leven is ook maar

leven is ook maar
een spel waarbij
je vanaf je startpunt
enkel bezig blijft met

niet van het pad
te vallen, want
dan ben je voorgoed af-
er staan immers al

nieuwe pionnen klaar om
jouw plek in te nemen,
want van je aan of door
of met mensen ergeren maakt

je alleen maar meer vervangbaar,
vraag of dat nu is aan te raden

M.S.

Het was een dag

Het was een dag
waarop de zon ook maar
toevallig een zonnebril droeg,
de maan net zijn bed in was gedoken
en de wolken in geen velden of wegen te zien,

toen werd er besloten dat
de nooit als zodanig vaste
patronen die geleefd werden
ook best alleen beleefd konden
worden gedronken

op vaste dagen, want dit
is slechts een kroeg
die alleen lallend, zuipend
en schuinsmarcherend overleefd
kan worden maar niemand

die nuchter genoeg is om
daar bij stil te staan of
er eens voor te gaan zitten
want voor je het weet
lig je soppend van sappen

languit op de grond en
komt naar buiten dat
we allemaal
alcoholisten zijn
de een
nog erger
dan de andere
en altijd
een slok
of meer
teveel
op.

M.S.

Wat als

Wat als
kinderen nooit opgroeien
tot groten-
mensen, wereldse zaken
moeten toch
op een gegeven
moment van
levensbelang zijn geworden,
ook al
wordt het meeste
gezien als
speelgoed voor volwassenen
en leven
is een spelletje
Russische roulette-
als je verliest,
verlies je
ook meteen goed.

M.S.

Te midden van

Te midden van
Het harde bestaan van
deze buitenkant
Die droog, broos is,
Ligt de zachtheid
In je aanraking.

Zelfs het geluid dat
Aan je lippen ontsnapt
Is een onverdiende
Liefkozing, dat
Is een ding dat
Zeker is.

Te midden van
Dat zwarte zwembadje
Dat we soms delen,
Hangt een huilbui
Die weg te wuiven valt
Maar steeds terug waait.

Zelfs het steen van
De muur om ons heen,
Tussen ons in, is
Gevoelig voor de warmte
Van onze vacht, waarvan
De haren de spleten doen splijten.

Te midden van
Het harde bestaan van
Dat wat ‘leven’ heet
En soms meedogenloos is,
Ligt er ook zachtheid
In een aanraking.

M.S.

En je wilt niet meer

En je wilt niet meer
Want je zinkt
Zingend
Weg in
Je eigen kokende sop
Als gaarkip

En je wilt niet meer
Je hangende schouders
Dragen
Waarop
De druk van het leven
Steeds zwaarder wordt

Dus laat je alles vallen
Zoals dit
Zwaarmoedige gedicht

Stilte
Klinkt
Als het glas
Waaruit we drinken

En de dikke dame
Huilt
Een laatste aria

En het doek valt
In een diepe slaap
Die ervan droomt
Te ontwaken.

M.S.