donderdag 28 juli 2011

Ballen zonder pegels - deel 19

‘Zo,’ zuchtte Sacha toen ze naast Blue Eyes op de bank neerplofte, ‘daar was ik nou net aan toe. Wat jij?’
Mickey Blue Eyes moest lachen.
‘In mijn hoofd zit ik nog bij die sandwich. Heerlijk!’
Zijn gastvrouw gaf hem plagerig een stomp.
‘Grapjas. Ik ga douchen. Zo terug.’
‘En ik dan?’
‘Jij mag zo. Neem nog wat koffie, of iets. Vermaak jezelf. Dat kun je vast wel.’
De barman keek haar na toen de naakte blondine langs de keuken naar een deur achterin haar huis liep. Hij zakte toen ze weg was, onderuit en begon in te dutten van de lange nacht.

‘LAAT ME LOS!’
‘Meneer, u mag het bed niet uit.’
De Latino werd door vijf paar handen op het bed geduwd. De barman had de slangetjes uit zijn infusen getrokken. De zusters aan het bed probeerden als hij ook maar even stil werd gehouden snel het desbetreffende infuus opnieuw aan te leggen, maar de agressieve bewegingen van de barman verstoorden de goede zorgen van de doktoren keer op keer.
‘Houd hem vast,’ riep de dokter, ‘ik haal een morfineprik!’
‘Is dat niet iets teveel van het goede, dokter,’ vroeg een zuster.
‘Deze situatie vraagt nu eenmaal om grof geschut,’ antwoordde de dokter vanuit de deuropening, ‘of wilde je het tegendeel gaan beweren?’
De zuster schudde nee.
‘Nou dan. Zo terug.’
Een andere zuster kreeg zojuist een schop tegen haar kaak.
‘HOERENKIND! LAAT ME GAAN!’
Op dat moment kwam er een andere dokter binnenlopen met een spuit in zijn hand. Zijn jas hing open, waardoor een oplettend persoon had kunnen zien dat zijn overhemd eronder een grote donkere vlek bevatte. Maar de sensatie was te groot om goed op te letten. Bovendien liep de man in de doktersjas van de dokter die zojuist een spuit ging halen. Half hinkend, maar met grote passen liep hij op het bed af. Eduardo zag alleen maar de spuit en schreeuwde.
‘Stel je niet aan, hierdoor ga je je beter van voelen,’ zei de dokter en stak de spuit in zijn dijbeen. Snel drukte hij de spuit leeg. De vloeistof deed zijn werk onmiddellijk. Eduardo ‘de Latino’ bedaarde, maar bleef bij kennis.
‘Wat was dat?’
‘Geen tijd,’ trok de dokter hem van het bed.
De zuster stonden verbijsterd toe te kijken wat er nu gebeurde.
‘Kom, je moet hier weg.’
Eduardo zakte bijna door zijn benen, maar werd overeind gehouden door de dokter.
‘Hé, wacht eens,’ riep een zuster opeens, ‘jij bent de dokter helemaal niet.’
‘Doorlopen,’ siste de dokter tegen de barman, ‘we hebben wel iets beters te doen dan die zeurkousen.’
‘Goorlap,’ zei de echte dokter, ‘dat flik je me niet nog eens.’
Hij versperde de weg voor de twee mannen, woest snuivend en met een bebloed hoofd.

Eddy Nigma gooide woest de deur van de taxi dicht en stak zijn kraag op. De taxi had hem niet eens in de buurt afgezet, na een aantal beledigingen. De rechercheur moest eens een klacht in gaan dienen, want hij vond die taxichauffeurs altijd zo onbeschoft. Maar er was nu geen tijd meer om daar stil bij te blijven staan. Eddy Nigma begon te lopen richting het Slaakhuys. Na drie stappen was hij al verzopen.

Mickey Blue Eyes werd wakker door een vreemd object dat tegen zijn achterhoofd werd gezet. Hij wilde zich omdraaien om te zien wat het was.
‘Als ik jou was, zou ik niet bewegen,’ zei een vrouwenstem achter hem, ‘anders schiet ik je kroeskop van je romp.’
Langzaam deed hij maar zijn handen omhoog, zoals hij in veel films had gezien.
‘Zeg op,’ vroeg de stem weer, ‘wat doe jij in godsnaam hier?’
De deur van de badkamer vloog open. Sacha stond in de deuropening met een handdoek om en haar pistool op de andere vrouw gericht.
‘Flikker op, Nora,’ riep ze, ‘hij is van mij!’

