De aap is los - nieuwsgedicht vrijdag 29 augustus 2014

Sinds april schrijf ik voor elke vrijdag een gedicht op basis van verschillende nieuwsberichten over Rotterdam, wat ik live voordraag in de vrijdagochtendshow op Open Rotterdam. Mocht 09.15u te vroeg voor je zijn geweest, of was je net even iets anders aan het doen dan naar 93.9 FM te luisteren, hieronder het gedicht van 29 augustus met bijbehorende nieuwsberichten.

De aap is los, de aap is uit de mouw!
Komt kijken en komt heel gauw!

Er zit een steekje los
en de stad lost het op

want ook zij staat in vuur en vlam
of valt zo van de daken af!

Komen de blauwbloezen er aan te pas,
druipen die bekogeld weer van

het toneel, dat plaatst zal
maken voor een nieuw podium dat

ruimte biedt aan nieuwe beginnen
zodat de stad kan haten of beminnen.

Pas dan kan de aap z’n kooi weer in
en menig allooi rustig Europa uit en in.

M.S.

Wat zou je ervan zeggen

Wat zou je ervan zeggen,
Als ik je, vangend in een flits,
Van je plek zou trekken
En opsluiten in dit gedicht?

Verschil zou je niet merken-
De inkt van mijn pen
Is immers net zo donker
Als alles wat je draagt:

Haar, ogen, schoenen, jurkje-
En dan je glimlach die
Precies genoeg opvalt, die
Net zo open en onbeschreven als dit papier.

Wat zou je ervan zeggen,
Als ik je, want bij deze gezwicht,
Oren met nederig zwoele woorden zou bedekken,
Ongegeneerd, ietwat uitsmerend, ophemel in dit gedicht?

M.S.

Avondje wodka

Gisteravond was het in de Witte Aap weer eens Extra White Monday. Een Russian Edition, wat betekent dat de wodka rijkelijk vloeit en goedkoop is. Na een aantal omzwervingen belandde ondergetekende schrijver er ook en dronk er twee. Niets aan de hand. Bekenden, leuke gesprekken (waaronder een over de cultuurbezuinigingen) en de tijd die rustig doortikt. Na vijf keer geroepen te hebben dat je naar huis gaat, ben je nog steeds niet weg.

Zodra iedereen wel zo'n beetje ergens anders heen is gegaan, begin je een fietstochtje naar huis. Niets aan de hand. Totdat je 's ochtends wakker wordt en ziet dat je deur openstaat. Niet op een kier, maar wagenwijd. Je doet altijd je deur dicht. Maar je weet het neit zeker, want eenmaal in bed viel je weg in comateuze toestand. Je ontwaakt zonder hevige kater, maar bent aardig gebroken. Dus neem je een douche en denk je aan de andere slachtoffers van de wodka-avond. Dan denk je aan wodkagriep. Ik denk dan, om de echte wodkaslachtoffers een hart onder de riem te steken, aan het volgende gedicht dat ik vorig jaar schreef:

Wodkagriep

Ik heb de wodkagriep,
Griepte er geniepig in-
Dat laatste glas gisteravond
Viel niet goed,
Er sneakte een griepje
Alsof een slechte sneak preview
Van een non-favoriete movie-
Moevuh met die vertiefde
Katerbeat,
Alsof er nog niet genoeg zweet
Koud mijn rug overliep.

Ik heb een wodkagriepje
Maar zie je,
Gister danste de wodka een polka
Met mijn hoofd, duizelende stampvoetklanken
In mijn schedel gehaakt,
Vermakelijk misselijkmakend pas hoorbaar
Tot vanochtend, iets met half twaalf,
Toen de pot begon te klagen
Over het braaksel
Dat mij misselijk maakte.

