Ballen zonder pegels - Wordt vervolgd

'Je moet wat meer met je blog doen,' zei de schrijfster een paar weken geleden.
Ik moest lachen.

'Ja,' zei ik, 'dat komt goed. Ik wil ook weer meer proza gaan schrijven, maar voorlopig komt er meer poëzie uit.'
'In een hoog tempo ook.'
'Helaas werkt dat met proza niet zo.'
'Ben je nu met iets bezig?'

Ze keek me strak aan met haar indringende ogen. Dezelfde als de eerste keer dat ik haar ontmoette, zowat tien jaar geleden ongeveer. In die tien jaar is er veel veranderd. Meer succes (al twee romans en vele columns), andere looks en nieuwe projecten. Grote projecten. Aan haar kant dan, maar het is gegund. Uiteindelijk zet elk succes ook Rotterdam als schrijfstad op de kaart, en daar wordt elke local hero beter van op de lange termijn. Mits je blijft schrijven, natuurlijk.

Hier timmert iedereen aan zijn eigen weg. Derek Otte bracht afgelopen jaar zijn eigen dichtbundel uit bij zijn eigen uitgeverij. Chapeau. Begin dit jaar mocht ik als één van de weinige gelukkigen het in boekvorm verschenen manuscript van Michelle van Dijk d'r eerste boek. Petje af en succes. Jerry Hormone bracht zijn eerste boek uit en signeerde met bloed. Stijlvoller kan niet. En er is nog meer te verwachten vanuit Rotterdam.

Zelf mag ik eigenlijk ook niet klagen. Naast dat ik gedichten met de snelheid van een zeikstraal op papier weet te zetten, heeft me tot dusver twee huisdichterschappen opgeleverd: OPEN Rotterdam en de maandelijkse live talkshow De Havenloods Live (als de lokale Nico Dijkshoorn). Ook wordt er her en der een gedicht (of enkele) gepubliceerd in een boek of verzamelbundel. In juni verschijnt bijv. 'Een kruisweg naar alledaags leed', de eerste en misschien wel grootste sonnettenkransenkrans (niet mijn woorden) van Nederland. Ik schreef er twee sonnetten voor, van de 196. En met wat mazzel kom ik ook nog met een gedicht in een boek over promovendus Sparta, maar daarover later misschien meer.

Ondertussen is de vraag die ik mij stel: wat nu? Al die schrijvers werken aan iets en stellen natuurlijk (terecht) de vraag: 'Waar ben jij mee bezig?' Nou, naast het tussen de bedrijven door een nieuwe dichtbundel componeren die je vervolgens niet opstuurt of waarvan je wacht op een respons (die zo lang duurt dat je eigenlijk al bent vergeten dat je en waarheen je een manuscript naar hebt opgestuurd), het schrijven van nieuwe gedichten (waarvan je dan vervolgens niet weet wat je daarmee moet dus gooi je die maar deels op Facebook in plaats van je blog die je daar ooit voor hebt aangemaakt) en staar je jezelf bijna dood op een uit de hand gelopen kort verhaal dat begon als een gefictionaliseerd verslag van een kroegavond dat uitmondde in een nooit afgemaakte "blog novel" (als dat genre nog niet bestond, bij deze).

Het komt eigenlijk neer op 'Life is what happens to us while we are making other plans'. Dat, en het gebrek aan focus op wat dan maar blijft liggen. En liggen. En liggen. Zo duurde het afmaken van mijn eerste boek ook jaren voordat je er eens goed voor ging zitten. Hetzelfde lot dreigt de eerder genoemde "blog novel" ook te ondergaan. Ik merkte vandaag pas op dat het al vijf jaar geleden is dat ik daar ooit aan begon. En het is nog steeds niet af. Dat komt omdat ik het nog veel verder wil uitbouwen dan tot waar ik online ben gekomen. Ik beschouw dat dan ook als de eerste draft van het verhaal, waar ik al een aantal wijzigingen in heb gemaakt (niet online doorgevoerd) zodat ik van daaruit verder kan schrijven.

