op het donker (vrij naar 'Blue in Green' van Miles Davis)

op het donker
in het midden
van het oog
met blauw in groen
is een wit vlak te zien

daarin mijn silhouet

door de deur
dat meer een gat is
fluistert Miles
zonder obstakels halverwege

zacht
licht

over een briesje
en een breed gebit
van gestemde blokjes
yin en yang

ik ben maar een machientje

de noten schuifelen naar buiten
mijn oren in
kruipen mijn hoofd uit
via de kassen
als full colour

ik ben een recorder

noch de rossige voor me
noch de mensen naast me
hebben weet van dit moment

behalve Miles

wiens trompet
me toefluistert
je kijkt naar een kunstwerk
je kijkt naar een kunstwerk

ik kijk naar een kunstwerk

op het donker
in het midden
van het oog
met blauw in groen
is een wit vlak te zien

daarin mijn reflectie

die kijkt naar een kunstwerk
dat buiten
beeld

toch
aanwezig

M.S.

Nachtinspiratiesnuiven

Terwijl de sterrenhemel op mijn dakraam klopt, lees ik het antwoord van Ernst-Jan Pfauth/nrcnext.nl op de vraag: 'Is bloggen passé?'. Het antwoord is 'Nee.' Vooral het argument dat 'Bloggen in het DNA van het internet zit' staat als een huis. En inderdaad: veel bloggers gebruiken Twitter als tool om lezers naar hun blogs te lokken/redirecten. Ik doe het om heel eerlijk te zijn ook. Dus als je dit leest, is de kans groot dat je hier via Twitter bent beland. Of Hyves. Facebook. Of iets anders.

Hoe dan ook, feit blijft dat de sterrenhemel op mijn dakraam (lees: boven mijn hoofd) klopt of ik ook buiten kom spelen. Ik hoop dat deze avond/nacht mijn voorgevoel bevestigd: de inspiratie ligt op straat vanavond. Wanneer ik over enkele minuten mijn deur uitloop, zal ik diep inhaleren. Het leven op te snuiven alsof ik een luchtverslaafde ben. In het geval dat nog niet zo was, want ik heb die O2 toch echt nodig om te overleven. Dat en die drie politiebusjes aan het eind van de straat, die zouden nog wel eens van pas kunnen komen. Het doel is om uiteindelijk weer achter deze laptop te belanden en een aantal zinnen neer te pennen. Is dat niet het geval, dan.. Dan weet ik het ook niet. Dan wordt het een andere keer.

Mijn blik gaat op oneindig. Mijn gedachten staan open en het Shaft-thema klinkt in mijn hoofd. Nu het verhaal dat zich voordoet nog. De verhalen die verteld worden. De mensen die ik zal ontmoeten. Ongetwijfeld.

M.S.

Zuckerbergen

Gisteravond heb ik The Social Network gezien, over de oprichting van Facebook. In een notendop: wel leuk, zeer informatief en niet de hoofdrolspeler (en ook Justin Timberlake niet) maar Andrew Garfield die 'de beste vriend en CFO' van Mark Zuckerberg steelt de show. Dankzij Sean Parker (Timberlake) en de obsessie om Facebook te laten slagen van Mark Zuckerberg (jesse Eisenberg) wordt de CFO van Facebook langzaam maar zeker buitenspel gezet. En de meest menselijke reacties worden neergezet: je voelt je genaaid. Door je beste vriend.

Waar het eigenlijk op neerkomt - en in de film komt Zuckerberg er na een slopende rechtszaak ook achter - is dat het 'leven' van Facebook je echte leven buiten het internet je vele vrienden kan gaan kosten. Want ga eens bij jezelf na: hoeveel van mijn vrienden op Facebook (en andere sociale netwerken) kan ik tot mijn hechte vriendengroep rekenen? Die ik opbel als het niet goed gaat? Of me een hart onder de riem steken? Je ophalen van het vliegveld? Je geld lenen om een project te realiseren, zoals in de film? Zeg nou zelf: dat zijn er bar weinig in verhouding tot je aantal online 'vrienden'.

Begrijp me niet verkeerd: het online netwerken staat me helemaal niet tegen. Integendeel, juist door sociale media kun je jouw eigen netwerk uitbreiden en onderhouden. Maar de afgelopen maanden ben ik zelf veel op Facebook actief geweest en nog meer op Twitter. Met het laatste heb ik veel mensen geïrriteerd door mijn vele updates. Tegelijkertijd heeft het me een aardig beeld opgeleverd wat je met sociale media kan doen, iets wat wel interessant is voor mijn studie Communicatie (en mede dankzij mijn stage bij DIMI, onderdeel van Rotterdam Festivals. Maar meer echte vrienden? Nee. Die vind je toch echt door de kroeg in te duiken en sociaal te zijn. Of tijdens je studie. En zo'n 95% van al mijn updates op Facebook komen via Twitter.