Ik heb nog wodkagriep,
Zag mijn bed slechter dan de wonderlijke Stevie,
De televisie aangelaten voor de kreunharmonieën
Van sexy Anna, Charlotte en Sophie-
Zware maag plezierde wodkaterig,
Plaagt me vaker met borrelaardige vaardigheden,
Mij slaperig achtergelaten
In die donzen achtbaan
Als verlaten aap en ziek
Dat dit mens raakt!

Ik heb de wodkagriep.
Dus belde ik dokter Huppelepuppie
Voor een remedie
Maar die had ‘ie niet-
Dus ik zeg:
‘Wat een kwakzalverij,
Wat bent u een tyfuslijer’
Waarop karma onmiddellijk terugslaat
Met knallende hoofdpijn-
Komende twee dagen verschijn
Ik als de Onzichtbare Man,
Want deze jongen is vanaf nu
Wodkaziek.

M.S.

Nieuwe poging

Ik heb maar weer mijn schrijfgerei in gepakt. Nee, het zit nog steeds in mijn tas. Aangezien de maandag weer overleefd is, wordt het tijd om weer wat productiefs te gaan doen. Verder te gaan met het boek.

De schrijver die ik zondag tegen kwam in de Aap, had een boekje bij zich dat hij vol schreef met korte verhalen. Sigaar rokend. Vulpen. En een colbert, uiteraard. Nu ik daarover nadenk, voelt het als een subtiele hint om de proza ook weer eens op te pakken. Dus ga ik met hernieuwde energie beginnen, in de hoop een flink stuk verder te komen. Maar er komt van alles tussendoor. Leuk, maar zo komen we minder stappen verder. Focus.

M.S.

Sjimmie Waardig

Laat je niet misleiden door deze titel. Het gaat hier om een positieve review van James Worthy, van dezelfde James Worthy. Met de mannen van Top Notch achter zich een logische keuze voor de titel. Alsof het een LP is die uitkomt, in plaats van een boek. Ik heb gisteravond zijn debuutroman uitgelezen in de Witte Aap, jawel, in een bar. Een betere setting had ik me eigenlijk niet voor kunnen stellen. Bier, barmannen, vrouwen op barkrukken die heen en weer wiegen. Aangeschoten wannabe-pooiers die op hen inpraten in de hoop dat ze met hun haar gaan spelen. In hun nek wrijven. Of maar meteen voorstellen om het gesprek ergens anders voort te zetten. Bij hen thuis, bijvoorbeeld.

Maar goed, het boek van James Worthy dus. Hi-la-risch. 'Waar gaat het over,' vroeg het zusje of de zus van de kleine Braziliaan achter de bar. Ze haalde me een beetje abrupt uit mijn leesmodus, maar ik kwam uit op dit: 'Een man is zijn grote liefde verloren, waarop hij uit frustratie zowat alles wat twee benen heeft en een oester ertussen neukt en uiteindelijk, na vele amoureuze en hilarische avonturen, naar Frankrijk vertrekt om een boek te schrijven. Met dat boek wil hij zijn grote liefde terugwinnen, maar vindt onderweg een nieuwe grote liefde.' Het zusje of de zus van liet het even op haar inwerken en liep toen instemmend knikkend terug naar haar groepje. Ze draaide zich om en riep iets van: 'Mag ik hem lezen als hij uit is?' Ik lachte en bedacht me dat het al de tweede was die dag die het wilde lenen.

