Posts tonen met het label muziek. Alle posts tonen
Posts tonen met het label muziek. Alle posts tonen

donderdag 23 november 2017

Je hoeft me alleen maar even vast te houden

je hoeft me alleen maar even vast te houden
van binnen ben ik zo koud en guur
als achter de ramen waar de zon en maan
elke dag vechten om een plek op de speelplaats

weten zij veel dat de whisky geen kelen meer smeert
dat de rum niet langer illusies van hete nachten voorschotelt
dat de tequila vooral op mijn lippen nuchter blijft

je hoeft me alleen maar even vast te houden
de ruimte is er en hoognodig zo zegt het momentum
je armen kunnen bovendien wel de houvast gebruiken
ze liggen er zichtbaar ongebruikt bij en dat is zonde

ik zou ook mijn jas aan kunnen trekken maar dat is wat bot
om maar te zwijgen van veel minder opbeurend, kom hier
je hoeft me alleen maar even vast te houden

M.S.

https://youtu.be/mgBdid4aFgI

maandag 24 juli 2017

Huis van een rijzende zon

tussen muren
is het donker

buiten is het nogal een afstand
naar achtergelaten leed
een leven dat erom vroeg
verlaten te worden

door de kieren
van haar ramen

schijnt een zon
met wat geluk

in mijn ogen
ziet ze sterren
als ongemerkt de nacht
de straten bewandelt

in haar ogen
zie ik een zon

die traag maar zeker
rijst door lange wimpers heen

de irissen bevolkt
door het achtergelaten verleden
dat inmiddels compost geworden is
op de nieuwe aarde waar ze zaait

tussen muren
is het donker

buiten ziet niemand
de rust van binnen

in mijn ogen
ziet ze sterren
mooie, die ze zacht
een goedenacht wil kussen

éé voor één
tot ze allen slapen
zij boven hen uit kan stijgen
als een huis, als rijzende zon

tussen muren
zodra het donker is

M.S.

donderdag 22 december 2016

Blowin' in the wind (vrij naar Bob Dylan)

de man op straat
zingt over de antwoorden
die maar wind blijven meepakken

zijn stem mist
nogal wat zwaartekracht
om voorbijgangers ermee in het gezicht te slaan

als één van de weinigen
heb ik een muntstuk voor hem over
hij lacht tenslotte, doet zijn best

als we beter konden vangen
zouden we minder ver van huis zijn
maar net als zijn stem
moeten we nog even doorontwikkelen

M.S.

dinsdag 13 december 2016

Bakkie blues in december

zoals de harmonica trilt
bibberen mijn handen in het ritme mee

de bleek uitgeslagen kerstboom
schaatst voor geen meter meer
onverstoorbaar kil
en dan die stilte in de hoek

ik slide wel terug hoor
richting de koffiebar

een dubbele espresso dit keer
enkel is ook zo zielig
zeker als je alleen zit
en dan een bittere dorst voor twee

M.S.

donderdag 20 oktober 2016

op het donker (vrij naar 'Blue in Green' van Miles Davis)



op het donker
in het midden
van het oog
met blauw in groen
is een wit vlak te zien

daarin mijn silhouet

door de deur
dat meer een gat is
fluistert Miles
zonder obstakels halverwege

zacht
licht

over een briesje
en een breed gebit
van gestemde blokjes
yin en yang

ik ben maar een machientje

de noten schuifelen naar buiten
mijn oren in
kruipen mijn hoofd uit
via de kassen
als full colour

ik ben een recorder

noch de rossige voor me
noch de mensen naast me
hebben weet van dit moment

behalve Miles

wiens trompet
me toefluistert
je kijkt naar een kunstwerk
je kijkt naar een kunstwerk

ik kijk naar een kunstwerk

op het donker
in het midden
van het oog
met blauw in groen
is een wit vlak te zien

daarin mijn reflectie

die kijkt naar een kunstwerk
dat buiten
beeld

toch
aanwezig

M.S.

woensdag 8 april 2015

Wees maar niet bang

Voor Jett Rebel

Wees maar niet bang
voor die handen
van je-

ze zullen slechts maken
wanneer de rest van
je lichaam hapert,

wanneer ze niet durft
te doen bewegen,
te doen ontladen,

te doen inspireren,
te doen verwonderen,
dan zijn handen leidraad

als je houvast nodig hebt
om een weg
door momenten te banen,

dus wees niet bang
voor die handen
van je-

ze zijn je kameraden
wanneer alles om je heen
je probeert te vereenzamen,

wanneer het jou niet lukt
jezelf te beleven,
jezelf te zetten tot daden,

jezelf doen reflecteren,
jezelf opnieuw uit te vinden,
dan zijn handen leidraad

als je houvast nodig hebt
om je genie
in momenten uit te laten.

M.S.