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

Writers Block

Dan lukt het je even niet om te schrijven. Dan kun je twee dingen doen: er bij de pakken neer gaan zitten en wachten tot het over gaat. Of, zoals hieronder, forceer je nieuwe inspiratie om die writers block te beschrijven in, wederom zoals hieronder, een gedicht. En dan zit je de volgende dag weer te schrijven aan een nieuw deel van de blognovel op deze blog. Dat terzijde, het gedicht:

Writers Block

Een halfvol glas
In de hand,
Maar een leeghoofd
Die het vast
Houdt.

De houten planken
Van de bank
Waar ik op zit voelen
Koud,
Te koud.

Alsof de kaars
Voor mij
Al opgebrand-
Als ik de kaars
Aan mijn laars
Lap
Door het met een
Volgekrabbeld bierviltje
Bedek,
Het licht in dit donkere
Hoekje
Dovend.

Het viltje schreeuwt
Niets middels
Nietszeggende krullen,
Strepen,
Haken en ogen
Dat die writers block
Moet gaan fietsen-
Ik ben de enige die
Het hoort.

De klanken nog leger
Dan mijn glas
Inmiddels is.

M.S.

maandag 18 juli 2011

Ballen zonder pegels - deel 18

Achterin de taxi belde de rechercheur naar het bureau, om versterking te vragen. Hij werd niet serieus genomen en de collega aan de andere kant hing lachend op. Eddy Nigma sloeg uit frustratie tegen de bijrijderstoel voor hem.
‘Zeg laat je de boel wel heel,’ reageerde de taxichauffeur fel.
‘Als je doorrijdt,’ antwoordde Nigma, ‘ik heb haast.’
‘Het gaat een stuk sneller als de auto heel blijft. Eikel.’
‘Ja ja. Schiet nou maar op.’
De chauffeur zette de radio harder. Door de auto klonken de klanken van een rockband. Bij de woorden Time is running out begon de rechercheur op zijn nagels te bijten. Buiten begon de lucht in rap tempo dicht te trekken. Ook verschenen de eerste druppels op de ruit. Al snel zag hij niets meer. De taxichauffeur begon zijn vaart te minderen door het slechte zicht, tot groot ongenoegen van Eddy Nigma.

Helena was zojuist aangekomen bij haar huis. Voor het gebouw waar ze woonde, zocht ze in haar tas naar de sleutels. Helemaal onderop in haar tas vond ze de bos ijzer. Snel opende ze de enorme deur en ging naar binnen. Ze was doorweekt. De deur ging weer op slot. Helena liep de trap op terwijl ze haar jas openmaakte. Bij elke stap die ze zette liet ze een spoor van water achter dat de treden glad maakte. Omdat haar jas alle kanten op wapperde, werden ook de treden die ze nog moest nemen ook glad. Een enkele gleed ze uit maar kon zich nog net vasthouden aan de leuning. Ze vervloekte de ronde trap zachtjes, maar liep snel door. Ze wilde een douche nemen, ook om de stank die in het huis hing van zich af te wassen. Het hing er al dagen en werd steeds erger. Op haar verdieping opende Helena de deur en liep tegen een muur van stank aan. Ook rook ze vuurdampen, maar ze was te gefixeerd op het nemen van een douche dat ze besloot het te negeren. Terwijl ze al haar kleren uittrok liep ze naar de douche achterin de kamer. De zuster wist dat ze niet alleen was, maar had geen zin om een gesprek aan te knopen met haar huisgenoot.
Het douchewater deed Helena weer wat opleven. Alle stress van de dag voelde ze van zich afstromen. Haar rust werd abrupt verstoord door het steeds harder wordende gekreun van haar buurvrouw boven haar. Blijkbaar had ze bezoek, maar dat was voor Helena geen reden om zo luidruchtig te doen. Ze probeerde het te negeren en hing haar lange, donkere haar over haar oren in de hoop dat het iets zou schelen. Net toen ze haar rust weer had gevonden en de seksgeluiden van boven iets minder waren geworden, werd de zuster opnieuw gestoord. De deur van de badkamer vloog open. Helena probeerde zichzelf snel te bedekken met haar handen en armen.
‘Schiet eens op,’ hoorde ze haar huisgenoot zeggen, ‘ik heb je zo even nodig.’
‘Kun je niet even kloppen,’ riep Helena zonder goed zicht op de persoon die in de deuropening stond, ‘ik schrik me dood, mens.’
‘Daar is het nog te vroeg voor,’ luidde het antwoord.
‘Waarom moet ik opschieten dan? Ik sta er nog geen vijf minuten onder.’
‘We hebben een klein probleem, vrees ik.’

