Enige tijd later..

Ben je al heel lang niet meer op deze blog geweest, maar is er in de tussentijd veel veranderd. Zo is mijn eerste roman, 71|17, na de oproep van vorig jaar uitgebracht, gepresenteerd en in de winkel beland. Zijn de gedichten schaarser geworden, maar wordt er nog steeds geschreven (ook al schrijf ik daar dan weer minder blogs over). En zijn er workshops gegeven, zijn we weer een aantal optredens verder en wordt er hard gewerkt aan nieuwe sites. Alles begint weer van voren te lopen, het ene wat sneller dan de andere, maar toch. Er moet weer meer geblogd worden, ik besef dat ook. Tot die tijd, geduld a.u.b. Er komt spoedig, ik herhaal, spoedig, meer werk en meer nieuws.

-M.S.

Writers Block

Dan lukt het je even niet om te schrijven. Dan kun je twee dingen doen: er bij de pakken neer gaan zitten en wachten tot het over gaat. Of, zoals hieronder, forceer je nieuwe inspiratie om die writers block te beschrijven in, wederom zoals hieronder, een gedicht. En dan zit je de volgende dag weer te schrijven aan een nieuw deel van de blognovel op deze blog. Dat terzijde, het gedicht:

Writers Block

Een halfvol glas
In de hand,
Maar een leeghoofd
Die het vast
Houdt.

De houten planken
Van de bank
Waar ik op zit voelen
Koud,
Te koud.

Alsof de kaars
Voor mij
Al opgebrand-
Als ik de kaars
Aan mijn laars
Lap
Door het met een
Volgekrabbeld bierviltje
Bedek,
Het licht in dit donkere
Hoekje
Dovend.

Het viltje schreeuwt
Niets middels
Nietszeggende krullen,
Strepen,
Haken en ogen
Dat die writers block
Moet gaan fietsen-
Ik ben de enige die
Het hoort.

De klanken nog leger
Dan mijn glas
Inmiddels is.

M.S.

Bibliowrite

Het is elke keer weer grappig om te zien welke rare woorden je met andere woorden kan maken (zie titel). Minder grappig is dat als je de woorden juist zo hard nodig hebt, ze je niet te binnen schieten. Het is nog minder grappig als je bedenkt dat je in zo'n drie uur tijd slechts één pagina hebt geschreven aan je verhaal. En drie passages hebt gekoppiepeest. Ondanks de inspirerende, opzwepende en mind soothing muziek van De Zwarte Lijst.

Het is vooral frustrerend als je zou bedenken hoe lang ik hier al mee bezig ben (zo'n zeven jaar). In al die tijd heeft het zich nog nooit ontwikkeld tot een compleet manuscript. Een eerste eindversie. En dat is jammer, maar geen ramp. Een aantal weken terug kreeg ik opeens een eindversie van een toneelstuk dat ik in 2005 voltooid heb. Alleen toen ik het terug las, bleek het nogal kortzichtig te zijn geschreven. Veel dingen ontbraken nog. Oftewel: dat gaat ook op de lijst om te (her)schrijven. Voorlopig ben ik nog wel even zoet. Ik denk stiekem (en op aanraden) ook nog aan een dichtbundel, maar dat is misschien een brug te ver. We zien wel.

M.S.

Dwalen

Soms heb je wel eens dat je eigenlijk nergens zin in hebt. Je bent futloos. Inspiratieloos. En thuis blijven helpt ook niet echt. Als je dan een uitnodiging krijgt om de binnenstad op te zoeken, grijp je die aan. In de hoop dat het beter wordt. Maar het wordt niet beter. Het is wel gezellig, maar als je om je heen kijkt ben je omsingeld door zoenende stelletjes. Blijkt er ook een GVR-genootschap te zijn. Is Justin Bieber twintig kilo aangekomen, zo niet meer. Je neus wordt van alle kanten bedolven onder verschillende parfums. Je bewegingsvrijheid is beperkt tot een vierkante meter. En dan dwalen je gedachten af.

