Rotterdamned

Met een echt te softe ballad in mijn oren staar ik naar mijn beeldscherm. Te wachten op inspiratie voor een aantal gedichten over bendes in een dystopisch Rotterdam in de toekomst. Op aanvragen van de band JUGEND, die in juni een optreden gepland hebben met die thematiek in De Unie. Hoe of wat, weet ik op dit moment ook niet. Mondjes maat zullen er kwartjes gaan vallen. Of euro's.

In ieder geval, ik zoek dus naar een setting voor de gedichten. Dat begint bij de muziek, om vervolgens in mijn bescheiden portfolio aan gedichten te zoeken naar iets wat eventueel bruikbaar is. Of inspireert tot iets nieuws. Eén ervan heb ik al bij de hand. In een eerdere blog heb ik het begin al eens verklapt, maar nooit het gedicht zelf gepost. Het gaat om het volgende gedicht, wat ik nu ga gebruiken om mezelf te inspireren tot iets nieuws:

Rotterdamned oftewel een nachtmerrie over de stad

En dan sta je onder de vleugels van de Zwaan,
Te staren naar de Maas
En haar water dat golft,
Altijd in beweging-
Net als de volle binnenstad
Die je zojuist verlaten hebt.

Je gedachten dwalen terug
Naar het nooit gedronken
Beloofde kopje koffie-
Het gezelschap wees je erop,
Jij die het opnieuw aanbood-
Een stemmetje in je hoofd zei al
Dat het geen goed idee.

Links van je gilt de wind
Stilzwijgend
Tussen de torens van de Kop van Zuid,
Zijdezacht door je waar en over je huid-
Per abuis rechten
De Hoge Heren rechts
Hun rug,
Want zij weten:
Er is geen weg terug
Maar je zult wel weten.

De vleugels van de Zwaan
Fungeren niet als teugels
Waar je je aan vast kunt klampen
Of om de tijd op te zwepen
Om sneller te vergaan-
Eerder een EXIT te nemen.

Bij Hemingway-
Er valt niet te ontsnappen
Aan de Rotownse soufflé
Die ik zelf in elkaar geflanst heb-
Het is dubsteppen geblazen,
Met een kattenloops gevaarte
Dat aan mijn hoofd blijft hangen
In plaats van
De lege portemonnee in mijn zak.

Dan schijn je
Voorover te vallen
En die vleugels vangen
Niets dan wind,
Mij dus niet-
Arme stakker als ik ben,
En toen alles over leek te zijn
Werd ik bezweet wakker.

M.S.

Bibliowrite

Het is elke keer weer grappig om te zien welke rare woorden je met andere woorden kan maken (zie titel). Minder grappig is dat als je de woorden juist zo hard nodig hebt, ze je niet te binnen schieten. Het is nog minder grappig als je bedenkt dat je in zo'n drie uur tijd slechts één pagina hebt geschreven aan je verhaal. En drie passages hebt gekoppiepeest. Ondanks de inspirerende, opzwepende en mind soothing muziek van De Zwarte Lijst.

Het is vooral frustrerend als je zou bedenken hoe lang ik hier al mee bezig ben (zo'n zeven jaar). In al die tijd heeft het zich nog nooit ontwikkeld tot een compleet manuscript. Een eerste eindversie. En dat is jammer, maar geen ramp. Een aantal weken terug kreeg ik opeens een eindversie van een toneelstuk dat ik in 2005 voltooid heb. Alleen toen ik het terug las, bleek het nogal kortzichtig te zijn geschreven. Veel dingen ontbraken nog. Oftewel: dat gaat ook op de lijst om te (her)schrijven. Voorlopig ben ik nog wel even zoet. Ik denk stiekem (en op aanraden) ook nog aan een dichtbundel, maar dat is misschien een brug te ver. We zien wel.

M.S.

Biebschrijven

Met het eerste album van Santana uit 1969 in mijn oren, doe ik mijn best om te schrijven. Het lukt aardig. Passages vloeien er enigszins lekker uit, alleen vallen mijn ogen half dicht. Als ik opkijk en de buitenwereld bekijk, is het donker buiten. Regenachtig. Vies. Nat. Ongeïnspireerd. En dat is niet goed voor je concentratie. De muziek houdt je dan nog op de been, maar het is onvermijdelijk dat je sneuvelt. Ook je vulpen, tijdens de eerste zin die je opschrijft. Dat gaat nergens meer over, dus besluit je om binnenkort maar een nieuwe te gaan kopen.

Ook andere zorgen laten je maar niet met rust. Zoals de karbonades in mijn koelkast. Zouden ze inmiddels ontdooid zijn? Want ook schrijven moeten eten. En vlees is goed voor mijn geestestoestand. Dan heb je pas echt het gevoel dat je echt iets hebt gegeten. Daarom snap ik al die vegetariërs ook niet. Rare snuiters vind ik dat altijd. Eten moet body hebben. Vrouwen moeten body hebben. Teksten moeten body hebben. Desnoods spuit je er even wat extra passages in om het voller te maken. Completer.

Dat is zo'n beetje wat ik tussen alle bedrijven door. Hoe lang al weet ik zelf niet eens meer. En ik vind dat er best een keer een einde aan mag komen. Maar het duurt maar en het duurt maar. Zoals ik al zei, andere zorgen laten me niet met rust. En dat is funest als je iets wil voltooien. Gelukkig ga ik nog lang niet dood (hoop ik), dus is er nog tijd zat. Maar het zou wel eens fijn om je volledig even te kunnen concentreren op de tekst die voor je ligt. Misschien doe ik eigenlijk te veel, je weet het niet. Of te weinig. Waarschijnlijk het laatste. Dus pak je de balpen maar weer op en schrijf je verder tot je ogen echt dichtvallen. Pas dan weet je dat het vandaag niet meer gaat lukken. Je bent een stukje verder, maar het einde is nog lang niet in zicht. Maar we komen er wel. Stapje voor stapje.

M.S.