SCOREBORD

Dit zijn geen tijden om in de spiegel te kijken. Afgezien van de feestbelichting en het aanwezige menu (enkel dranken en shotaanprijzingen) is ook de uitstraling van je reflectie benedenmaats. 

Om je heen niets dan nog meer drank. Lege ogen. Paniek en onrust achter de bar, maar het tempo is hoog. En terecht. Iedereen is dorstig.

Maar naar wat. Geen. Idee. En waarom zou ik ook. Dit zijn geen tijden om in de spiegel en te denken: 'Goh, nu zou je eigenlijk rechtschapen moeten handelen.’ Maar nee.

Dit zijn geen tijden om rond te kijken. Te luisteren. Een conversatie aan te gaan. Zelfs met niets zeggen noch bewegen wordt je toch wel leuk gevonden. Of alsnog. Iedereen moet scoren. Of wil.

Geen mens die het weet. Geen haan die ernaar kraait, behalve naar de vrouwelijke rondingen die de dansvloer van wulpsheid voorzien. Terecht, maar aan mij niet besteed.

Dit zijn geen tijden meer. Dit zijn geen tijden meer. Zelfs de spiegel kleurt flikkerend afkeurend rood. Stop hier. Ga niet verder. Ga naar huis. Je blijft zitten want wat moet je anders. 

Dit zijn geen tijden om in de spiegel te kijken. Toch zie je jouw reflectie nog een ronde bestellen. Van hetzelfde. Proost. Niemand antwoordt. Zelfs de muziek niet. Je neemt een slok. Slikt.

M.S.

Nachtsentiment (In A Sentimental Mood)

het matras vormt de doorgang naar dromenland
in werkelijkheid een bodemloze put
een gat om in te vallen niet wegzakken

de muren de leegte de bokspring
zelfs het laken zelfs het kussen
echoën hartslagen van slapend verzet

een lichaam is vatbaar voor trillingen
een lichaam in rust blijft erdoor onrustig
ogen gesloten maar achter de leden
ogen de dromen als televisieschermen

de beelden tonen fantasieën als realiteit
waarheden als dromen vice versa en door elkaar
hoeveel hartslagen er al hebben geklopt
wordt net als vroeger verzwegen door het matras

M.S.

Huis van een rijzende zon

tussen muren
is het donker

buiten is het nogal een afstand
naar achtergelaten leed
een leven dat erom vroeg
verlaten te worden

door de kieren
van haar ramen

schijnt een zon
met wat geluk

in mijn ogen
ziet ze sterren
als ongemerkt de nacht
de straten bewandelt

in haar ogen
zie ik een zon

die traag maar zeker
rijst door lange wimpers heen

de irissen bevolkt
door het achtergelaten verleden
dat inmiddels compost geworden is
op de nieuwe aarde waar ze zaait

tussen muren
is het donker

buiten ziet niemand
de rust van binnen

in mijn ogen
ziet ze sterren
mooie, die ze zacht
een goedenacht wil kussen

éé voor één
tot ze allen slapen
zij boven hen uit kan stijgen
als een huis, als rijzende zon

tussen muren
zodra het donker is

M.S.

Bakkie blues in december

zoals de harmonica trilt
bibberen mijn handen in het ritme mee

de bleek uitgeslagen kerstboom
schaatst voor geen meter meer
onverstoorbaar kil
en dan die stilte in de hoek

ik slide wel terug hoor
richting de koffiebar

een dubbele espresso dit keer
enkel is ook zo zielig
zeker als je alleen zit
en dan een bittere dorst voor twee

M.S.

Steppewolf

I

kale vlaktes maken
van obstakels
grote reuzen die
met winden smijten

hulpkreten die gebaseerd zijn
op verdwaaldheid
reiken elkaar nauwelijks
de helpende hand

toch klinken er
holle echo's

toch klinken er stemmen
die tot niets zeggen leiden

in de verte
niets opjaagbaars te zien
noch redenen om aan te nemen
dat het gevoel wederzijds is