In gedachten drink je dat beloofde kopje koffie. Is het gezellig. Goede locatie, goede koffie, goed gezelschap. Slaat je fantasie op hol, maar komt weer tot de realiteit als je jezelf opeens afvraagt waar je portemonnee is. Je gedachten dwalen naar je portemonnee. Die zit nog in je jas, hangt over de stoel waarop je zit te schrijven. Bij kaarslicht, dat is wel zo literair verantwoord. Geen muziek, slechts de deuren in het huis waar je schrijft die open en dicht gaan. De duiven in de dakgoot. En je gedachten dwalen af.

Naar het kopje koffie dat je gezet hebt, maar nog steeds in de keuken staat. Er moet nog suiker in. Je sigaretten zijn op. de tekst waar je aan werkt, die wel eens af mag komen. Geschreven worden. Ik doe mijn best, maar met weinig energie gaat het een stuk lastiger. Ook als je de structuur ervan niet herinnert als je wakker wordt, en je in je droom een gedicht aan het voordragen bent over je stad. Dat de stad ook zijn mindere kanten heeft. Je denkt na, denkt hard na. Maar je komt niet verder dan de regels:

En dan sta je onder de vleugels van de Zwaan,
Te staren naar de Maas
En haar water dat golft,
Altijd in beweging-
Net als de volle binnenstad,
Die je zojuist verlaten hebt.

En toen kwam er nog iets. Maar je komt er niet op. Dus dwaal je verder. Je roert mee met het lepeltje door je oplos-cappuccino. Eet wat. Pakt versuft je gear en stapt in de tram. Naar hier. En je schrijft die paar regels over die je vanochtend kon bedenken na het dromen van dat gedicht. In de hoop er nog meer bij komt. Maar je gedachten dwalen af. Naar je blog. Een kopje koffie. Een betere locatie, betere koffie, beter gezelschap. Überhaupt gezelschap. Maar je gedachten dwalen af. Voor je het weet zit je toch weer te schrijven.

M.S.

Dialoog

Soms heb je wel eens dat je er een dialoog hoort te komen in je verhaal, maar dat je er niet uit komt. Irritant. Zeker als dat het laatste is wat er nog in moet. Zonder die dialoog loopt het vast, loop jij vast. En dan zit je met je handen in je haar. Zelfs het zoeken van afleiding, levert geen nieuwe inspiratie op. Vervelend. En dat terwijl je wel een nieuwe literair verantwoorde site hebt gevonden, met daarop een podcast over, jawel, literatuur! Het is pas de eerste, maar dit zou wel eens een gat in de markt kunnen zijn.

Wat mij rest is het lezen in mijn stapel papier, om weer in het verhaal te komen. Om dan weer aan te belanden bij het probleem en opnieuw de handen door het haar te halen. Je zit vast, terwijl een dialoog niet zo moeilijk hoeft te zijn. Het zijn gewoon twee personages die met elkaar in gesprek gaan. Zou je denken. Misschien moet ik me toch weer eens verdiepen in Tarantino of Finding Forrester opnieuw kijken. Hoe dan ook, iets dat inspiratie zou kunnen geven. Om uiteindelijk bij zoiets als dit uit te komen. Maar ik denk dat dat niet gaat lukken. Dit is wel een heel ander niveau dan dat ik heb.

Ach, een aantal sigaretten en een paar kopjes koffie later kan ik denk ik wel tot iets komen waar ik tevreden mee ben. Iets dat past. Logisch klinkt. Tik. Tak. Tik. tak. Om dan weer verder te gaan met: 'Ik vraag Martin om nog een sigaret. Hij geeft me die en met trillende handen steek ik hem op.' Misschien moet ik dat ook eens doen. Ter bestrijding van de writers block.

M.S.