Verwacht geen regelmatige updates, maar zal af en toe een update geven hoe het vordert. Ook om er zelf bij te blijven. De lengte van de hoofdstukken blijft hetzelfde: kort. In mijn hoofd zou het een novelle-vorm krijgen, maar om dat echt goed in te kunnen schatten moet er nog even doorgeschreven worden. En ik probeer zo blanco mogelijk te schrijven, zoals het ook ontstaan is: niet teveel bedenken van tevoren, maar elke keer als je er aan zit pas bedenken en schrijven zodat het verhaal zichzelf ontwikkeld. Dus ik KAN niet eens verklappen wat er gaat gebeuren. Maar ik denk wel dat het nog spannend zal blijven.

Als je niet weet waar ik het over heb, of als je het wel weet en er weer in wilt duiken: in 2011 begon het hier.

Wordt vervolgd..

M.S.

Enige tijd later..

Ben je al heel lang niet meer op deze blog geweest, maar is er in de tussentijd veel veranderd. Zo is mijn eerste roman, 71|17, na de oproep van vorig jaar uitgebracht, gepresenteerd en in de winkel beland. Zijn de gedichten schaarser geworden, maar wordt er nog steeds geschreven (ook al schrijf ik daar dan weer minder blogs over). En zijn er workshops gegeven, zijn we weer een aantal optredens verder en wordt er hard gewerkt aan nieuwe sites. Alles begint weer van voren te lopen, het ene wat sneller dan de andere, maar toch. Er moet weer meer geblogd worden, ik besef dat ook. Tot die tijd, geduld a.u.b. Er komt spoedig, ik herhaal, spoedig, meer werk en meer nieuws.

-M.S.

Vrije dag

Zo rond de klok van tien uur vanochtend deed ik voor het eerst mijn ogen open. Onder mijn raam hoorde ik in eerste instantie een duivenposse, gevolgd door een opstartende en vervolgens wegrijdende auto. Het derde geluid wat ik hoorde was dus die gevreesde luidruchtige buurvrouw. Helaas voor mij was ik net te laat wakker om er dusdanig last van te hebben dat ik mijn bed uit kon springen om haar deur te bewerken en vervolgens een vloekwoordelijke kanonnade op haar af te vuren. Neen, na de vierde hoge AAAAAAHHH! hield de sessie op. Maar jij bent inmiddels wakker. Hoopt op een nieuwe sessie, zodat je alsnog die deur kan opzoeken. Maar nee.

Dus maar de keuken in voor wat water. Daarna maar een sigaret roken en dan op je gemakje wakker worden. Denken aan van alles en nog wat. Zoals mijn optreden bij Boek NU! afgelopen donderdag, wat ik zelf wel een opsteker vond. Ging best lekker. Presentator Daniel Dee kondigde aan dat ik dit jaar tweemaal ga debuteren, met proza en poëzie. Zoals ik een van de voorgaande blogs al riep, lijkt dat poëzie me nog een dingetje worden. Maar proza, ja. Dat terzijde, want ik kwam poëzie voordragen bij Boek NU! Opkomend schrijftalent Robbert Meijntjes heeft één van de gedichten die ik deed, 'Bombardement (die ik wel eens beter heb gedaan, volgens mij, maar dat weet ik niet zeker)', gefilmd:

Nu eindelijk dit filmpje is geüpload, is de buurvrouw ondertussen een sessie verder en tegelijk met de koffie klaar. is het nu tijd voor de rest van de dag. Een vrije, weliswaar. Kunnen we leuke dingen gaan doen. En moet nog de stad in om een cadeautje te kopen. Geen idee wat, maar ik red me vaak het best met een last minute. Opeens krijg je dan zo'n ingeving. Nu eerst nog een kopje koffie om wakker te blijven en dan maar eens op pad. Na een kampioenenontbijt, uiteraard. Maar dat houd ik dan wel voor mezelf. Ik heb namelijk niet vaak een vrije dag.

M.S.

Rotterdamned

Met een echt te softe ballad in mijn oren staar ik naar mijn beeldscherm. Te wachten op inspiratie voor een aantal gedichten over bendes in een dystopisch Rotterdam in de toekomst. Op aanvragen van de band JUGEND, die in juni een optreden gepland hebben met die thematiek in De Unie. Hoe of wat, weet ik op dit moment ook niet. Mondjes maat zullen er kwartjes gaan vallen. Of euro's.