‘Dokter, hij komt weer bij!’
Eduardo ‘De Latino’ opende langzaam zijn ogen. Om hem heen stonden twee zusters en de dokter. De dokter keek streng, de zusters hoopvol en dankbaar tegelijk.
‘Enig idee waar je bent,’ vroeg de dokter.
‘Nee,’ zei Eduardo.
‘Je bent in het ziekenhuis,’ zei een zuster voor haar beurt.
‘Je bent er slecht aan toe,’ kapte de dokter haar af, ‘gelukkig ben je op tijd hier gebracht. Met flink wat rust kom je er wel weer boven op. Wat is er met je gebeurd?’
De barman begon zich dingen te herinneren. Hij balde met al zijn kracht de vuisten.
‘Nora,’ fluisterde hij, de kaken op elkaar geklemd.

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

vrijdag 15 juli 2011

Ballen zonder pegels - deel 17

‘Geen amaretto?’
Mickey Blue Eyes keek een beetje angstig uit zijn ogen. Buiten het zicht hield hij zijn kruis vast.
‘Nee dank je,’ antwoordde hij, ‘alleen koffie is prima. ’
Vanuit de keuken hoorde de barman een kort gegrinnik.
‘Je weet niet wat je mist,’ riep Sacha, ‘maar mijn koffie is ook goed te doen, hoor!’
Het klonk Blue Eyes als muziek in de oren. Hij liet zich weer terug in de bank glijden om wat tot rust te komen. Rustig aan, dacht hij, niet iedere vrouw is op je ballen uit. Hoewel hij het toch bijzonder toevallig vond dat de vrouw bij wie hij nu in huis was hem amaretto aan had geboden, probeerde hij positief te blijven. Dat ging hem op deze bank bijzonder goed lukken. Hij wreef eens over zijn gezicht en luisterde naar het pruttelen van de koffie in de keuken. Toen hij zijn handen weer naast zich legde, kwam Sacha net uit de keuken.
‘Kijk eens, meneer,’ zei ze.
Op het tafeltje voor hem zette de gastvrouw een dienblad met twee kopjes espresso, twee glazen water en twee borden met een rijkelijk belegde sandwich op een dienblad neer op tafel. Mickey Blue Eyes keek vol ongeloof naar het dienblad en vervolgens in de blauwe ogen van Sacha.
‘Is dit niet teveel van het goede,’ vroeg hij.
‘Nauwelijks,’ plofte ze naast hem neer, ‘je bent gastvrouw of niet. Eet smakelijk.’
De barman boog zich voorover en pakte de overgebleven sandwich.
‘Van hetzelfde.’
Hij nam een hap waardoor er een druppel kerriemayonaise uit schoot. Bij het kauwen merkte hij dat er een vleugje sambal door de saus zat. Niet veel, maar het angstzweet brak hem aan alle kanten uit en kneep zijn benen wat bij elkaar.
‘Niet lekker,’ vroeg Sacha.
‘Jawel,’ zei de barman starend naar zijn voedsel, ‘alleen verwachtte ik die sambal niet.’
‘Geeft dat extra beetje,’ slikte de gastvrouw naast hem, ‘pit.’

Eddy Nigma stond op de gang. Zijn telefoon was afgegaan, precies op het moment dat hij een helpende hand moest bieden aan de dokter. Hij zag op het schermpje dat het nummer onbekend was. Er was maar een persoon die hem onbekend belde. Nog geen stap buiten de kamer waar Eduardo ‘De Latino’ in bedwang werd gehouden door het ziekenhuispersoneel nam hij op.
‘Floyd hier,’ klonk het door de telefoon, ‘luister goed. Ik bloed, maar ik leef. Neergeknald vanuit een raam, tegenover Slaakhuys. Slechte schutter. Iemand weet wie ik ben. Niet pluis. Denk dat het jouw pakkie an is. Verrekijker kunnen gebruiken. Schutter is een vrouw. Moet hangen. Zoek het uit, kan iets zijn.’
TUUT. TUUT. TUUT.
Eddy Nigma rende naar de trap en belde een taxi.

‘Wat was dat,’ vroeg Mickey Blue Eyes.
‘Vast mijn huisgenoot,’ zei Sacha terwijl ze over de borstkas van de barman wreef.
‘Het klonk als een pistoolschot.’
Met grote ernst en een klein beetje angst keek hij naar zijn gastvrouw. Mickey probeerde de vrouw weg te duwen, maar zij hield hem tegen en klom op zijn schoot.
‘Ze heeft een spijkerpistool,’ zei ze terwijl ze het shirt van de barman omhoog trok, ‘daarmee stond ze een keer in mijn deuropening omdat de stroom uit was gevallen. Woedend. Ze zal wel met iets nieuws bezig zijn. Net als wij nu gaan doen.’

