Minotaurus

in de kern zit het monster

de weg erheen is lang en ingewikkeld

zijn doolhoven niet een ultieme proef

voor het uithoudingsvermogen van de geest

vraag jezelf vooral eerst af

waarom je ernaar op zoek wilt gaan

monsters buiten beeld of handbereik

kunnen nog iets menselijks bevatten

ondefinieerbare schrijven we af

waar we niets mee kunnen heeft geen bestaansrecht

tot de kern een lokroep van honger uitstoot

bijna onhoorbaar, en toch, ja hoor

daar gaat er weer één, op queeste in het doolhof

denkend het mysterie op te kunnen lossen, zo de moordkuil in

M.S.

In tijden van vleugels

na het opstijgen
en het bereiken van de spreekwoordelijke
'kijk mama, zonder handen'-vlieghoogte
is het zoeken naar balans
iets om niet te vergeten

de ondergrond is te allen tijde
verpletterend hard te noemen
en niemand gaat graag
op z’n bek

te veel warmte
doet niet alleen spieren en pezen
verslappen maar droogt ook uit
om maar te zwijgen
van mogelijke verstikking

te dicht op de afgrond
maakt onzeker en angst
voor een daadwerkelijke doodsmak
de schreeuwende vaderfiguur
langs de zijlijn die het eerder dan jij
helemaal mis ziet gaan

goed luisteren zullen we nooit
en in tijden van vleugels
is het nieuwe speelgoed
het allerbelangrijkste
want stuk kan het gaan
en kwijt mist de eerste keer al niet

voorzichtigheid is regel in dit luchtruim
concentratie een pre om signalen
zo juist mogelijk op waarde
in te kunnen schatten
vóór de crash, graag
anders is het al te laat

M.S.

Hellemond

als ik naar binnen kijk
is na een paar traptreden
al niets meer te zien

de verhalen zeiden al
dat de dood geen berg Olympus is
maar een zwart gat

van buiten de hellemond
gezien klopt dit aardig

plots ben ik niet meer
zo zeker van dat afdalen

als ik maar heelhuids
terugkom en als het even kan
met wat me lief is

liefde is zo blind als de nacht
toch vrees ik dat er een moment komt
dat ik de dood in de ogen ga kijken

ook al zou ik het niet eens doorhebben
in dat donker voel ik vast de rillingen nog

pas dan zullen we er achter komen
wat er over zal blijven van de liefde

M.S.

Helena

Ze kijkt je diep,
lang,
in luttele seconden
aan
met een blik van
hier
staat jouw ondergang,

hier sta ik,
jouw
liefde, lust en leven-
dood
vind je terug
in
al mijn lichaamssappen, vlees

en woorden die als
kwijl
op je zullen
vallen
als ik je overrompel,

als ik je daar
laat
in de avond,
nakijkend
naar mijn roodschemerende haar

waaronder ik het daglicht
verborg-
jij gaat de
ochtend
nooit halen, kijkt te
diep
in mijn vensterglazen.

M.S.

Uit hoeveel tranen

Uit hoeveel tranen
zou de Styx bestaan,
werkend als sterk water
waarin bedroefde zielen

de ziel van Charon beroeren,
hij zijn tranen de vrije
loop laat bij
het horen van al het klagen,

welke als watergassen
zijn poriën binnenvallen
om hem week te maken-
de bootsman vlucht in een staar

over water, zijn gehoor laat
hij achter op verlaten kades,
misschien zelfs nooit aangedaan,
tot Orpheus het terugsmeet naar

de niet-horende, klaagzingend om
zijn geliefde weer levend te beminnen,
tevergeefs- zij was al door schimmen
overwonnen en tot dode geworden.

M.S.

Luchtkasteel

Met mijn hoofd
In de wolken droom
Ik een luchtkasteel
Waar mijn Penelopeia en ik
Gelukzalig wonen.

Waar zij haar schoonheid
En haar stralende lach strooit
Naar alle windstreken,
Sta ik achter haar,
Wakend met pijl en boog.

Elke dag lijken er meer en meer
Vrijers af te komen op ons luchtkasteel,
Proberen met ladders omhoog
Te klimmen- ik zie overal demonen
Met engelenmaskers op.

Maar hoe hoger ze komen
Des te bloeddorstiger hun hoektanden
Lijken te worden, smachtend naar de hals
Van mijn liefde- mijn handen
Kiezen berekenend de vijanden

Die het gevaarlijkst zijn, te dichtbij komen-
Ze liggen immers voor het oprapen en schoon
Schip is zo gemaakt, zo ook
De muren van mijn luchtkasteel, een droom
Van gelukkig leven, waard te bewaken.

Van nieuwe vijanden ben ik niet bang-
Met twaalf bijlen nog achter de hand
Maak ik gehakt van al die vrijers- ja,
Want in mijn luchtkasteel zijn wij Penelopeia
En Odysseus, samen de troon van Ithaka.

M.S.

Over heimwee naar Rotterdam

De stad kan slecht
Zonder haar,
Zelfs de Maas
Golft steeds wilder
Tegen haar oevers-
Staat tegen de kades.