Dit is wat ik ga doen: na het posten van deze blog verwijder ik de link tussen Twitter en Facebook. Alles blijft intact, mits ik later alsnog besluit om Facebook weg te doen zoals ik vorige week eens aankondigde in de kroeg tegen mijn vrienden en duidde op veel weerstand. Afgezien van het feit dat Facebook internationaler is, en er meer mensen op te vinden zijn, vind ik het helemaal niet zoveel beter. Ik bedoel, mijn updates komen van Twitter. Heb ik een lang verhaal te onderbouwen, post ik een blog op Blogger. John Mayer had eigenlijk meer gelijk dan hij zelf doorhad toen hij zijn Twitter-account verwijderde: op veel sociale media (waaronder Twitter en Facebook) wordt weinig substantieels gezegd. Het is eerder een marketingtool geworden, een soort populariteitsmeter. Terwijl je persoonlijkheid er nauwelijks op terug te vinden is. En daarom wil ik meer gaan bloggen, en minder oneliners plaatsen (mits je me volgt op Twitter). In het belang van mijn studie, en waarschijnlijk mijn uiteindelijke beroep is het van belang dat ik in de gaten houdt wat er gebeurt op sociale media. Maar in het belang van mezelf als persoon, is dat ik mijn persoonlijkheid/menselijkheid/vriendschappen/hoejehetnoemenwilt ontwikkel. Daar heb ik een telefoon, een handjevol ontmoetingsplekken en een portemonnee voor.

Kortom: het wordt tijd om tijdig te stoppen met 'Zuckerbergen'. Het 'leven' van sociale media en weer terug te keren naar het echte leven. Want uiteindelijk gebeurt het daar allemaal. En hoewel sommige mensen het graag zouden willen, is dit beeld nog niet het geval. Als je me dus wilt bereiken, kun je me bellen of smsen. Als je wilt weten wat ik OP DIT MOMENT aan het doen ben: lezen, schrijven, iets drinken, tv kijken, muziek luisteren of spelen, chillen, werken, of een combinatie van meerdere opties. Ben je online en wil je socializen: kies je netwerk en dan krijg je binnen vijf werkdagen een reactie terug. Of niet, natuurlijk.

M.S.

Schouwburgen

Als het aan de Rotterdamse Schouwburg ligt, wordt de schouwburg niet alleen een plek om theater te bezoeken. Neen, het wordt een ontmoetingsplek. Een plek waar je een kopje koffie doet, of in mijn geval: gewapend met laptop, een boek, een kopje koffie en een lijst met bronnen je studievoortgang op peil houdt. Uiteraard doe ik dit op geheel studentikoze wijze: nog duf van het feestje van de avond ervoor en slechts zes uurtjes slaap.

Maar goed, om terug te keren naar het 'Schouwburgen' zal ik dit nieuwe woord even toelichten. Voorheen betekende dit, zoals ik al zei, theater bezoeken. Dit varieerde van kleine (familie)voorstellingen tot het Scapino Ballet dat haar kunsten vertoont. Het betekende voor sommigen wellicht een verplichte ouders met familie. Of afgezonderd van iedereen stiekem je 'culturele bewustzijn (zoals ik het ooit hoorde zeggen)' opkrikken. Cultuur snuiven. Geraakt worden, als je de nieuwe campagne van het Rotterdams UITburo moet geloven tenminste. Niet dat dit beeld klopt, maar om heel eerlijk te zijn is de gemiddelde leeftijd van een theaterbezoeker toch wel redelijk hoog. Jammer, want het kan echt fantastisch zijn.

Op het moment van dit schrijven zit ik tegenover de nieuwe bar van Floor, waarvan de deuren tussen de Schouwburg en het café verdwenen zijn. De bedoeling hiervan is om de foyer en Floor samen te trekken, en zo 'een voor Rotterdam unieke stadsfoyer te creëren'. Na de try-out van woensdag 29 september jl. hadden veel mensen nog hun twijfels. Dit kwam mede doordat de foyer nog niet af was. Bewegwijzering ontbrak. De entree leverde een gigantische rij op voor de kassa. De brandoefening duurde te lang, etc. Allemaal twijfels die men veilig vanachter de computer op de website van de Rotterdamse Schouwburg plaatst. Terwijl men van tevoren wist dat het slechts een try-out was, om te zien hoe alles werkt. Voor de Schouwburg was het een moment om te zien hoe mensen reageren op de nieuwe foyer.

Nu ik hier zo zit, voelt het ontzettend goed om hier te zitten. Ik heb gratis internet (voor een student van groot belang), er zijn twee bars waar ik een koffie kan bestellen. Voor de 12m lange mediawand, die inmiddels verschillende beelden laat zien waaronder de programmering van de Schouwburg, staat een dj-booth waarachter een klein vrouwtje met een zandgele trui ontspannen muziek draait. Naast de ingang hangen wat mensen. Achter de ronde kassa, hebben zich mensen (lees: enkele oudjes) verzameld om koffie te drinken en te wachten op de rondleiding die over enkele minuten van start gaat. Ik ga me ook maar eens aanmelden, om mijn nieuwe hang-/schrijf-/werkplek eens goed op te nemen. Want ik ben erg tevreden met het resultaat!

Bij het schrijven van die laatste zin, begint de rondleiding naast de tafel waar aan ik zit te schrijven, dus dat wordt wachten op de volgende ronde. Ik ga vaker 'schouwburgen', want zoals het nu mogelijk is kun je vanaf nu onder 'schouwburgen' ook verstaan: mensen ontmoeten, een drankje doen, lezen, werken/studeren, ontspannen, met de mogelijkheid dit te combineren met een theatervoorstelling. Dit hadden ze veel eerder moeten bedenken, die combinatie van Café Floor en de foyer van de Rotterdamse Schouwburg. Afijn, we hebben er weer een nieuwe hotspot bij in Rotterdam. En ik zie dat het goed is.

M.S.