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

dinsdag 12 juli 2011

Ballen zonder pegels - deel 16

De blonde vrouw opende met haar sleutels de deuren van het Slaakhuys. Er kwam een indringende geur van rottend vlees naar buiten. Mickey Blue Eyes kneep zijn neus dicht.
‘Nog even volhouden,’ zei de blondine, ‘we zijn bijna bij mij paleisje.’
‘Waar komt die stank vandaan,’ vroeg de barman.
‘Mijn huisgenootje,’ antwoordde ze, ‘die is kunstenares. Iets met dode dieren, beweert ze. Als het er net zo uit ziet als dat het ruikt, hoef ik het niet te zien. Hier de trap op.’
Terwijl ze de deur sloot wees ze naar een ronde trap omhoog. Met zijn shirt voor zijn neus begon Mickey Blue Eyes omhoog te lopen. Achter hem hoorde hij de deur op slot gedraaid worden. Dit wordt in ieder geval geen hit and run, dacht de blauwogige barman. De muren waren beklad met graffiti. Sommige pieces en tags namen de hele muur in beslag. Er was weinig muur meer te ontdekken. De barman keek om naar zijn gastvrouw om te zien of hij niet ergens een deur door moest. Zij gebaarde dat ze nog verder naar boven moesten. De geur van rottend vlees begon zich af te wisselen met verbrande kip. Mickey Blue Eyes stond op het punt om over te geven, maar hield zich in.
‘Boven aan de trap gang in en dan de achterste deur links,’ riep de gastvrouw achter de barman.
Hij stak zijn duim op zonder te kijken. De stank in het trappenhuis was niet om te harden. Mickey Blue Eyes ging bijna van zijn graatje.

‘Floyd, je valt weg,’ riep Eddy in zijn telefoon.
‘DE VERBINDING IS DOOR EEN TECHNISCHE STORING VERBROKEN. PROBEERT U…’
De rechercheur hing woest op en begon terug te lopen naar de dokters en zusters. Hij wilde nog eens het gesprek aangaan met Helena, die hem nu steeds bekender voor begon te komen. Was het niet de vrouw met wie hij een wandeling over de Oostzeedijk maakte? De vrouw die omkeerde en vrijwel opgelost leek? Hij moest het zeker weten. Daarnaast had hij beroepsmatig nog een aantal vragen.
‘Ben je er nog steeds,’ vroeg de dokter, ‘moet je geen rapport schrijven of iets?’
‘Waar is Helena,’ negeerde Nigma de opmerking, ‘de zuster?’
‘Die heb ik naar huis gestuurd. Daar hebben we niets meer aan vandaag. Helemaal overstuur. Dus dat is jammer voor jou. Je zult het met mij moeten doen.’
De twee mannen keken elkaar strak aan.
‘Volgens mij moet ik nog een rapport schrijven, bedenk ik me nu.’
De dokter kreeg een glimlach op zijn gezicht.
Er werd gegild vanuit een andere kamer. Eddy Nigma en de dokter keken om. Er kwam een andere zuster hysterisch uit de kamer van Eduardo ‘De Latino’ gerend. De dokter ving haar op en keek haar vragend aan.
‘De patiënt,’ piepte ze, ‘hij… Schuim, trillen. Help, dokter.’
Eddy Nigma rende de kamer in. De zuster had niet overdreven. Eduardo’s ogen bevatten geen pupillen, alleen oogwit. Al zijn spieren waren gespannen en hij trilde zo hard dat het hele bed rammelde. Het klembord aan het voeteneind viel op de grond. De dokter kwam binnen en vloog op het bed af. Op de gang schreeuwde de zuster verder en kwamen er nog twee binnen. De mond van De Latino begon vol te raken met schuim. Wat niet meer paste gleed langs zijn wang naar beneden. Eddy Nigma stond er wat verloren bij.
‘Handen uit de mouwen jij,’ riep de dokter naar hem, ‘houdt hem stil dan kunnen we hem een spuit geven.’