NB: Het is alweer een tijdje geleden, maar na het zien van onderstaand interview met de muzikant Jett Rebel wilde ik dit gedicht schrijven. Het kwam er steeds niet van, maar eindelijk eens op papier gezet waar ik toen meteen aan moest denken.


vrijdag 6 maart 2015

Wat staat er op jouw lijstje? - nieuwsgedicht vrijdag 6 maart 2015

Elke vrijdagochtend een nieuwsgedicht met highlights van de afgelopen nieuwsweek. Rond 09.15u live te horen op Open Rotterdam, 93.9 FM!


Wat staat er op jouw lijstje?
Of zie je niets
door tunnelvisie?

Komen daar geen
spannende explosies
in voor,
of een evacuatie
nadat er plots wat
in de fik vliegt?

Staat er op hoe vaak
en hoe snel de hulpdiensten
ter plaatse waren,
of was je ook even afgeleid
door die borsten ter variatie?

Wat staat er op jouw lijstje?
Of word je er onrustig van
als ik daarnaar vraag?

Of heb je een brandende
over hoe het
ervoor staat
met de popscene
hier in Rotterdam?

Staat er anders
hoe we van
deze alternatieve stad
een heuse staat
kunnen of moeten maken?

Wat staat er op jouw lijstje?
Of ben jij daar
eigenlijk niet zo van?

M.S.

donderdag 9 oktober 2014

2.12 Psychosis

Want alleen in de nacht
kan ze samen zijn
met een brandend verlangen

naar een lange, diepgaande
gitaarsolo die haar
body van alle kanten binnendringt-

handen wil ze voelen
tanden wil ze proeven
en vochtig speeksel dat alle verboden
verlangens weg doet wassen,

plaats maakt voor ontvlamde handen
die zelfs haar binnenste beroeren
en met geluiden van de nacht in de nacht
een gewild wildenritme van kracht laat zijn.

M.S.

woensdag 8 oktober 2014

Ook al vervloek ik

ook al vervloek ik
de jazz,
toch zoek ik
de jazz
om te kunnen zeggen, ja,
ik leef nog

en ze duurt maar
en ze vuurt maar
nootjes op me af
waar ik maar moeilijk
mee kan borrelen,

dat ik op de wc
mezelf in de spiegel monitor
en mijn hartritme stoort
als een losgeslagen sleutelfiguur

en ik vervloek
de jazz
en toch roep ik
om jazz
om te kunnen denken, ja,
ik leef nog

want ik klink nog na in mijn kop
en de stropdas
van de barvrouw
staat haar ook nog eens
veel te goed,

dat het verboden
zou moeten worden
en die vervloekte
jazz erbij

M.S.

zaterdag 4 oktober 2014

Ik heb (vormdicht)

Ik heb | eens aan | je gedacht | toen ik | een liedje | zong, zacht, | en ik | voelde de | woorden uit | mijn poriën | gutsen als |
warm angstzweet, | en ik | hoop dat | je mijn | hartritme erin | hoort bonken, | maar als | zelfs mijn | stem te | zacht is | om je |
te bereiken | zullen die | hartenzuchten ook | geen effect | hebben om | je te | zeggen dat | ik een | liedje zong | dat ik | eens had | bedacht, eens | was vergeten, | voor ons, | door ons.

M.S.

donderdag 4 september 2014

Waar zijn de componisten


Waar zijn de componisten
als de liefde schreeuwt om
een richting die van gisteren
een tegenwoordige morgen

kan maken, zorgen
voor een ander geluid
dan de neerwaartse melodie
die zich op de notenbalk

een delirium zuipt, zodat
het opus tot een opera
uitgroeit waarin alles wel
goed komt, maar daar

zijn componisten
blijkbaar niet voor.

M.S.

woensdag 22 augustus 2012

Gooi een roos naar de zangeres

Gooi een roos naar de zangeres
Als ze weer het podium op wandelt,
Een kleine moeite als dank
Voor een lichte streling van het oor.

Gooi een roos naar de zangeres
Als haar bittere, verlaten hart
Open en bloot is gelegd- gesmeten, zelfs,
Want het hart moet ruimte maken

Voor vers bloed,
Voor nieuw leven,
Voor nieuwe blues,
Voor nieuw streven,
Voor een nieuwe ronde,
Nieuwe kansen, maar vooral
Een nieuw lied, nog niet geschreven.

Gooi een roos naar de zangeres
Als ze jou aankeek toen ze zong,
Misschien naar je lachte, of wees,
Zoetgevooisd alsof haar leven van jouw luisteren afhing.

Gooi dus een roos naar de zangeres,
Het minste wat je kan doen
Als zij jou voor zich probeert te winnen-
Bovendien hebben poëzielen geen rozen nodig

Om te overleven,
Om te creëren,
Om te scanderen,
Om te beminnen,
Om te vallen voor,
Om te houden van zangeressen
Want het podium vormt hun altaar
En aanbidding het meest gepast.

Gooi dus een roos naar de zangeres.

M.S.