In ieder geval, ik zoek dus naar een setting voor de gedichten. Dat begint bij de muziek, om vervolgens in mijn bescheiden portfolio aan gedichten te zoeken naar iets wat eventueel bruikbaar is. Of inspireert tot iets nieuws. Eén ervan heb ik al bij de hand. In een eerdere blog heb ik het begin al eens verklapt, maar nooit het gedicht zelf gepost. Het gaat om het volgende gedicht, wat ik nu ga gebruiken om mezelf te inspireren tot iets nieuws:

Rotterdamned oftewel een nachtmerrie over de stad

En dan sta je onder de vleugels van de Zwaan,
Te staren naar de Maas
En haar water dat golft,
Altijd in beweging-
Net als de volle binnenstad
Die je zojuist verlaten hebt.

Je gedachten dwalen terug
Naar het nooit gedronken
Beloofde kopje koffie-
Het gezelschap wees je erop,
Jij die het opnieuw aanbood-
Een stemmetje in je hoofd zei al
Dat het geen goed idee.

Links van je gilt de wind
Stilzwijgend
Tussen de torens van de Kop van Zuid,
Zijdezacht door je waar en over je huid-
Per abuis rechten
De Hoge Heren rechts
Hun rug,
Want zij weten:
Er is geen weg terug
Maar je zult wel weten.

De vleugels van de Zwaan
Fungeren niet als teugels
Waar je je aan vast kunt klampen
Of om de tijd op te zwepen
Om sneller te vergaan-
Eerder een EXIT te nemen.

Bij Hemingway-
Er valt niet te ontsnappen
Aan de Rotownse soufflé
Die ik zelf in elkaar geflanst heb-
Het is dubsteppen geblazen,
Met een kattenloops gevaarte
Dat aan mijn hoofd blijft hangen
In plaats van
De lege portemonnee in mijn zak.

Dan schijn je
Voorover te vallen
En die vleugels vangen
Niets dan wind,
Mij dus niet-
Arme stakker als ik ben,
En toen alles over leek te zijn
Werd ik bezweet wakker.

M.S.

Opera-t(i)oneel [suppl. 1]

'Stel je voor dat het vrijdag is. Het is de twintigste van mei. Als je op je horloge kijkt, is het zes uur. Je hebt weekend. Het festivalseizoen is al geopend en je hebt je opgemaakt voor iets waar je misschien niet snel naar toe zou gaan: opera. Om wat voor reden dan ook. Misschien droom je alleen, heel stiekem over opera’s. Of werd je donderdagavond verliefd op een meisje genaamd Medea. (..)'

Zo begon ik voor de Operadagen Rotterdam. De volledige blog zit bij hen in de mailbox, dus ik ga ook geen moeite doen om op de zaken vooruit te lopen. Nog even geduld, dus. Dit is alleen een poging om je alvast warm te maken. Want ik ben dat ook. Morgenavond ben ik bij de opening. Ik ben nog nooit bij de opening van een festival geweest. Ja, de voorloper van Music Republic. Maar dat is meer muziekfestival waarbij men zich klem zuipt en dan in een grote stofwolk gaat dansen met een hippe zonnebril op. Zoals afgelopen jaar gebeurde. En ik de spullen bewaakte. Dat terzijde.

Zoals ik al zei, ik ben nog nooit bij de opening van een festival geweest. En al helemaal niet een festival met opera. Sterker nog: vorig jaar heb ik voor het eerst een opera bezocht, Le Vin Herbé van het Opera O.T. Geweldig. Mooi. Het smaakte naar meer. Ik was sowieso al van plan om een voorstelling te gaan, bij voorkeur Dido&Aeneas. Want dat ben ik zo'n beetje verplicht na die zeven jaren op het gymnasium. Waarop je doodgegooid werd met de Klassieke Oudheid. Het verhaal van Dido&Aeneas is daar een onderdeel van en dat ga ik morgenavond zien! Hulde, want de opera van Henry Purcell is mij bekend van naam. Meer niet. Dus de verwachtingen zijn hoog, zei ik hoog, zeer hoog gespannen.