De gastvrouw deed de deur open voor de barman.
‘Na u,’ zei ze.
Mickey Blue Eyes liep langs de blondine de kamer in. In tegenstelling tot de rest van het huis rook het hier fris. Het was ook mooi ingericht. Witte muren, strak interieur. De barman haalde een hand door zijn bos krullen en moest even knipperen. Na de helse trapbeklimming door de stank had hij een net huis zoals dit absoluut niet verwacht. Achter hem werd de deur gesloten. Mickey keek om zich heen.
‘Welkom in mijn paleisje,’ zei de blondine terwijl ze haar jas over een bank gooide, ‘ik ben uw gastvrouw Sacha en ga voor u een overheerlijke sandwich maken. Wilt u misschien in de tussentijd iets drinken? Koffie, thee? Iets sterks?’
Ze liep langs de barman naar de keuken die afgezet werd door een muurtje.
‘Doe maar iets sterks,’ antwoordde Blue Eyes vanaf de bank, ‘dat kan ik nu wel gebruiken.’
‘Bier, wijn, wodka, zeg het maar.’
Sacha leunde met haar ellebogen op het muurtje voorover, om haar gast goed te kunnen horen.
‘Als er maar alcohol in zit.’
‘Ik heb ook een overheerlijke espresso in de aanbieding. Als likeurtje heb ik nog wat Disaronno Amaretto, als je dat lekker vindt.’
Mickey Blue Eyes schoot van schrik omhoog bij het woord amaretto.

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

maandag 11 juli 2011

Ballen zonder pegels - deel 15

‘Hé wakker worden!’
Eddy Nigma schudde Helena heen en weer. Langzaam deed ze haar ogen open.
‘Wat,’ stamelde ze, ‘wat is er…’
‘Dat kan ik beter aan jou vragen,’ siste de rechercheur, ‘wat de fuck is er gebeurd?’
Helena krabbelde overeind en keek om zich heen. Nu pas besefte ze dat ze was flauwgevallen.
‘Ik,’ begon ze, ‘ik moet zijn flauwgevallen. Eh…’
‘WAT DE FUCK IS ER GEBEURD? ZEG OP! JIJ WAS DE ENIGE…’
De rechercheur werd weggetrokken van de zuster door de dokter.
‘WEL GODVERDOMME,’ zei de dokter luid, ‘ik heb je gewaarschuwd. Je mag dan wel van de politie zijn, maar dit is godverdomme wel een ziekenhuis. Je gedraagt je, of je sodemietert op. Sterker nog, ik donderstraal je eigenhandig naar beneden. Begrepen?’
Eddy Nigma kalmeerde enigszins. De weinige uren slaap begonnen hem nu serieus op te breken.
‘Heb jij dan een goede verklaring voor wat er zojuist is gebeurd,’ vroeg Nigma aan de dokter.
‘Nee,’ zei hij terwijl hij Helena verder omhoog hielp, ‘maar dat is jouw taak. Wij helpen mensen, jij onderzoekt misdaden. Of zie ik dat nu verkeerd?’
Eddy Nigma moest hem gelijk geven.
‘Mag ik de zuster laten zien wat er gebeurd is?’
‘Jongens, waar gaat dit over,’ vroeg Helena lichtelijk gestrest.
De dokter liet haar los.
Helena keek de dokter vragend aan, maar hij ontweek haar blik. Toen keek ze naar de rechercheur die haar de hand reikte. Ze pakte hem en volgde hem naar de kamer waar de laatste nieuwe patiënt was binnen gebracht. Voor de kamer stonden een aantal andere zusters te huilen. Ze hadden gehoord van de gebeurtenis en waren nieuwsgierig geworden. Het was ze tegen gevallen. Een enkele zuster was aan het overgeven in de wc van de kamer. Eddy Nigma sleurde Helena mee de kamer in. Op de achtergrond hoorde ze haar collega overgeven en werd er zelf ook onpasselijk van.
‘Wat moet ik zien,’ vroeg ze aan de rechercheur.
‘Twee dingen,’ antwoordde Eddy Nigma en tilde een kussen van het hoofd van de patiënt. In het voorhoofd van de man zit een klein gaatje. Onder zijn hoofd was het bed roodgekleurd van het bloed. Helena sloeg een hand voor haar mond.
‘En dan nu het tweede bedrijf,’ grapte de rechercheur wat ongemakkelijk.
Hij sloeg de lakens van het lichaam. Onder het kruis van de man lag ook een plas bloed. In het verband zat eenzelfde soort gaatje als in het hoofd. Helena ging zitten op het lege bed ernaast. Ze hield nu twee handen voor haar mond.
‘Dus,’ zei Eddy Nigma, ‘ik vrees dat ik het je opnieuw ga vragen: is hier iemand geweest, en zo ja, wie was dat?’
Helena begon te huilen. Ze probeerde zich iets te herinneren. Er doemde een schim van een blonde vrouw op, maar ze kon niet ontdekken of het een zuster was of een bezoeker. Toen nam de schim een mannelijke vorm aan. Ze raakte ervan in de war. Eddy Nigma wachtte op antwoord. Helena wist het niet meer. Ze vond het bijna onwerkelijk wat er nu gebeurde.
‘Nee,’ snikte ze, ‘ik geloof het niet. Misschien toen ik was flauwgevallen.’
‘Dit is toch fucking ongelofelijk,’ mompelde de rechercheur.
Toen ging zijn telefoon. Hij liep de kamer uit om op te nemen. Het was rumoerig op de gang geworden. De zusters werden hysterisch. De dokter had er zijn handen vol aan om ze te kalmeren. Eddy Nigma besloot verder te lopen om zijn telefoon op te nemen. Helena bleef huilend achter bij het lijk. Niemand had door dat Eduardo ‘De Latino’ happend naar adem wakker was geworden.