II

een verwarrend landschap
dat is het
wat dit is

het is gewoon te veel
te veel mensen
te veel problemen
te veel heuvels
om te nemen
te weinig oplossingen

te veel leegte
in het opvullingsmateriaal
te veel verwarring
te weinig wijzen
om wegwijs te worden

een verwarrend landschap
dat is het
wat dit is

in alles bevinden zich rondjes
zet het dan maar eens
op een lopen

III

als ik weer eens
in een huilsessie zit
met mijn bleke psychologe
weet ik vaak niet
waar ik het zoeken moet

zij probeert me
met sikkelvormige lachjes
aan het schitteren
te krijgen; schaapachtig
doe ik maar mee alsof

zelfs mijn schaduw
hult zich regelmatig
in mantels van duisternis
om maar te zwijgen
van de aura
van mijn psychologe
die zoals de nacht ziet

nooit heb ik haar verteld
dat regendruppels
voor mij tranen zijn

ook zwijg ik over waarheden
over dat natuur niet ontstaat
maar wordt gemaakt
tot decor van het theater
waarvan de Dood
de regisseur is

het enige oprechte moment
van zo'n huilsessie
is als we eindigen
met het hart onder de riem gestoken
en een applausje voor jezelf

M.S.

bloemenjurkjes horen naar

bloemenjurkjes horen naar
zomer
te ruiken

niet naar het zweet
dat zich langs gespierde kuiten
aan voeten werpt

niet naar de shampoo
die het haar vlak na opstaan
deed krullen alsof ze krols was

niet naar het speeksel
dat zich mengt met sappen en dranken
en woorden die ze in haar slaap sprak

niet naar het leer
dat zich om de enkel heeft gewreven
om schurend een hoogtepunt te maken

niet naar het parfum
waarmee vrijers gisteravond waren gelokt
en afhaakten na in haar velden te zijn verdwaald

niet naar verregende bossen
die niets weten van richtingaanwijzers
om je naar haar meest opwindende plekje te leiden

bloemenjurkjes horen naar
zomer te ruiken
zoals de jouwe altijd doen

M.S.

in mijn tienerjaren

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de mooiste vrouwen
een huid hadden
zo gaaf
zo bleek
als het meest kostbare marmer

ze droegen stoffen
die speels om hun rondingen
waren gewikkeld

als accentuering
als geheimhouding

geen goede
want je hoort ze roepen
‘ik verhul iets moois’
vaak midden
in de natuur
als kers
op de taart

nu vraag ik mij af
of de zon mij dan verplicht
zo’n klassieke te vangen
met wat inkt
of de stoute schoenen
maar aan moet trekken
haar richting op

toegegeven, vandaag
is een zeer geschikte dag
voor een mooi gedicht dat
ze kan dragen

op de huid
op papier

indien ongewenst
indien te intiem

is de Maas slechts
op een steenworp afstand
en de hongerige meeuwen
kijken zichtbaar uit
naar leesvoer

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de klassieken hele andere
tijden waren
niet te vergelijken
met waarin ik nu leef

M.S.

Wees maar niet bang

Voor Jett Rebel

Wees maar niet bang
voor die handen
van je-

ze zullen slechts maken
wanneer de rest van
je lichaam hapert,

wanneer ze niet durft
te doen bewegen,
te doen ontladen,

te doen inspireren,
te doen verwonderen,
dan zijn handen leidraad

als je houvast nodig hebt
om een weg
door momenten te banen,

dus wees niet bang
voor die handen
van je-

ze zijn je kameraden
wanneer alles om je heen
je probeert te vereenzamen,

wanneer het jou niet lukt
jezelf te beleven,
jezelf te zetten tot daden,

jezelf doen reflecteren,
jezelf opnieuw uit te vinden,
dan zijn handen leidraad

als je houvast nodig hebt
om je genie
in momenten uit te laten.

M.S.

NB: Het is alweer een tijdje geleden, maar na het zien van onderstaand interview met de muzikant Jett Rebel wilde ik dit gedicht schrijven. Het kwam er steeds niet van, maar eindelijk eens op papier gezet waar ik toen meteen aan moest denken.

Doe mij maar - nieuwsgedicht vrijdag 20 maart 2015

Elke vrijdagochtend een nieuwsgedicht met highlights van de afgelopen nieuwsweek. Rond 09.15u live te horen op Open Rotterdam, 93.9 FM!

Doe mij maar
een lekker, vers,
goed gezet bakkie
wat zeg ik-
een espresso!

Want er gaat
niets boven een
goeie kop koffie
op zijn tijd-
soms helaas expres zo

lekker gezet dat
je niet meer weg
wilt, blijft hangen,
dat nota bene je stem
de laatste bus mist,

alsof je als kenner
in een filmhuis zit,
wachtend op het filmische
sprookje over een jongen
die de ruimte in wil,

benieuwd wat het met hem
zal doen, of ze daar
ook pillen met cafeïne
slikken, want zonder koffie
doen mensen rare dingen-

ook op gekke plekken,
of na het werk
het bont maken met
alcohol in plaats van
zo’n warme opkikker,

zoals je ervan geniet
in het midden
van de stad, in
een hoekje met een boekje
tijdens het vergaren van levenszin.