Maar dan is er nog die opening. Het festijn vindt plaats op het Schouwburgplein. Uiteraard wordt het geopend door een wethouder. Er zullen veel belangrijke mensen zijn. Misschien hier en daar een bekende. Maar vooral zenuwenpezen die ongeduldig wachten op spektakel. Of alles wel goed gaat. De mensen het naar hun zin hebben. Of juist dorst hebben en spijt dat ze niet rechtstreeks naar de bar zijn gelopen. Zo ook bij de lancering van het literaire tijdschrift STRAK op 13 mei jl. Spanning alom, sensatie ook. Want het blad is om je vingers bij af te likken, zelfs de advertenties zijn subliem. Maar het geluid dreigde overstemd te worden door de drinkers in de BeatBurger, naast de aangesloten galerie ROTTTERDAM. Jammer, maar de echt geïnteresseerden zoals ik&co. focusten op de lancering. En onder het genot van een mierzoet naar mango smakend biertje komt alles goed. Hopelijk hebben ze morgen ook mangobier. Zo niet, dan wordt het een lange opening.

M.S.

Opera-t(i)oneel

A.s. vrijdag beginnen de Operadagen Rotterdam. Voor hen zal ik over enkele voorstellingen bloggen, die op hun website komen te staan. Daar heb ik wel veel zin aan. Vooral als je er ook een mag bezoeken, te beginnen met Dido&Aeneas. Dat betekent echter niet dat de blog hier stil zal zitten. Gisteren een nieuw projectje aangegaan met de heren van JUGEND Rotterdam, maar daarover later meer.

Ik schrijf zelf ook nog mijn eigen werk, en op aanraden van schrijver en filmmaker Raoul de Jong moet ik alvast op zoek naar een uitgever. Ook dat nog, maar eerst even verder schrijven. Zelfverzekerdheid over je werk helpt altijd, en zover ben ik nog niet. Anders is er altijd nog FreeMusketeers om op terug te vallen.

Tot zover de kleine aankondiging, later meer nieuws.

M.S.

Dwalen

Soms heb je wel eens dat je eigenlijk nergens zin in hebt. Je bent futloos. Inspiratieloos. En thuis blijven helpt ook niet echt. Als je dan een uitnodiging krijgt om de binnenstad op te zoeken, grijp je die aan. In de hoop dat het beter wordt. Maar het wordt niet beter. Het is wel gezellig, maar als je om je heen kijkt ben je omsingeld door zoenende stelletjes. Blijkt er ook een GVR-genootschap te zijn. Is Justin Bieber twintig kilo aangekomen, zo niet meer. Je neus wordt van alle kanten bedolven onder verschillende parfums. Je bewegingsvrijheid is beperkt tot een vierkante meter. En dan dwalen je gedachten af.

In gedachten drink je dat beloofde kopje koffie. Is het gezellig. Goede locatie, goede koffie, goed gezelschap. Slaat je fantasie op hol, maar komt weer tot de realiteit als je jezelf opeens afvraagt waar je portemonnee is. Je gedachten dwalen naar je portemonnee. Die zit nog in je jas, hangt over de stoel waarop je zit te schrijven. Bij kaarslicht, dat is wel zo literair verantwoord. Geen muziek, slechts de deuren in het huis waar je schrijft die open en dicht gaan. De duiven in de dakgoot. En je gedachten dwalen af.

Naar het kopje koffie dat je gezet hebt, maar nog steeds in de keuken staat. Er moet nog suiker in. Je sigaretten zijn op. de tekst waar je aan werkt, die wel eens af mag komen. Geschreven worden. Ik doe mijn best, maar met weinig energie gaat het een stuk lastiger. Ook als je de structuur ervan niet herinnert als je wakker wordt, en je in je droom een gedicht aan het voordragen bent over je stad. Dat de stad ook zijn mindere kanten heeft. Je denkt na, denkt hard na. Maar je komt niet verder dan de regels:

En dan sta je onder de vleugels van de Zwaan,
Te staren naar de Maas
En haar water dat golft,
Altijd in beweging-
Net als de volle binnenstad,
Die je zojuist verlaten hebt.

En toen kwam er nog iets. Maar je komt er niet op. Dus dwaal je verder. Je roert mee met het lepeltje door je oplos-cappuccino. Eet wat. Pakt versuft je gear en stapt in de tram. Naar hier. En je schrijft die paar regels over die je vanochtend kon bedenken na het dromen van dat gedicht. In de hoop er nog meer bij komt. Maar je gedachten dwalen af. Naar je blog. Een kopje koffie. Een betere locatie, betere koffie, beter gezelschap. Überhaupt gezelschap. Maar je gedachten dwalen af. Voor je het weet zit je toch weer te schrijven.