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

Ballen zonder pegels - deel 14

Helena hoorde de hakken van de blonde vrouw. Ze was zonder dat Helena het gehoord had een kamer ingelopen. De kamer waar een uur geleden nog een nieuwe patiënt was binnen gereden. De vrouw draaide zich opeens om en keek naar Helena. Dwars door haar heen. Toen knikte ze. Helena lachte schaapachtig en zwaaide. De vrouw met het korte haar zei de zuster gedag en verdween toen richting het trappenhuis. Helena vond het vreemd. Er was juist een hele goede lift, maar de vrouw liep fier de trap af.
De zuster kreeg een opvlieger. Ze had nog niet ontbeten. Snel opende ze haar tas op zoek naar haar flesje water en nam een paar grote slokken. Het had even geholpen maar al snel begon ze het opnieuw warm te krijgen. Helena probeerde te leunen op de balie, maar haar armen voelden net als gekookte spaghetti. Ook haar knieën werden week. Toen werd alles zwart voor haar ogen.

Mickey Blue Eyes liep inwendig vloekend het parkeerterrein voor het ziekenhuis op. Hij kon niet geloven dat de rechercheur hem verdacht zijn collega Eduardo ‘De Latino’ het ziekenhuis in gewerkt zou hebben. Ze waren al jarenlang bevriend. Blue Eyes kon zich ook niet voorstellen dat hij vijanden had gemaakt. Vooral niet onder vrouwen, die Eduardo maar al te graag aandacht schonk. Misschien die Nora, die ook bot tegen Mickey had gedaan. Beledigd wegging. Nee, dat was het ook niet. Ze had hem verkeerd begrepen, meer niet. Toen ging ze weg.
Er stopte een auto voor Mickey’s voeten. De barman schrok en sprong in een katachtige reflex naar achteren. Een knalgele Mini Cooper S cabrio. Achter het stuur zat de kortgeknipte blondine waar zowel Mickey Blue Eyes als de rechercheur Eddy Nigma naar staarden toen ze het ziekenhuis binnenkwam. Ze lachte vriendelijk naar hem.
‘Kan ik je een lift aanbieden,’ vroeg ze.
‘Daar zeg ik geen nee tegen,’ antwoordde de barman.
‘Op een voorwaarde.’
‘En dat is,’ vroeg de barman terwijl hij instapte.
‘Dat we naar mijn huis gaan. Ik heb trek in iets lekkers.’
De deur van de cabrio sloot.
‘Als je doelt op eten, graag,’ zei Mickey Blue Eyes.
De blondine keek hem indringend aan.
‘En wat nou als ik op iets anders doel,’ vroeg ze.
‘Dan moet ik nog steeds eerst iets eten.’
De bestuurder van de knalgele Mini Cooper S cabrio liet de motor ronken en trok op. Vlak voor de uitgang remde ze af.
‘Nog iets,’ zei ze terwijl ze het verkeer in de gaten hield, ‘wil je uit het handschoenenkastje mijn zonnebril pakken?’
De barman knikte en opende het vakje voor hem. Hij pakte de zonnebril en gaf die aan zijn chauffeuse.
‘Dank je,’ knipoogde ze.
Vlak voor Blue Eyes het deurtje weer dicht wilde doen, viel zijn oog op iets anders. De blonde vrouw naast hem had het door dat hij nog iets zag liggen.
‘Een hobby van me, niets om je zorgen om te maken.’