En hoe verder ze
Wegstroomt van Rotterdam
Des te zwarter ze wordt-
Eenmaal Eurydike
Bereikt is de Maas
Zichzelf niet meer,
Eerder een moderne Styx.

‘Ik mis je,’
Zingt ze met veel volume
Terug over het water,
Terug naar haar verlaten
Rotterdam, waar
Haar Orpheus op haar wacht.

En hoe dichter de roep
Bij Rotterdam komt
Des te zachter ze wordt-
Ondertussen Orpheus
Bereikt is de Maas
Zichzelf weer, maar
De roep eerder verstomde echo dan bericht.

‘Ik mis je,’
Tintelt nog net op Orpheus’ lippen
Sterft in zijn gehoor,
Sterft in zijn maag als grafsteen net onder
Zijn Rotterdamse hart, dat
Al kloppend er ‘Eurydike’ in graveert.

De man kan slecht
Zonder haar,
Zelfs Rotterdam
Wordt steeds killer
Terwijl ze wacht op de oever,
Terwijl ze wacht op Charon,
Terwijl ze wacht om terug te varen,
Terwijl ze wacht, daar bij de Styx-
Terwijl hij wacht tot ze terugkeert,
Want Orpheus ziet haar stralen,
Want Orpheus ziet vanuit Rotterdam
Haar licht aan de horizon,
Strekt zijn armen, sluit zijn ogen, hoort zacht:
‘Ik mis je.’

M.S.

Kalypso

We zijn omgeven
Door goden- zelfs op de zee
Waarin ik eenzaam
Dobber voel ik hun aanwezigheid
In mijn darmstreken,
Ze kleven aan mij
Als mieren aan jouw
Nectar, zo vastbesloten.

Zij beslisten anders,
Zij beslisten mij uit jouw handen
Te geven, alsof ik ondankbaar
Zou zijn zeven
Jaren doorgebracht
Te hebben op jouw Ogygia,
Jouw eiland, waarvan de warme
Deken
Nog altijd om mijn schouders hangt
Als de onsterfelijke liefde,
De jeugd die je me bood.

In mijn hoofd
Hoor ik de goden
Lachen,
Schaterend om mijn happen
Naar lucht, om het opsnuiven van
De geur van mijn Kalypso op mijn lippen-
Mijn geslachtsdeel nog vochtig van de ketting
Waaraan ik hing, nog verdwaasder
Dan verdwaald en wel zo
Smeten de goden mij
De zee op met pijn
In het hart- het leed
Onder de valse liefde,
Een luchtspiegeling,
Die door beheksing van de nimf
Zo echt leek-
Zelfs het surrogaat kleurt
Lijkbleek
Van het eindeloze dolen
Dat haar Odysseus
Voort sleept.

Zij is de zee
Waar de goden mee spelen
Om mij, de man die
Op haar verdwaalde,
Te doen vergeten en mijn woorden
Gericht aan de wrede vrouw,
Die me zomaar liet
Gaan, op te slokken
Alsof nooit verzonden
Vanaf deze lege zee
Met de flessenpost.

Zij is de zee
Waarover de goden mededelen
Aan mij:
‘Op deze zee
Valt voor jou niets meer te zoeken,
Hier zal een andere liefde leven’
En ik, moe van deze
Plotselinge plotwending
De handdoek in de ring moet
Gooien om boven water
Te blijven, tevergeefs.

We zijn omgeven
Door goden- beslisten voor twee,
Waarbij ik eenzaam
Moet dobberen, voel ik hun aanwezigheid
Overal in mijn lichaamsdelen,
Ze vreten aan mij
Als parasitaire dieven aan jouw
Hart, zo verstoten.

M.S.

Patroklos

Ik heb een vriend verloren-
Zo één,
Waarmee ik alles deelde,
Liefde, pijn, zorgen,
Het ochtendgloren-
Ook als mijn maatje
Niet naast me lag,
Konden we nog steeds
Samen wakker worden.

Ik heb een vriend verloren,
Op een dag dat ik langer
Bleef liggen,
Even moe van leven,
Hij ertegen
Ten strijde trok-
Om mij te redden
Van mijzelf, de vijandige wereld en ons,
Want vroeg of laat
Konden wij sneuvelen, of alsnog.

Ik heb een vriend verloren-
Het vriendenlijk onherkenbaar
Opgebrand,
Nog nasmeulend van het vuur
En de passie- alles wat hij gegeven had,
Zo klampte ik mij eraan vast,
Aan die verloren vriendschap
Gehuld in mijn staalkoude
Harnas.

Ik heb een vriend verloren-
Mijn achilleshiel werd donkere as,
Wegwaaiende naar de zon
Die steeds feller fonkelde om
Mij te verblinden-
Ik bloed, want hechte vriendschap
Bestond
En ik bloed mijn hart tranend rood
En ik bloed steeds meer uit mijn ziel
En ik bloed het meest uit mijn achilleshiel
En ik bloed, maar ik leef-
Ook al poog ik te wreken maar gebroken,
Alleen, bedorven-
Ook ik, Achilles,
Heb een vriend verloren.

M.S.