M.S.

Voornemen

Terwijl ik wederom een nieuwe poging doe om een nummer van John Mayer in te studeren (lees: Assassin, van het nieuwe album Battle Studies) en zijn blog lees, denk ik opeens aan goede voornemens. Ik doe nooit aan goede voornemens. Nu ik al bijna een kwart eeuw op deze aardbol rondloop en het 'echte leven' voor de deur staat, moest ik er misschien eens aan beginnen.

Zoals komend jaar eens op vakantie gaan in mijn eentje. Meer schrijven dan ooit. Doorbreken, wellicht. Misschien moet ik wat mensen om tips vragen. Meer boeken lezen. Gitaar leren spelen. Meer tijd doorbrengen met de vrienden waarbij ik dat minder heb gedaan. Vaker een avond 'op avontuur'. Dat laatste bedoel ik minder spannend dan je misschien zou denken, want ik bedoel ermee: in het openbaar vervoer stappen en wel zien waar je eindigt. Gewapend met een boek en pen en papier. En dan 'schrijven over het zwervende bestaan van de schrijver. Romantiseer het volgens het stereotype beeld van een schrijver,' zoals iemand me ooit als tip gaf voor deze blog. En dan nog een aantal goede voornemens.

Maar oud en nieuw duurt nog een paar dagen, dus ik heb nog even de tijd om 2010 te verpesten. Af te sluiten. Met of zonder spelfouten. Mooi, goed Nederlands of niet. Zowel rijk aan vocabulaire of lekker ongeïnspireerd, het maakt niet uit. Misschien is het tijdverspilling, misschien ook niet. Als we maar bezig blijven, toch?

M.S.

Zuckerbergen

Gisteravond heb ik The Social Network gezien, over de oprichting van Facebook. In een notendop: wel leuk, zeer informatief en niet de hoofdrolspeler (en ook Justin Timberlake niet) maar Andrew Garfield die 'de beste vriend en CFO' van Mark Zuckerberg steelt de show. Dankzij Sean Parker (Timberlake) en de obsessie om Facebook te laten slagen van Mark Zuckerberg (jesse Eisenberg) wordt de CFO van Facebook langzaam maar zeker buitenspel gezet. En de meest menselijke reacties worden neergezet: je voelt je genaaid. Door je beste vriend.

Waar het eigenlijk op neerkomt - en in de film komt Zuckerberg er na een slopende rechtszaak ook achter - is dat het 'leven' van Facebook je echte leven buiten het internet je vele vrienden kan gaan kosten. Want ga eens bij jezelf na: hoeveel van mijn vrienden op Facebook (en andere sociale netwerken) kan ik tot mijn hechte vriendengroep rekenen? Die ik opbel als het niet goed gaat? Of me een hart onder de riem steken? Je ophalen van het vliegveld? Je geld lenen om een project te realiseren, zoals in de film? Zeg nou zelf: dat zijn er bar weinig in verhouding tot je aantal online 'vrienden'.

Begrijp me niet verkeerd: het online netwerken staat me helemaal niet tegen. Integendeel, juist door sociale media kun je jouw eigen netwerk uitbreiden en onderhouden. Maar de afgelopen maanden ben ik zelf veel op Facebook actief geweest en nog meer op Twitter. Met het laatste heb ik veel mensen geïrriteerd door mijn vele updates. Tegelijkertijd heeft het me een aardig beeld opgeleverd wat je met sociale media kan doen, iets wat wel interessant is voor mijn studie Communicatie (en mede dankzij mijn stage bij DIMI, onderdeel van Rotterdam Festivals. Maar meer echte vrienden? Nee. Die vind je toch echt door de kroeg in te duiken en sociaal te zijn. Of tijdens je studie. En zo'n 95% van al mijn updates op Facebook komen via Twitter.

