Over het omarmen van lente

ze zal fluisteren
tot je glimlacht
tot je voor haar adem staat

steeds een licht oog
gesloten
toch voel je haar blik
op de huid branden

zelfs al draagt ze wolken
weet dan
dat zij niet voor eeuwig zijn

dit seizoen
wil ze bij jou blijven
ook al dondert of huilt ze
soms door wispelturig temperament

geef je over
met de armen
langs het lichaam

ze wil alleen maar
warmte delen
tot ze loslaat en fluistert
‘ik moet weer gaan’

M.S.

Of je nog weet wie te zijn

Of je nog weet wie te zijn
als je bent gekleed
als iemand waar je tegen opkijkt,

om maar op te vallen
en men aan dat verzonnen idee
van jou soms denken zal,

zoals alleen Koning Winter
een winterklokje als hoofddeksel draagt
want de zomer laat smelten
en de herfst kan alleen maar blazen-

om maar te zwijgen
van die lente, die zo onbezonnen
om grootse aandacht wil schreeuwen,
slaan, om niet vergeten, niet klein te worden.

M.S.

Herfst is geen seizoen

Herfst is geen seizoen
voor gebroken harten
van verborgen herten
die de jacht het liefst
over willen slaan,

de warmte van een ander
lichaam vertaald naar
warmte betaald met
omsluiten van dat
wat je het liefst vasthoudt,

wachtend op de winter
die nog ver weg is
en nog ver weg blijft
zolang je maar een vacht
tegen je aan hebt liggen

die het wachten
wat zachter maakt
om te verteren
als alles om je heen
zo snel van je weg waait.

M.S.

Herfst

bang zijn dat je van suiker
angst voor afvoerputjes die je weg
en je neus die een loopje met je

kleur bekennen is veel makkelijker dan
temperaturen kunnen immers geen gevoel weer
en je lijf dat een loopje met je

bang dat je in het verkeerde seizoen bent
angst om door alles overspoeld te
en jij die steeds een loopje van je af

M.S.

Herfstkind

Ik huil altijd met de pet op
En als ik zucht
Is dat om
Die sterk gebakken lucht
Te koelen.

Want Koning Winter
Rent als een dolle achter me aan,
In de hoop me in te halen
Maar gelukkig
Heb ik een voorsprong
Van een paar maanden.

Soms kijk ik wat sipjes
Omdat mijn haar
Als verkleurde blaadjes
Elk jaar uitvalt
Tot aan mijn enkels.

Het voordeel van een herfstkind
Zijn, is dat de nacht
Me steeds sneller gaat staan-
De wallen meevallen
Tot het niveau
Slaapkameroogjes.

Het voordeel van een herfstkind
Zijn, is dat je kleur
Kunt bekennen zonder te lachen
En mijn lichaamsgeur
Elk jaar anders is.

En als ik ’s ochtends wakker word
Lach ik in ieder geval
Om mijzelf, want toch
Ben ik weer een jaar lang wachten
Verder om jouw leven in te kleuren.

Ik ben een herfstkind
Dat huilt met de pet op,
En als ik zucht
Om die stomme grijze lucht
Is dat omdat hij maar niet mee kleurt.

M.S.