SCOREBORD

Dit zijn geen tijden om in de spiegel te kijken. Afgezien van de feestbelichting en het aanwezige menu (enkel dranken en shotaanprijzingen) is ook de uitstraling van je reflectie benedenmaats. 

Om je heen niets dan nog meer drank. Lege ogen. Paniek en onrust achter de bar, maar het tempo is hoog. En terecht. Iedereen is dorstig.

Maar naar wat. Geen. Idee. En waarom zou ik ook. Dit zijn geen tijden om in de spiegel en te denken: 'Goh, nu zou je eigenlijk rechtschapen moeten handelen.’ Maar nee.

Dit zijn geen tijden om rond te kijken. Te luisteren. Een conversatie aan te gaan. Zelfs met niets zeggen noch bewegen wordt je toch wel leuk gevonden. Of alsnog. Iedereen moet scoren. Of wil.

Geen mens die het weet. Geen haan die ernaar kraait, behalve naar de vrouwelijke rondingen die de dansvloer van wulpsheid voorzien. Terecht, maar aan mij niet besteed.

Dit zijn geen tijden meer. Dit zijn geen tijden meer. Zelfs de spiegel kleurt flikkerend afkeurend rood. Stop hier. Ga niet verder. Ga naar huis. Je blijft zitten want wat moet je anders. 

Dit zijn geen tijden om in de spiegel te kijken. Toch zie je jouw reflectie nog een ronde bestellen. Van hetzelfde. Proost. Niemand antwoordt. Zelfs de muziek niet. Je neemt een slok. Slikt.

M.S.

's Nachts zijn vrouwen

’s Nachts zijn vrouwen
Nog mooier,
Gezien het kwijl
En de drank dat
De inkt op dit papier bijna
Doet verdwijnen.

Verbleken,
Zo je wilt-
Maar dit
Glas is nog niet
Leeg,
En dan?

Wat doe je dan,
Als de nacht
Jou je ziet vergapen
En lacht want
Zij wist het al:

’s Nachts zijn vrouwen
Nog mooier,
Maar welke zijn een val,
Welke echt,
Welke een fata mormaana?

M.S.

Wat zou je ervan zeggen

Wat zou je ervan zeggen,
Als ik je, vangend in een flits,
Van je plek zou trekken
En opsluiten in dit gedicht?

Verschil zou je niet merken-
De inkt van mijn pen
Is immers net zo donker
Als alles wat je draagt:

Haar, ogen, schoenen, jurkje-
En dan je glimlach die
Precies genoeg opvalt, die
Net zo open en onbeschreven als dit papier.

Wat zou je ervan zeggen,
Als ik je, want bij deze gezwicht,
Oren met nederig zwoele woorden zou bedekken,
Ongegeneerd, ietwat uitsmerend, ophemel in dit gedicht?

M.S.

Nightwriting

Schrijven lukt me de laatste tijd sporadisch. Maar vooral in de nacht. Soms poëzie, maar voornamelijk proza. Daar is de nacht vooral geschikt voor. En dan behoor ik nog niet eens tot het Nightwriters-collectief van Kluun. Ook al heeft dat een andere betekenis. In mijn geval doel ik op 'het verrichten van fictioneel prozaïsche schrijfwerkzaamheden tussen 23.00u en 06.00u'. Om het maar eens lekker deftig te zeggen.

Even terug naar het nu. Ik ga vannacht weer een poging doen om verder te schrijven. Die poging doe ik de laatste paar weken vaker, soms met enig succes. Om de volgende ochtend tevreden te kunnen lezen dat er weer een aantal pagina's bijgekomen zijn. Dat voelt goed, maar het vordert gestaag. Alhoewel ik nu dichterbij ben dan ooit gedacht. Laatst vroeg een vriend 'hoe het schrijven gaat'. Nou, langzaam. 's Nachts. Maar het vordert. En dat is het belangrijkste. Dit is het punt.

Een aantal jaartjes geleden, je leest het goed, begon ik aan een verhaal. Over een man van 71 die terugblikt op zijn tienerjaren als zeventienjarige. Waarin er talloze dingen gebeuren om hem heen, die slechts een fragment vormen van de herinnering. Want op zijn zeventiende leert hij zijn liefde van zijn leven kennen. Maar er gaan ook meerdere dingen mis. En de herinneringen laten niet alles zien, zoals het bij herinneringen hoort te gaan. Is het dan allemaal wel zo echt? Goed, dat is uiteindelijk uitgegroeid tot een wat groter verhaal. Maar het is nog steeds niet af. Dus als je op Twitter, Facebook of zelfs Hyves wat zinnetjes voorbij ziet komen die NIET zijn aangekondigd als poëzie, is dat hoogst waarschijnlijk hieruit. Wat ik er uiteindelijk mee ga doen, geen idee. Het frustreert me gewoon steeds meer, dat het nog steeds niet af is. Dus blijven we proberen. Ik meen me te herinneren dat je soms inspiratie moet afdwingen, dus bij deze. En de beste manier is door te blijven zitten. Aan je verhaal, natuurlijk.

M.S.