Dit is wat ik ga doen: na het posten van deze blog verwijder ik de link tussen Twitter en Facebook. Alles blijft intact, mits ik later alsnog besluit om Facebook weg te doen zoals ik vorige week eens aankondigde in de kroeg tegen mijn vrienden en duidde op veel weerstand. Afgezien van het feit dat Facebook internationaler is, en er meer mensen op te vinden zijn, vind ik het helemaal niet zoveel beter. Ik bedoel, mijn updates komen van Twitter. Heb ik een lang verhaal te onderbouwen, post ik een blog op Blogger. John Mayer had eigenlijk meer gelijk dan hij zelf doorhad toen hij zijn Twitter-account verwijderde: op veel sociale media (waaronder Twitter en Facebook) wordt weinig substantieels gezegd. Het is eerder een marketingtool geworden, een soort populariteitsmeter. Terwijl je persoonlijkheid er nauwelijks op terug te vinden is. En daarom wil ik meer gaan bloggen, en minder oneliners plaatsen (mits je me volgt op Twitter). In het belang van mijn studie, en waarschijnlijk mijn uiteindelijke beroep is het van belang dat ik in de gaten houdt wat er gebeurt op sociale media. Maar in het belang van mezelf als persoon, is dat ik mijn persoonlijkheid/menselijkheid/vriendschappen/hoejehetnoemenwilt ontwikkel. Daar heb ik een telefoon, een handjevol ontmoetingsplekken en een portemonnee voor.

Kortom: het wordt tijd om tijdig te stoppen met 'Zuckerbergen'. Het 'leven' van sociale media en weer terug te keren naar het echte leven. Want uiteindelijk gebeurt het daar allemaal. En hoewel sommige mensen het graag zouden willen, is dit beeld nog niet het geval. Als je me dus wilt bereiken, kun je me bellen of smsen. Als je wilt weten wat ik OP DIT MOMENT aan het doen ben: lezen, schrijven, iets drinken, tv kijken, muziek luisteren of spelen, chillen, werken, of een combinatie van meerdere opties. Ben je online en wil je socializen: kies je netwerk en dan krijg je binnen vijf werkdagen een reactie terug. Of niet, natuurlijk.

M.S.

Ansichtkaart

In en na de zomer zie ik als postbode op zaterdag nog best wat ansichtkaarten voorbij komen. En dat terwijl er juist zoveel e-mailverkeer is tegenwoordig en nog steeds groeiende is. Zo'n ansichtkaart is altijd handgeschreven en bevat een persoonlijke groet aan geliefden, familie, collega's of vrienden. 'Groeten uit...' en de gebruikelijke kusjes. Soms erg grappig, uitvoerig, maar altijd persoonlijk.

Ik heb zojuist de blog van John Mayer op Tumbler gelezen, waarin hij uitlegt waarom hij Twitter heeft opgegeven. Nu kan ik er heel lang over uitwijden, maar wat ik eruit haalde was dit: hij is van mening dat Twitter door veel artiesten slechts een middel is om aan 'Brandmanagement' te doen. Kortom: veel artiesten zien zichzelf als een merk (gedeeltelijk waar), en proberen zichzelf te marketen. En daar wilde hij niet langer deel van uit maken. Kan ik heel goed inkomen. Het blijft immers 'sociale media'.

Maar wat nu als je de sociale media gebruikt om contacten met vrienden en kennissen te onderhouden? Simpelweg door middel van het delen van jouw observaties of links die jij belangrijk zijn? Of die je interessant vindt? Ik bedoel, je zit toch als mens op sociale media? Alhoewel ik daar pas gaandeweg mijn stage bij Rotterdam Festivals, en dan het jongerenmagazine DIMI, achterkwam. Een bedrijf/stichting/organisatie kan zich prima profileren op sociale media, mits je dat doet als een persoon. Anders val je al snel door de mand en komt je boodschap niet aan. Je wordt 'ontvriend', 'unfollowed' of simpelweg geblocked. En dat is niet de bedoeling. Hetzelfde geldt voor jou. Laat je persoonlijkheid spreken, laat me zien wat je doet. Wat je bezighoudt, en leer me jou kennen. Want dat is de hele reden dat we Hyven, Twitteren, Facebooken en bloggen.

Of heeft John Mayer het mis? Zie ik het soms verkeerd? Om daar achter te komen wil ik graag met je blijven socializen op de daarvoor bestemde media. Ervaringen en dingen met je delen. Kennis delen. In gesprek gaan. En hopelijk zitten we dan binnen no time samen ergens koffie te drinken. Stuur ik je misschien wel een kaartje met de hartelijke groeten!

M.S.