haar hakken - inzending Pomgedichten.nl

haar hakken
elke dag gepoetst
met restjes wodka,
nog achtergebleven
in een eenzame fles,

zodat de jagermeester
van haar dromen
in plaats van
een vuurtje aanbieden
slechts zijn zippo

aan haar voeten
hoeft te werpen
om haar vanavond
in vuur en vlam
te zetten,

haar angstzweet
te doen verdampen,
zodat niemand merkt
dat ze maar
een bang hertje is

M.S.

NB: '(..)Hoe je met de laatste druppels uit een eenzame fles haar van de hakkenbar in je bed kan krijgen. 010 opgelet – het grote geheim zit in een nagenoeg lege fles.(..)' - Pom Wolff

Winnende gedicht vandaag op Pomgedichten.nl

Wolken dreven hoog toen
ik vergat een dichter te zijn
als zij mij kwam ontmoeten,

als ik haar ging opzoeken
zonder regels mee te nemen
die mij weg moesten houden

van leven volgens het boekje.
Ik vergat een dichter te zijn
die rozen kon creëren voor de vrouw

die zij als lieflijke buien
kon bewenen en erdoor overrompeld
raken alsof een duizend warme truien.

Ik vergat een dichter te zijn, mens te zijn,
bleek ontvoerd te zijn door wolken
in het hoofd- ze dreef hoger, toen.

M.S.

NB: 'Ja de nieuwe gorter heet vandaag Miguel Santos!' - Pom Wolff, Pomgedichten.nl.

Opnieuw beginnen

Binnenkort moet ik weer opnieuw beginnen met lezen, corrigeren en herschrijven van mijn roman '71|17'. Een heerlijke onuitspreekbare titel, maar dekt wel exact de lading. Afijn, het zou zomaar eens kunnen gebeuren dat het dit jaar eens gepubliceerd wordt. Door een echte uitgeverij. Wel een die qua werkwijze enigszins afwijkt van de reguliere uitgeverijen, zoals Nijgh&Van Ditmar bijvoorbeeld. Maar toch. Ik had het manuscript ingezonden voor de Nieuwe Schrijvers Prijs en de uitgeverij die het organiseert belde me op met het heuglijke nieuws dat ze het hadden gelezen en het sowieso uit wilden geven, ongeacht hoe het met de prijs afloopt. Dat is goed nieuws, want dan kan ik misschien dit jaar nog mijn eerste prozaboek toevoegen aan mijn boekenkast en daarna gelukkig sterven met die prestatie op zak. Tjakkaaaaaaaa!

Oh nee, er was nog meer. Ook mijn poëzie bleek een beetje opgemerkt te worden door een uitgeverij hier in Rotterdam. Iets wat mij heel erg deugd doet, want het is dichterbij dan die grachtengordeluitgevers, je eigen stad en ik ken ze ook persoonlijk. Het gesprek loopt nog met hen, maar hier kan ik serieus kans maken om een heuse bundel die uitgegeven is door een erkende uitgeverij (voor zover ik weet) insturen voor de C. Buddingh'-prijs. Alleen die mogelijkheid tot inzending maakt me al blij. Wat zeg ik: BLIJ! Maar zover is het nog niet, er wordt over en weer gemaild, gelezen en geschreven. Maar men is positief over mijn werk, dus dat scheelt in ieder geval! Voordragen begint ook weer wat aan te trekken. Zo sta ik volgende week, op donderdag 28 februari om precies te zijn, geprogrammeerd bij Boek NU!, gepresenteerd (en georganiseerd?) door de huidige - nu komt het - Stadsdichter van Rotterdam Daniel Dee. Die weer te gast was bij Het Nieuwe Dicht #2, wat ik zelf organiseer.

Waar het op neer komt, is dat ik zomaar aan het einde van dit jaar mezelf serieus 'schrijver' of 'dichter' of misschien wel 'schrijver/dichter'. Dat laatste zou mooi zijn. Maar goed, we zijn goed bezig, maar voor de vlag uitgehangen wordt is er nog wel flink wat werk voor de boeg. En alvast wat post verzenden. Mails sturen. Bleh. en doorschrijven. Pfew, dat houdt de moed nog een beetje in leven. En de vooruitzichten goed.

M.S.

Ik weet nog goed hoe

Ik weet nog goed hoe
zij een spoor van verbazing
achterliet in de straat
waar ze doorheen zweefde
als een prinses bevrijd uit een kasteel.

Ik weet nog goed hoe
de ketting losjes bungelde
zoals het haar
waarmee ze haar interesse
in gerichte porties verdeelde.

Ik weet nog goed hoe
haar grote blauwe ogen
een onschuld veinsden
maar ondertussen zelfs
Aphrodite haar charmes benijdde.

Ik weet nog goed hoe
ik haar binnensmonds vervloekte
alvorens broodnodige drank tot
mij nam om moed te verzamelen
haar web vrijwillig binnen te wandelen.

M.S.

NB: dit gedicht is een late reactie op de 'wie wint de virtuele "ik weet nog hoe ik"-wedstrijd' op Pomgedichten.nl afgelopen weekend. Door andere bezigheden is het met niet gelukt op tijd een gedicht in te zenden. Toch wilde ik er een gedicht over schrijven, dus bij deze alsnog gedaan.