M.S.

20-3-2015

Als prinsesjes

I

Als prinsesjes
prinsessen worden
blijken mooie mannen
allerminst
koene ridders,

slechts schildknapen
die aan schandpalen
genageld moeten worden
omdat ze allemaal
oplichters zijn,

makers van schone schijn,
vertellers van sprookjes,
welke in de verste verte
geen moraal bevatten.


 
II

Als prinsesjes
prinsessen worden
blijken grote mannen
nog altijd
kleine kinderen,

slechts verwende knapen
die zich maar wat graag
in de meest vreemde nesten
willen werken om maar
opvallend te zijn,

goedpraters van zielenpijn,
verhaaltjes voor het slapen gaan,
waarvan bekend is dat dromen
nooit werkelijkheden gaan zijn.



III

Als prinsesjes
prinsessen worden
moeten grootse plannen
gewoon passen
in opgepoetste kinderschoenen

voor de babystapjes,
die bij de goede moed past
waarmee ze adem inhouden als
het leven ze overkomt,
alsof ze gemaakt zijn

om prinsessen te zijn
voor prinsen die niet bestaan,
waarvan bekend is ze hooguit man
zoekt vrouw worden om gelukkig te zijn.


M.S.

Celstraf

Hadden deze muren
maar hoeken, dan
was er nog een idee van
verschil, mogelijkheid
tot afwisseling,

gedachten kunnen sturen
naar een ander vlak
met andere beelden, andere
volgordes in de hoop het
in je hoofd beter te maken

tot je moe maar tevreden
een laatste maal ter aarde
stort, glimlachend om het idee
van alles herschikt en veranderd
te hebben om oud te worden

met alles en iedereen om je heen,
want je hoofd is toch echt het dichtst bij.

M.S.

(losjes gebaseerd op Paul van Ostaijen)

Waar zijn de componisten

Waar zijn de componisten
als de liefde schreeuwt om
een richting die van gisteren
een tegenwoordige morgen

kan maken, zorgen
voor een ander geluid
dan de neerwaartse melodie
die zich op de notenbalk

een delirium zuipt, zodat
het opus tot een opera
uitgroeit waarin alles wel
goed komt, maar daar

zijn componisten
blijkbaar niet voor.

M.S.

Winnende gedicht vandaag op Pomgedichten.nl

Wolken dreven hoog toen
ik vergat een dichter te zijn
als zij mij kwam ontmoeten,

als ik haar ging opzoeken
zonder regels mee te nemen
die mij weg moesten houden

van leven volgens het boekje.
Ik vergat een dichter te zijn
die rozen kon creëren voor de vrouw

die zij als lieflijke buien
kon bewenen en erdoor overrompeld
raken alsof een duizend warme truien.

Ik vergat een dichter te zijn, mens te zijn,
bleek ontvoerd te zijn door wolken
in het hoofd- ze dreef hoger, toen.

M.S.

NB: 'Ja de nieuwe gorter heet vandaag Miguel Santos!' - Pom Wolff, Pomgedichten.nl.

Wimpers

Een tijdje geleden kreeg ik de opdracht om een gedicht te schrijven over wimpers. Vandaag heb ik er maar eens werk van gemaakt en op zoek gegaan naar een onverwachte invalshoek. Bij wimpers denk je in eerste instantie aan iets neutraals of positiefs (althans, ik wel), maar dat leek me wat voor de hand liggend. En dan krijg je terwijl je in de volle zon op een terras zit het volgende idee:

Wimpers

Door deze wimpers
sijpelt de wereld
langzaam mijn ogen binnen-
als ze pijn zien,
of voelen,
zijn zij de eersten
om te grienen
ook als alles voorbij ging
of juist voorbij is.

Voor deze wimpers
schijnt de wereld
een bron van onzekerheid-
haken vraagtekens
maar aan
omdat niemand antwoorden heeft
of überhaupt uitleg geeft
en zijn zij de eersten
om uit wanhoop te grienen.

Deze wimpers
zien de wereld
veel eerder dan ogen die ontwaken-
als ze mij zien,
of bedoelen,
als ze in mijn richting
een schuldige zoeken,
alles zojuist huilend voorbij ging
of al voorbij is.

M.S.

