,' vroeg het zusje of de zus van de kleine Braziliaan achter de bar. Ze haalde me een beetje abrupt uit mijn leesmodus, maar ik kwam uit op dit: 'Een man is zijn grote liefde verloren, waarop hij uit frustratie zowat alles wat twee benen heeft en een oester ertussen neukt en uiteindelijk, na vele amoureuze en hilarische avonturen, naar Frankrijk vertrekt om een boek te schrijven. Met dat boek wil hij zijn grote liefde terugwinnen, maar vindt onderweg een nieuwe grote liefde.' Het zusje of de zus van liet het even op haar inwerken en liep toen instemmend knikkend terug naar haar groepje. Ze draaide zich om en riep iets van: 'Mag ik hem lezen als hij uit is?' Ik lachte en bedacht me dat het al de tweede was die dag die het wilde lenen.

De meest wonderlijke zinsnede die me is bijgebleven (lees: die mij het hardst heeft laten lachen op een willekeurig terras in Rotterdam) is: '... erosie van je venusheuvel...'. Ik probeer me er nog steeds een voorstelling van te maken, maar het lukt me niet. Vooral niet omdat ik gaandeweg het lezen steeds moest denken aan de woorden 'een kruising tussen Jan Wolkers, Herman Brusselmans en Al Pacino'. Grootspraak, maar het meest accuraat met de schrijfstijl. Het boek is grof. Het is geil. Het is plat. Onvoorstelbaar. Creatief geestig, want ik heb vaak gedacht 'Hoe de fuck verzin je dit?'. Ook heb ik zowat iedereen die mij heeft horen of zien lachen terwijl ik het boek las aangeraden, na een kleine voordracht uiteraard, om het te kopen. Te lenen in de bieb. Kortom: te gaan lezen. Had ik al gezegd dat het net zo snel leest als de Intercity A'dam - R'dam? En heb je door dat dit een 'bescheiden' lofzang is op James Worthy? Op zijn blog schreef hij over zijn motto tijdens het schrijven van zijn debuut, ontleend aan Roald Dahl: '‘Two jokes a page, and don’t stop for sunsets.’ Dat is schrijven in een notendop.' En dat is hem gelukt, maar weet ook de heartbroken man in the gutter een goedlopend verhaal te geven. En het mooiste van het boek is dat de personages Herman Brusselmans steeds bellen om te http://www.blogger.com/img/blank.gifzeggen dat niet Brusselmans maar James motherfucking Worthy de Befkoning van de Benelux is. Dat maakt het waardige literatuur met grande cojones. Heerlijk. Dus niet ouwehoeren, gewoon kopen! Want je lacht je suf en wordt geconfronteerd met je eigen mannelijkheid.

'Kun jij je met de schrijver identificeren,' vroeg de Braziliaanse barman aan mij.
'Wat betreft het rond neuken niet,' begon ik, 'maar wel het ten onder gaan door de liefde en de manier waarop hij alles beleeft en beschrijft. Dat zeker.'

M.S.

Afbeelding boek: Lebowski Achievers

Herlezen

Alvast hoofdstuk I in de zon gelezen. Al bij de eerste alinea zag ik strepen en aantekeningen door de tekst. En dat is pas het eerste hoofdstuk. Dan moet je er nog twaalf. Maar het is voor een goed doel.

Ik hoop dit jaar echt voor de zomer de tweede versie af te hebben, om aan het selecte leesgroepje te laten lezen. Ook al weten zij dat nog niet. Of deels. Maar dat is voorlopig nog ver. Het is nu zaak om te herlezen en te herschrijven waar nodig. Wat uiteindelijk moet leiden tot een eerste poging voor een boek. Nou ja, een novelle. Het heeft geen formaat van een 'Ontdekking van de hemel' of 'Schaduw van de wind'. Met andere woorden: ik ga weer verder lezen. En dan weer schrijven. Om dat in ieder geval eens afgeschreven te hebben.

Denk ik ook eens na over een korte samenvatting waar het over gaat. Om je een idee te geven. Het speelt zich in ieder geval af in Rotterdam. Dus dat. En dichten zal er vast ook wel van komen. Zal binnenkort eens nieuwe gedichten posten. Beloofd.

M.S.