One night stand

Afgelopen weekend maar weer eens een gedicht ingezonden voor de wekelijkse online dichtwedstrijd op Pomgedichten.nl. Elk weekend een ander thema. Dit keer ging het om 'One night stands', ondergetekende won zoals hier te lezen is (en de andere inzendingen). En nee, dit is niet gebaseerd op recente ervaring. Driewerf neen, het heeft mijn hersentjes welgeteld twee uur gepijnigd om de juiste woorden te vinden. De uitdaging voor dit schrijven zat hem geheel in het feit dat ik er nog nooit iets over geschreven heb. Het 'winnende gedicht' alsnog:

Laat de gordijnen maar
Open, want eerder fluisterde de maan
Mij toe zich van haar
Meest voyeuristische kant te laten zien.

Morgen zal de zon zich willen
Mengen in het aangezicht
Van onze lichamen, die stilletjes
Gillen en opgewonden verzinken

In het heetst van de strijd, badend
In een woestijn van geil zweet, waar
De druppels rondtrekken over heuvels, dalen
En spannende inkepingen als ware nomaden.

Als ons gekreun en gehijg heftiger wordt
Slaan onze kamelenvingers op hol-
Oververhit zoeken ze, de hoefnagels in galop
Richting de fata morgana van het zuiden, om

Daar, in het heetst van de strijd de dorst-
Misschien zelfs, ja wie weet, zelfs de honger
Te stillen, dan met open ogen te huilen als wolven
Naar de maan, die wij eerder onze lusten boden dan de zon.

M.S.

Zomaar

Op aanvraag van de man achter Pomgedichten Pom Wolff, maar veel te laat voor de schrijfwedstrijd afgelopen week, alsnog een 'Zomaar'-gedicht. Want die had ik nog niet geschreven, dus bij deze. Ook dit gedicht is voorgedragen bij de afgelopen editie van PoetsClub Rotterdam. Maar ik vermoed dat dit gedicht nog wel vaker terug gaat komen, bij een slam bijvoorbeeld..

Zomaar

Zomaar schrijf ik je,
Van gedachten open en bloot
naar je gesloten wereld,
En je hoofd
Dat zich van me afwendt.

Inderdaad, je kent
Me niet maar ik heb
Je nu wel
Lang genoeg bekeken-
Stiekem, natuurlijk-
Om er een heel leven
Dat wij kunnen leven
Bij te denken en
Toch schrijf ik je
Zomaar.

’s Zomers kunnen we stralen,
In de winter pak ik je in,
In de herfst dep ik je tranen
En de lente zal ons nieuwe zin
geven
Want liefhebben is soms
Vermoeiend.

Zomaar fluister ik je dit toe,
Ook al hoor je me niet
Maar geef je dan op zijn minst
Gewonnen-
Anders doet de leegte afbreuk
Aan mijn moeite
De afstand tussen ons te
Verbloemen
Met zomaar wat loze
Beloofwoordjes.

Je dovemansoren
Maken van mij zomaar
Een vreemde
Die je aanstaart vanuit zijn
Leegte, open en naakt
Moet toezien hoe jouw gelaat
Zich afwendt,
Zomaar.

M.S.

Column

Met Arrow Jazz FM in de oren, die de klanken van James Ingram en Michael McDonald's Yah Mo Be There mogen ontvangen, voltooide ik zojuist de derde column voor die columnwedstrijd van mijn vaders favoriete biermerk. Alleen is nu de kwestie van de beste kiezen en dan insturen. En dat kan nog lastig worden. Alhoewel. Ik heb zelf al een favoriet, maar dat ben ik. En als schrijver van de columns ben ik mooi bevooroordeeld. Dus ga ik de tip gebruiken die me ooit is gegeven over schrijven: maak het af, laat het een tijdje liggen en lees het later nog eens terug. Kijk of je er dan nog steeds zo enthousiast over bent. En dat ga ik doen. With a little help of my friends.

M.S.

Bron afbeelding: Een publicatie op een studentensite met de oproep voor de wedstrijd.

Stilstaan

En dan ben je opeens in een grote stad als Rotterdam. Dan sta je in je hoofd even stil. Want je bent aanbeland op weer zo'n moment in je leven. Het keerpunt. De kruising. Het moment van bezinning: waar moet dit heen? Waar gaat dit heen? Hoe kan dit beter? Interessanter? Vruchtbaarder? Je weet het niet en tast in het duister.

Eigenlijk besef je het nu pas. Dat je niet durft te kiezen. Kan kiezen. Om je eigen weg te gaan. Alles achter je te laten. En een compleet nieuw pad bewandelen, zonder te weten waar je eigenlijk aan begint. Wat het inhoudt, zo'n schrijversbestaan. Ik zou het ook niet weten, op het schrijfdeel na dan. Maar wat nog meer? Roem en onsterfelijkheid komen niet vanzelf en al helemaal niet meteen. Het is hard werken, soms op een houtje bijten. Dingen laten, gok ik. Alles opgeven voor de kunst. Het vak. Want daar hebben we het over.

Maar je zou het ook kunnen voorbereiden. Kan dat? Vast wel. Wat rust, even wat anders doen om te zien of het nog steeds blijft branden. Die vlam van inspiratie. Eventjes maar, om te zien of het leidt tot nieuwe inspiratie. Nieuwe ideeën. En meer tijd om werk te voltooien. Misschien ook niet. Misschien is dit gewoon een winterdipje.

Maar sowieso niet getreurd, want er is een schrijfwedstrijd in Rotterdam, een columnwedstrijd en een poetry slam in Leiden en Rotterdam die aanstaande zijn. Dus voorlopig zijn we wel weer even zoet!

M.S.