Celmaat

de ruimte is slechts zo groot
als mijn hoofd
bevatten kan

ik dacht
aan een vierkant raam
in de muur
tegenover mij

licht
sluipt tussen tralies
naar binnen

een grote zwarte vogel
bezoekt me dagelijks
voor zover het tijdsbesef
nog aanwezig is

ik spreek er wat tegen
stilzwijgen
zegt genoeg

ik ken mijn celmaat
ik ben mijn celmaat
ik weet de afmetingen
ik heb het zelf ingericht

een grote zwarte vogel
bevestigt het dagelijks
als enige tijdsbesef
dat nog niet vergeten is

M.S.

Te midden van

Te midden van
Het harde bestaan van
deze buitenkant
Die droog, broos is,
Ligt de zachtheid
In je aanraking.

Zelfs het geluid dat
Aan je lippen ontsnapt
Is een onverdiende
Liefkozing, dat
Is een ding dat
Zeker is.

Te midden van
Dat zwarte zwembadje
Dat we soms delen,
Hangt een huilbui
Die weg te wuiven valt
Maar steeds terug waait.

Zelfs het steen van
De muur om ons heen,
Tussen ons in, is
Gevoelig voor de warmte
Van onze vacht, waarvan
De haren de spleten doen splijten.

Te midden van
Het harde bestaan van
Dat wat ‘leven’ heet
En soms meedogenloos is,
Ligt er ook zachtheid
In een aanraking.

M.S.

En je wilt niet meer

En je wilt niet meer
Want je zinkt
Zingend
Weg in
Je eigen kokende sop
Als gaarkip

En je wilt niet meer
Je hangende schouders
Dragen
Waarop
De druk van het leven
Steeds zwaarder wordt

Dus laat je alles vallen
Zoals dit
Zwaarmoedige gedicht

Stilte
Klinkt
Als het glas
Waaruit we drinken

En de dikke dame
Huilt
Een laatste aria

En het doek valt
In een diepe slaap
Die ervan droomt
Te ontwaken.

M.S.