Over Rotterdam - 30 mei 2014

Sinds april schrijf ik voor elke vrijdag een gedicht op basis van verschillende nieuwsberichten over Rotterdam, wat ik live voordraag in de show van Mark van Dale op Open Rotterdam. Mocht 09.15u te vroeg voor je zijn geweest, of was je net even iets anders aan het doen dan naar 93.9 FM te luisteren, hieronder het gedicht van 30 mei met bijbehorende nieuwsberichten.

Camerageil

Want we willen alles en overal
kunnen zien, kijken waar
de dader of het slachtoffer
precies uithangt-

camerageilheid is een krachtig
middel tegen hufterig rijgedrag
jegens vrouwen of portiers
in kroegen door mannen,

of een oogje in het zeil van
een half miljoen slachtofferhulp
mede mogelijk door de Kredietbank
dat ’s nachts naar Den Haag wordt gewandeld.

Gelukkig telt Rotterdam
mensen die een neus hebben voor olifanten
die met hun band gewoon langs
willen komen om hun kunstje te doen

en zijn ze nog goedkoper dan
het gemiddelde nieuwbouwplan
of rondvliegende kogels, de straf:
selfies van kamperen op een koude grasmat.

M.S.

Over Rotterdam - 2 mei 2014

Sinds april schrijf ik voor elke vrijdag een gedicht op basis van verschillende nieuwsberichten over Rotterdam, wat ik live voordraag in de show van Mark van Dale op Open Rotterdam. Mocht 09.15u te vroeg voor je zijn geweest, of was je net even iets anders aan het doen dan naar 93.9 FM te luisteren, hieronder het gedicht van 2 mei met bijbehorende nieuwsberichten.

Afscheid nemen bestaat niet

Als ze nog lang zullen leven
zien we ze vanzelf
toch wel weer een keer terug

als ze na al hun inspanningen
hun woorden in daden zien uitgedrukt
en een bedankje eigenlijk te min is

dat je dan nog maar één keer
die handjes in de lucht
mag gooien terwijl je weet:

zelfs als ik Route 66 neem,
kan ik er nog altijd
een Zilverkuipje in zien.

Sommige mensen hebben dan
voor hun gevoel levenslang,
maar zodra je gaat hopen op lijfstraffen

voor hij die dan
weer géén onderscheiding kreeg
voor zijn ‘goede gedrag’

verlaag je jezelf naar
zijn niveau, en wordt je verjaardag
er een om slechts van te dromen.

Dan zijn je dromen beklad,
vatten deze heel snel vlam
en zijn ze rijp voor de sloop,

en is afscheid nemen een fabel
zoals onkruid dat vergaat,
maar lang zullen ze leven.

M.S.

Over Rotterdam - 18 april 2014

Sinds april schrijf ik voor elke vrijdag een gedicht op basis van verschillende nieuwsberichten over Rotterdam, wat ik live voordraag in de show van Mark van Dale op Open Rotterdam. Mocht 09.15u te vroeg voor je zijn geweest, of was je net even iets anders aan het doen dan naar 93.9 FM te luisteren, hieronder het gedicht van 18 april met bijbehorende nieuwsberichten.

Doodlopers bestaan al lang
niet meer, want
hand-in-hartlopers wandelen
om hun lef niet achter
te laten.

Hardlopers zijn hoogvliegers
geworden, die zien ze vliegen
en storten vervolgens
met een afgang neer
terwijl ze tweeten:
‘Ik maakte een grapje’.

Doodlopers voorkomen
de ‘walk of shame’,
omdat ze tijdig de tv
uitzetten en ervoor kiezen
de ‘veilige weg’ te nemen,
de moraal van het verhaal te ontlopen.

Nee, hardlopers zijn
een dozijn doorzetters in één
als je met een ernstige ziekte
42.195 meter
loopt in nog niet eens
vijf uur.

Nee, de doodloper beperkt zich
tot het één of het ander
in de handen van een trio
want mierenneukerij
komt nooit alleen.

Hardlopers zijn
soms geen doodlopers
zijn nooit hardlopers
die vooruit komen
door hard te lopen
maar in luchtkastelen geloven.

M.S.


