NOTITIES BIJ EEN LEGE HOEK

de band heeft het pand verlaten
laat een zweem van blues achter
de toeschouwers, afgerekend en vertrokken

applaus zit niet langer aan de bar
loopt buiten te verregenen
paraplu’s vormen bescherming tegen
het wegspoelen van gemoedstoestanden

soms is de blues een doodgraver-
opent de wonden, graaft de lijken op
en vertrekt, geen afscheid noch instructies

een leegte kan wel omgebouwd worden tot ruimte
maar godsamme, waarom niet andersom-
eenzaam is toch maar een weg te stoppen gevoel,
uit te scheuren onder huilende blues van begin tot eind

M.S.

op het donker (vrij naar 'Blue in Green' van Miles Davis)

op het donker
in het midden
van het oog
met blauw in groen
is een wit vlak te zien

daarin mijn silhouet

door de deur
dat meer een gat is
fluistert Miles
zonder obstakels halverwege

zacht
licht

over een briesje
en een breed gebit
van gestemde blokjes
yin en yang

ik ben maar een machientje

de noten schuifelen naar buiten
mijn oren in
kruipen mijn hoofd uit
via de kassen
als full colour

ik ben een recorder

noch de rossige voor me
noch de mensen naast me
hebben weet van dit moment

behalve Miles

wiens trompet
me toefluistert
je kijkt naar een kunstwerk
je kijkt naar een kunstwerk

ik kijk naar een kunstwerk

op het donker
in het midden
van het oog
met blauw in groen
is een wit vlak te zien

daarin mijn reflectie

die kijkt naar een kunstwerk
dat buiten
beeld

toch
aanwezig

M.S.

Vanavond naar PoetsClub Rotterdam @ De Schouw

Een Chet Baker.
Een erwtensoepje.
Een wat gedichten.
Een koffie met koekje.

Een nacht.
Een klein kroegje.
Een hand vol dichters.
Een zielenroepje.

Een man.
Een schaarse groupie.
Een poetsclub.
Een interpretatie-oepsie.

Een grap.
Een stads cluppie.
Een verhaal.
Een wat poëzie.

M.S.

Schuinsmarcheerders

Ze lopen er tussen,
Schuinsmarcheerders-
Op een bankje hangend
Op de wc leunend
Aan de bar zittend
Op misschien wel een barkruk.

Loerend.
Onopvallend.

Ongekend charmant,
Twee keer knipperen
En je loopt in de val-
Zie jij hem zitten?
Of is het een zij, wellicht?

Onzingesprekkenvoerend.
Indesmaakvallend.

Ongekend lieftallig,
Twee drankjes later
En de vlinders breken je val-
Zag jij hem aankomen?
Of liet zij je wegdromen?

Want ze lopen er tussen,
Schuinsmarcheerders-
Op je vrienden afvliegend
Als vreemden afgaand
Met een pokerface liegend
Dat ze een vrijgezellenbestaan leven.

Gespletentongend.
Wolfinschaapsklerend.

Onbekend gevaar,
Twee zinnen te veel
En de fout verteert je geweten-
Denk je hem te herkennen?
Of moet je haar toch iets beter leren kennen?

Want ze lopen er tussen,
Schuinsmarcheerders-
Op een bankje hangend
Op de wc leunend
Aan de bar zittend
Op misschien wel een barkruk.

M.S.

Filmode

Voor de editie in febrauri van PoetsClub Rotterdam luidde de (eventuele) opdracht: een liefdesgedicht en/of een filmode. Ondergetekende heeft beiden geschreven, maar het liefdesgedicht laat ik nog even achterwege voor Valentijnsdag. Dit keer: de filmode. Die uiteraard gaat over mijn favoriete film en een van DE cultklassiekers bij uitstek.