De meest wonderlijke zinsnede die me is bijgebleven (lees: die mij het hardst heeft laten lachen op een willekeurig terras in Rotterdam) is: '... erosie van je venusheuvel...'. Ik probeer me er nog steeds een voorstelling van te maken, maar het lukt me niet. Vooral niet omdat ik gaandeweg het lezen steeds moest denken aan de woorden 'een kruising tussen Jan Wolkers, Herman Brusselmans en Al Pacino'. Grootspraak, maar het meest accuraat met de schrijfstijl. Het boek is grof. Het is geil. Het is plat. Onvoorstelbaar. Creatief geestig, want ik heb vaak gedacht 'Hoe de fuck verzin je dit?'. Ook heb ik zowat iedereen die mij heeft horen of zien lachen terwijl ik het boek las aangeraden, na een kleine voordracht uiteraard, om het te kopen. Te lenen in de bieb. Kortom: te gaan lezen. Had ik al gezegd dat het net zo snel leest als de Intercity A'dam - R'dam? En heb je door dat dit een 'bescheiden' lofzang is op James Worthy? Op zijn blog schreef hij over zijn motto tijdens het schrijven van zijn debuut, ontleend aan Roald Dahl: '‘Two jokes a page, and don’t stop for sunsets.’ Dat is schrijven in een notendop.' En dat is hem gelukt, maar weet ook de heartbroken man in the gutter een goedlopend verhaal te geven. En het mooiste van het boek is dat de personages Herman Brusselmans steeds bellen om te http://www.blogger.com/img/blank.gifzeggen dat niet Brusselmans maar James motherfucking Worthy de Befkoning van de Benelux is. Dat maakt het waardige literatuur met grande cojones. Heerlijk. Dus niet ouwehoeren, gewoon kopen! Want je lacht je suf en wordt geconfronteerd met je eigen mannelijkheid.

'Kun jij je met de schrijver identificeren,' vroeg de Braziliaanse barman aan mij.
'Wat betreft het rond neuken niet,' begon ik, 'maar wel het ten onder gaan door de liefde en de manier waarop hij alles beleeft en beschrijft. Dat zeker.'

M.S.

Afbeelding boek: Lebowski Achievers

Winnaar(smentaliteit)

Afgelopen dinsdag toch maar naar de Leidse Poëzieslag gegaan, met de instelling om mijn 'Anti-Poetryslam'-gedicht voor te dragen vanaf papier, er na een ronde er al uit te liggen en weer terug naar huis te gaan. Het liep een beetje anders: uiteindelijk won ik de derde ronde van Josse Kok. Jurycommentaren: 'Het vrouwelijke jurylid zat weg te zwijmelen bij je eerste gedicht (Dichten doe je met een vulpen)', 'Het getuigt van grote lef om alsnog een gedicht Over het schrijven van een gedicht te doen. En Over het verlangen naar een sigaret was zeer aangenaam, ik vind het zelf ook lekker' en 'Je hebt een aangename, rustige manier van voordragen'.

Maar vooral het eerste jurycommentaar, over het zwijmelende jurylid, was al de echte overwinning. Reismetgezel en deelnemer Voigt Moisturizer, die er wél na een ronde al uitvloog volgens zijn self-fulfilling prophecy, vond me de terechte winnaar. Dus zit je om een uurtje of twaalf in de trein terug naar Rotterdam als winnaar en halve finalist van de Leidse Poëzieslag in het najaar. En dan ga je natuurlijk een overwinningsdrankje drinken in één van je favoriete bars en schrijf je er het volgende gedicht over:

Winnaar(smentaliteit)

Amaretto
Drinkend als de dronken aap
Die ik ga worden
Vanavond
Smaakt het als een
Winaarsdrankje.

De bescheidenheid
Zit hem in de blokjes ijs
Die mijn gemoedstoestand
Via de spijsvertering
Euforisch
Een halt toeroepen
En mijn voeten
De grond blijven laten
Voelen.

Natuurlijk
Ben je blij
En terecht vrij
Om tegen Jan en alleman
Te verkondigen dat jij
Middels poëzieporno
De prijs
In de wacht sleepte.

Maar het leven
Gaat door-
Draai de knop
Om morgen
Weer te vrezen
Voor de leegte
Van je bankrekening.

Winnaars blijken vaak
Eendagsvliegen-
Verliezers kiezen er niet
Voor om jaloezie
Jouw kant
Op te schieten,
Maar genieten
Als zij eenmaal winnen
En jij eens niet.

Des te beter
Smaakt de gratis
Amaretto,
Voor datgene wat ik nog
In petto heb,
Maar nu even niet-
Het is al zo laat
Op de avond.

M.S.