NB: de vierde strofe slaat op een uitgeknipt krantenartikel dat ik afgelopen week tegenkwam, afkomstig uit het AD en geschreven door Pim Bijl maar de datum is onbekend. Het gaat hier om een interview met Elsbeth van der Stoel, 53 jaar, bij wie op jonge leeftijd de chronische ziekte MS werd vastgesteld waarna zij in een rolstoel belandde. Om een lang verhaal kort te maken: dankzij een zeer risicovolle operatie kwam ze dit grotendeels te boven en leerde weer bewegen. Afgelopen weekend liep zij de in onderstaand artikel genoemde Marathon van Rotterdam uit met (na enig zoeken en googlen) een bruto tijd van 04:53:56. U kunt hier de tijd opzoeken, startnummer F2224. Zie ook de foto hieronder. Een eervolle vermelding in bovenstaand gedicht vind ik eigenlijk te weinig, maar ik kon dit toch niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Mocht mevrouw Van der Stoel dit lezen: proficiat, niets dan hulde!

Over het luisteren naar woorden

Als je de ogen sluit
Begin dan pas met luisteren,
En wees blanco.

Als je de ogen sluit
Begin dan pas met luisteren
En geef je over.

Pas dan is de smet
Van campagnepamfletten,
Televisiespotjes en andere gekte
geen blinde vlek meer.

Pas dan speelt muziek
Geen rol als je mag kiezen
Tussen verworven euforie
Of verloren melancholie.

Als je de ogen sluit
Buig ik over de kloof
Tussen ons in naar je toe en hoop
Dat die stenen woorden het houden.

Als je de ogen sluit
Bouw ik een verbindende brug
Waarover onze ideeën heen en terug
Lopen, tussen Bob en Bep die bouwen.

Pas dan kunnen kleurloze idealen
Vorm en kleur verenigen in een natie
Die wij zelf stichten,
Precies zoals wij dat willen.

Pas dan hoor je woorden
Die volzinnen worden
Boordevol inhoud,
Boordevol betekenis die monden
Vrij laten om zelf te kiezen
Wat monden met monden verwoorden.

Als je de ogen sluit
Beginnen regenbogen te luisteren
Naar bruisend blanco.

Als je de ogen sluit
Komen gesproken woorden levend aan,
Wordt een kil statement
Pas een warme dialoog.

Pas dan gaat spraakwater
Van natte droom naar grootse daad,
Werken woorden zinvol samen.

Pas als je de ogen sluit
Begin dan echt te luisteren,
Onuitgesproken, zonder ruis.

M.S.

Face-raping

Gisteravond gedichten voorgedragen op een (hele gezellige, intieme, ontspannen, dank voor de uitnodiging) netwerkborrel. Daar stonden op een flap-over drie termen, waaronder 'face-raping'. De bedoeling was om jouw uitleg van die term te tekenen of te beschrijven. Aangezien ik toch in de poëtische bui aan het hangen was, leek het me wel gepast om daar een gedicht over te schrijven (ter plekke) wat het volgens mij inhoudt. Of dat ook klopt, geen idee. Maar wel een extra cadeau voor de organisatrice van de borrel. Uiteraard netjes op de flap-over overgeschreven en voorgedragen. Dit is het geworden:

Face-raping

Met een masker op
Raakt je ware gezicht nooit kapot,
En zelfs de donkere wolken
Die je ware identiteit soms
Verhullen, zijn altijd te ontkennen
Nonsens.

Echter, dit
Masker is wellicht
Een façade van mooi weer
Spelen, het mooier laten klinken
Dan het is-
Maskers zijn altijd leugens
Want maskers.

Met een masker
Wordt de waarheid verkracht
Zoals een gewenste identiteit
Een ware naar de achter-
Grond is de gebakken lucht
Waar een hoogvlieger op zijn
Plek is.

Met een masker op-
Hoe goed bedoeld ook of
Ter bescherming van de onzen-
Hebben we allemaal een boeventronie
En lijdt de mens erachter
Gezichtsverlies.

M.S.

Duif

Kijk omhoog, niet naar de zon,
Maar naar de duif
Die haar vleugels uitgeslagen heeft
In de hoop haar witte veren
Wat meer kleur te geven.

Badend in het luchtruim
Vliegt ze, soms zwevend
En met lichte vrees
Voor mogelijke donkere wolken
Die haar zicht
Onderweg
Zouden kunnen verhullen.

De duif zingt.
Luidkeels.

Het gezang dat wordt ingezet,
Aangespoord
door de liefde, die
Als een zuchtje wind
Haar vleugels draagvlak geeft.

Amor schiet pijlen na.
Mist.

Kijk omhoog zie de zon,
Want waar de duif vloog,
Die haar vleugels uitgeslagen heeft,
Vliegt ze nu in vrijheid elders-
Haar witte veren verder
Naar een nieuw leven vol kleur,
Achter een nieuwe horizon.

M.S.