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

maandag 4 juli 2011

Ballen zonder pegels - deel 13

Eddy Nigma had zijn handen net gewassen en opende de deur van de wc. Toen hij weer de hoek om kwam lopen zag het oude vrouwtje hem al aankomen. Meteen begon ze een espresso voor de rechercheur te maken. Eddy moest er een beetje om lachen. De vrouw gaf hem lang verborgen moedergevoelens terug. Hij wachtte geduldig op zijn koffie totdat hij werd afgeleid. Vanaf de ingang van het ziekenhuis kwam een sexy vrouw aangelopen. De liftdeuren links van de koffiehoek gingen open. Mickey Blue Eyes kwam er over zijn gezicht wrijvend uit. Toen hij zijn ogen opende zag hij de rechercheur staan bij de koffiehoek. Daar had hij nu helemaal geen zin in en wilde gaan lopen. Maar net toen Mickey naar de uitgang wilde lopen zag hij de vrouw waar Eddy Nigma naar staarde.
De vrouw keek op. Ze zag twee mannen afzonderlijk van elkaar naar haar kijken. Mickey Blue Eyes keek naar het korte jongensachtige kapsel van de vrouw. Eddy Nigma was betoverd door haar blauwe ogen. De vrouw ritste haar bruin leren jasje open. Het hoofd van de barman deinde mee op het ritme van de heupen in de donkerblauwe spijkerbroek. De rechercheur kreeg net zijn kopje espresso aangereikt toen hij het witte topje bewonderde dat de ronde vormen van de bescheiden buste accentueerde. Mickey kreeg rillingen van de knalrode pumps die op de grond tikten. De vrouw stond nu stil en keek de heren om beurten aan zonder te lachen.
‘Af jongens,’ zei ze, ‘dit is een ziekenhuis.’
Eddy Nigma keek naar Mickey Blue Eyes en vice versa.
‘Er is genoeg van mij voor iedereen,’ zei de vrouw met een hese stem, ‘maar nu even niet. Pardon.’
De vrouw liep tussen de mannen door en verdween in de lift.

Mickey Blue Eyes keek weer geïrriteerd en vermoeid naar Eddy Nigma. De rechercheur moest even wegkijken om zijn espresso te pakken. Toen liep hij naar een tafeltje om rustig zijn koffie te drinken. Ook hij was vermoeid door de lange nacht. Een van de velen die hem aan het slopen waren, maar hij wilde niet rusten. Toen hij eindelijk zat en in zijn kopje roerde keek hij terug naar de barman. Hij wees op de stoel naast hem, als teken dat Blue Eyes bij deze uitgenodigd was om erbij te komen zitten. De barman knikte van nee en liep weg. Eddy Nigma stopte zijn hand in zijn binnenzak – zo leek het – en haalde er zijn Colt uit. Hij richtte het pistool op de barman en had zijn vinger op de trekker.
‘Tenzij je ook in een ziekenhuisbed wil liggen met een kogel in je reet, ga je nu zitten,’ zei de rechercheur koeltjes.
Mickey Blue Eyes draaide zich om en keek recht in de loop van het wapen.
‘Serieus,’ zei de barman, ‘in een ziekenhuis?’
‘Wie heeft hier de penning en het pistool? Jij of ik?’
De man met de blauwe ogen liep rustig op het tafeltje af en nam plaats.
‘Dat is al veel beter,’ zei Eddy Nigma, ‘wil je ook een kopje espresso?’
De barman schudde zijn hoofd.
‘Wat moet je van me,’ vroeg hij. Mickey Blue Eyes had nog steeds geen zin om met de man tegenover hem te praten. Hij wilde slapen.
‘Weet jij wat er gebeurt is met je collega?’
Eddy Nigma had besloten meer druk te zetten in de hoop iets te weten te komen.
‘Nou,’ leunde Blue Eyes achterover, ‘ik wil er eigenlijk niets over zeggen. Dat recht heb ik toch?’
‘Dat klopt.’
‘Wat ik wel kan zeggen: ik hoop dat het jou overkomt. Je bent vervelend.’
‘En waarom dan wel?’
Eddy Nigma nam nog een slok van zijn espresso.
‘Omdat jij impliceert dat ik er iets mee te maken heb, maar dat is dus mooi niet zo.’
‘Waarom geef je dan de indruk van wel,’ vroeg de rechercheur.
‘Ik was aan het werk, weet je wel. We stonden met z’n tweeën achter de bar.’
‘Waar was je collega dan toen hij werd aangevallen?’
‘Het magazijn. Mag ik nu gaan? Ik wil slapen.’
Mickey Blue Eyes stond op, maar Eddy Nigma had het idee dat er informatie achter werd gehouden.
‘Ben jij de enige die wist dat hij in het magazijn was?’
‘Misschien,’ haalde Mickey zijn schouders op, ‘weet ik veel. Maakt dat wat uit?’
‘Jazeker,’ zei de rechercheur, ‘want je maakt jezelf verdacht. Als jij de enige bent die wist waar hij was op het moment van de misdaad, kan ik niet uitsluiten dat jij er iets mee te maken hebt.’
‘Bullshit,’ reageerde Blue Eyes fel, ‘het is mijn collega en maat. Die zou ik nooit iets aandoen, zeker niet dit.’
‘Voor mij een vraag, voor jou een weet.’
De barman snoof en wilde weglopen.
‘Bekijk het effe,’ zei hij, ‘ik ga slapen. Idioot.’
Mickey Blue Eyes liep naar de uitgang.
‘Ik zou in de buurt blijven als ik jou was,’ riep Eddy Nigma hem na.
De barman stak zonder om te kijken zijn middelvinger op naar de rechercheur.