Best of Pulp Fiction

‘De weg van de rechtvaardige
Man
Is langs alle kanten
Bezaaid met de onrechtvaardigheden
Van de zelfzuchtigen
En de tirannie van
Kwade mannen’,
Als mijn hand
Zich heft naar mijn slaap-
Tikt
Alsof mijn trots me dwars
Zit, maar eigenlijk
Vraag ik me gewoon af
Hoe Marcellus Wallace
Er uit ziet.

Verward stap ik in een taxi,
Voel de ogen van een wolf
In mijn rug-
Hij slaat me gade
Alsof dit hier een
“Dode negeropslagplaats”
Is, terwijl er een stem
Uit de speakers klinkt:
‘Gezegend is hij die,
In de naam van liefdadigheid
En vrijwilligheid,
De zwakken door de vallei
Der duisternis leidt’-
Even dwaal ik af naar het
Pijnlijke
Horloge tussen mijn billen,
Het stomgeknepen tikken
Van de tijd, geen tijd-
‘Want hij is
Waarlijk
De hoeder van zijn broeder
En vinder
Van verloren kinderen’.

Mijn chauffeuse vraagt zich
Af, hoe het zou voelen om een man
Met je blote handen
Dood te slaan-
‘En ik zal hen neerslaan
Met grootse wraak’,
Ik vraag
Mij eerder af
Waarom negers zo graag
Achterin zitten,
‘En furieuze woede’,
Voor je het weet schiet iemand
Je kop aan gort-
‘Zij die het wagen
Mijn broeders
Te vergiftigen en te vernietigen’.

Deze nieuwe
Stilte is pijnlijker
Dan een Bonnie-situatie,
‘En u zult erkennen
Dat ik de Here ben’
Als ij het lijk in de garage ziet,
Mij een echtscheiding
Aanbiedt
‘Wanneer ik mijn wraak
Aan hen voltrek’.

Met een knal sla
Ik het portier van de tax dicht
En betaal,
Hetzelfde bedrag
Dat ik soms moet lappen
Voor een vanillemilkshake
maar minder
Dan voor een voetmassage-
Dus haal
Ik fooi uit mijn leren portefeuille
Waarop in grote letters staat:
‘Bad motherfucker’.

M.S.

Oordopjes

Soms schrijf je, in tegenstelling tot de vorige blog, ook over dingen of gebeurtenissen die je tegenkomt. Mensen bijvoorbeeld. Op een woensdagavond. In de metro naar huis, na weer een voordracht bij Dichtclub Rotterdam in café De Schouw. Of op het metrostation, bij het door de poortjes gaan. Dat er bijvoorbeeld een random dude zijn oordopjes in doet. Muziek opzet. En je spontaan begint te dichten over die oordopjes. Een strofe maar. Die herhaal je tot je thuis bent. Dan pak je pen en papier en ga je op de wc zitten. Je maakt een begin, om het de volgende dag af te schrijven. Laat je fantasie de vrije loop. Geïnspireerd op dat ene moment dat je ogen nog open waren. En dan krijg je dit:

Oordopjes

Ik doe mijn oordopjes in
Als jij me kopjes
Geeft en kust,
Maar je kussen smaken niet
Als de hopjesvla
Die ik gisteravond
Tot mij nam.

Je kwam als een verrassing,
Maar ik betaal
Graag
Aan jou belasting,
Want je brandt licht
In mijn bovenkamer
Wat an sich
Wonderlijk is gezien
De hoeveelheid drank die ik
Proostte op je prachtpralende
Lichaam.

Het is iets lichamelijks,
Denk ik,
Namelijk
Dat wederzijdse aantrekkelijkheid
Tussen ons
Een feit is.

Maar je had me al door vanaf
Toen ik mezelf oordopte
Op zoek naar de soundtrack
Voor dit moment-
Je ontkomt niet
Aan het aan je trekken
Komen
Als jouw bekken
Vastgeklemd ligt
Tussen mijn handen en hoofd.

Van mijn oordopjes
Wordt niemand
Muziek
Als jij zacht zingt,
Geniet
En kopjes geeft,
Ik kopjes drink
Van je nectarinezuur en
Bitter binnendring
In je volslanke teugels-
Alsof op hol geslagen
Autodrop
Zonder kindvriendelijke
Beugels,
Een benadering van een
Stoplicht,
Maar scheurend door rood licht.

Ik doe mijn oordopjes uit
Als blijkt dat je topje
Geruit is
En mijn kruit verschoten,
Als jij bekent
Te dromen
Van gevoerd te worden
Met koffertjes vol poffertjes
En dropjes,
Zodat jij je voelt als een
Boffertje in een mopje-
Mag ik dan nu
Eindelijk
Een kopje thee?

M.S.

Horoscoop

Begin dit jaar stond er in mijn Chinese horoscoop dat dit mijn jaar zou worden: het Jaar van de Tijger (1986). Nu ben ik doorgaans niet van de horoscopen, maar die Chinezen hebben af en toe wel een puntje. En ik moet zeggen dat ik redelijk wat goeie dingen heb gedaan. Behalve op schrijfgebied.

Daar valt het reuze mee. Ik had me eigenlijk voorgenomen om mijn eerste boek eindelijk (lees: na zeven jaar treuzelen) af te schrijven. Met nog drie weken december voor de boeg is dat nog steeds niet gelukt, maar niet onmogelijk. Alleen komt er zoveel op mijn pad de laatste tijd, dat ik er maar niet aan toe kom. Zelfs het dichten valt reuze mee. Afgelopen editie van Dichtclub Rotterdam in De Schouw heb ik zelfs een aantal oude gedichten (weliswaar nog nooit voorgedragen, maar toch) voorgedragen. Voor de nieuwe editie in januari toch maar even wat nieuws schrijven. Tussen neus en lippen door.

Het grappige aan zo'n horoscoop is dat je er soms aan herinnerd wordt om iets te doen. Zoals het afschrijven van je roman. En dat is nog niet eens een al te grote opgave, aangezien er nog maar anderhalf hoofdstuk geschreven moet worden en dan checken of het geen onzin is. Maar soms sluipt er een writers block in. Of je dat nu wilt of niet. En dan komt er weer slap in the face dat je moet gaan schrijven. Als je tv zit te kijken bijvoorbeeld, zoals gisteravond. Dan kijk je Wonder Boys (2000) met Michael Douglas, Robert Downey Jr. en Tobey Maguire, en gata het alleen maar over schrijven. Douglas heeft boeken geschreven, Downey Jr. is een uitgever en Maguire blijkt een geniale debuutroman geschreven te hebben.

Vervolgens kom je maar moeilijk in slaap, omdat je eigen boek (lees: novelle) niet af is. In een la ligt. En jij alleen maar denkt: 'Geef me €1.000,- (om te kunnen schrijven op een aantal plekken), een afgesloten kamer met een bureau en stroom en dan pleur ik mijn telefoon uit. En ga ik schrijven.' Maar als ik dat doe krijg ik ruzie met een aantal mensen, haal ik mijn studie niet en is mijn boek daarmee niet per definitie gepubliceerd. Dus moet ik het anders doen.

Een manier is om uitgevers en literaire mensen te spammen. Een andere manier is om wederom (en tevens voor het laatst) mee te doen aan WriteNow! Rotterdam. Ik kreeg ook de tip om eens iets te plaatsen op TenPages.com, maar na een paar blikken en doorklikken gaat dat nog langer duren. Mijn manier is om het gewoon af te schrijven, en dan pas te gaan lobbyen. Niet erg effectief - dat weet ik maar al te goed - maar dan heb ik het in ieder geval afgesloten en kan ik me storten op iets nieuws. En als het af is, houd ik me toch aan mijn horoscoop. Dan was dit mijn jaar. Maar zover zijn we nog niet. En bovendien geloof ik eigenlijk niet in horoscopen. Dus back to the drawing board, I guess.

M.S.