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

Ballen zonder pegels - deel 12

‘Wat voor slaapmiddel,’ vroeg Blue Eyes bezorgd.
‘Niets om je druk over te maken,’ antwoordde Helena, ‘dit is gewoon de standaardprocedure. Als je me wilt excuseren. Ik moet mijn ronde doen.’
Helena borg de spuit weer op en hing het klembord weer aan het voeteneind. Toen lachte ze vriendelijk naar Mickey Blue Eyes en liep de kamer uit. Blue Eyes meende haar te herkennen, maar hij kon haar niet plaatsen. Hij kende wel vrouwen die een bril droegen, maar geen van hen werkte in een ziekenhuis. Rustig, zei Mickey tegen zichzelf, ze doet gewoon haar werk. Toen ging de barman naast het bed van zijn collega zitten.
‘Wat de fuck is er gebeurd, gast,’ zei hij zacht.

De rechercheur zat in de koffiehoek van het ziekenhuis een aantal koffie te drinken om wakker te blijven. Maar vooral om helder te blijven. Dit is in de zaak de eerste keer dat er zo weinig tijd zit tussen twee slachtoffers. Eddy vroeg zich af of hij Floyd moest bellen. Misschien wist hij al iets. Eddy Nigma besloot het erop te wagen. Hij zette zijn dubbele espresso op tafel en pakte zijn telefoon.
‘Ben d’r niet,’ klonk het uit zijn telefoon, gevolgd door een piep.
‘Godverdomme.’
Eddy Nigma griste gefrustreerd zijn espresso.
De rechercheur probeerde nog eens te bellen. Weer niets. Hij dronk zijn espresso leeg, bracht het kopje terug naar de koffiestand en bestelde er nog een. Ook vroeg Eddy Nigma waar de toiletten waren.
‘Stukje doorlopen, dan naar rechts en dan aan je linkerhand de tweede deur,’ zei het oude vrouwtje achter de toonbank.
‘Bedankt.’
Eddy Nigma rekende af en begon te lopen.
‘Als je terugkomt, staat je koffie klaar,’ riep het oude vrouwtje van de koffiestand.
Eddy Nigma wuifde een bedankje en ging de hoek om.

Mickey Blue Eyes had het wel gezien op de kamer van zijn collega. ‘De Latino’ zou voorlopig niet wakker worden. De zuster had hem verzekerd dat hij veel moest rusten. Misschien moest hij dat zelf ook maar gaan doen. Dan zou hij morgen weer langskomen. Of de dag erna. Blue Eyes vroeg zich af wat de bezoektijden waren en liep de kamer uit op zoek naar de zuster.
Helena stond aan de balie en had de telefoon aan haar oor. Ze stond bij iemand in de wacht en kon Mickey dus makkelijk te woord staan. Hij vroeg naar de bezoekuren. Voordat de zuster antwoord kon geven, kreeg ze iemand aan de lijn. Mickey Blue Eyes moest even wachten. Ze rommelde wat in een aantal laatjes en gaf de barman uiteindelijk een papiertje met de tijden erop. Mickey Blue Eyes bedankte en liep naar de lift. Helena legde de hoorn neer op het moment dat de liftdeuren sloten. Ze keek naar de barman in de lift. De barman stond zojuist te geeuwen. Tegelijkertijd dacht hij aan de zuster. Ze leek op iemand, maar kon niet bedenken op wie. De vermoeidheid sloeg nu ook bij de barman toe. Het was een lange nacht geweest.

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.