NB: klik hier voor het audiogedicht.

maandag 25 juni 2012

Troubadouse

Een hele tijd terug had ik een gesprek met Dichter, over hoe muziek je kan inspireren. Na zijn laatste (spoken word) optreden bij het 2-jarig bestaan van WoordenWordenZinnen op 10 juni jl., voelde me ik me vooral geïnspireerd door de woorden. Logisch, want de muziek was fysiek afwezig maar nog wel hoorbaar in de voordracht. En met een beetje fantasie zou je de muziek die er zo bij kunnen denken, als je dat nodig zou vinden. Maar nu zou ik mezelf bijna laten verleiden om te gaan roepen 'Muziek is ondergeschikt aan de inpiratie die je uit de woorden haalt'.

Niets is minder waar. Het is juist dat samenspel van mooie, aangrijpende, meeslepende of verhalende woorden die juist gesterkt worden door de combinatie van beide. Om dat eens kracht bij te zetten verwijs ik je naar de jonge en zeer talentvolle singer/songwriter Celine Cairo. Ik had het voorrecht om haar live te horen spelen en zingen op het 35e Dunya Festival in Rotterdam. Maar vooral het optreden dat ze gaf bij die immens vroege boekpresentatie van Ernest van der Kwast. Zijn nieuwe boek 'Giovanna's navel' (wat ik nu aan het lezen ben) werd in de Marlies Dekkers om half negen 's ochtends gepresenteerd, en Celine verblijdde de aanwezigen waaronder ikzelf met haar muziek.

Vooral dat optreden. Het was mooi en perfect voor in de ochtend. Maar ook voor de rest van de dag. Toch handig, die EP's. Dus als dank voor de mooie muziek én de inpiratie:

Troubadouse

Als ik jouw instrument,
Zou je mijn haren besnaren
bespelen, tot de klok slaat
Uren later?

Als ik jouw kompaan,
Stem geveinsd muzikaal
Musicerend, tot overmaat
Van ramp mijn stem
Overslaand?

Als ik jouw verhaal,
Vertelster van mij finaal
Finale, wendingen waar
Jij slechts kan
Maken, ongedaan?

Als ik jouw begeleiding,
Leid ik af volg jou waar
Neurotische kalmte, om te
Blijven horen waar
Jouw zang staat?

Als ik jouw instrument,
Zou jij mij samen spelen
Gespeeld, troubadoezel je
Me wakker, melodieleuzen
Paraat?

Als jij mijn instrument,
Klonken woorden als zingen
Zonken weg, klanken
Konden minder los
Van elkaar raken.

Als wij ons instrument,
Is ons genoeg.

M.S.

donderdag 9 februari 2012

One night at Hemingway's

Wat een machtige avond weer. Rotterdam is weer goed geweest voor ondergetekende. Na eerst (na maanden te hebben gewacht) EINDELIJK de nieuwe Muppet-film te hebben gekeken, toch even onderweg naar de metro bij Hemingway binnengelopen. Op woensdagavonden schijnen er dus jazzjams te zijn. De klok slaat kwart over tien, dus het kan nog.

Binnen wordt ik aangestaard door een krullenbol, waarschijnlijk omdat ik mijn hooligan-jas aan had. Sorry schat, die is gewoon lekker warm. Eronder zit een vriendelijke schrijver maar misschien kom ik daar later wel op terug. Bier. Rook. Dag barman. Vanuit mijn ooghoek zit daar nog steeds krullenbol, schaamteloos aan de zijkant. Stiekem een beetje mooi zijn, maar ik heb het wel gezien. Zij klopt. De sfeer klopt. Mijn drankje klopt en het jazztrio maakt het compleet. Dit is een goede avond. En dan denk je opeens aan Sander Ritman.

Sander, de dichter over wie ik een gedicht schreef genaamd 'Hobbelen'. Hij vond het mooi en eer toen ik het in zijn aanwezigheid voordroeg bij de Jaarfinale van de Leidse Poëzieslag afgelopen november. Diezelfde dichter waartegen ik het moest opnemen tijdens mijn eerste slam in 2009. In de EXIT toen nog. Het is dezelfde Sander die ik in de eerder genoemde Poëzieslag in Leiden een gedicht hoorde voordragen over jazz. 'Jazz, jazz jazz'. Deelder had met plezier naar hem geluisterd, vermoed ik. Maar die Sander Ritman, dus.

Ik dacht aan hem toen ik mijn telefoon pakte - de eigenaar was verwikkeld in een potje schaak, oftewel: Alleen storen voor consumpties - en begon te tikken. Ik keek Hemingway rond. Stiekem naar de krullenbol en dacht wie er eerder een gedicht over haar zou schrijven: Sander of ik. Uiteraard bleek ik de winnaar, want Sander schitterde helaas in afwezigheid. Dus heb ik na drie pogingen in het geniep een foto van de krullenbol gemaakt. Net zo geniep als het schrijven van het gedicht over haar. Speciaal voor jou, Sander. Zodat je er toch een beetje bij was. Misschien kun je de inhaalslag nog maken met een gedicht achteraf.

Dan is het opeens even voor elven en besluit je toch je hooligan-jas weer aan te trekken. Muts op, handschoenen aan en gaan. Maar langzaam. Het jazztrio laat het einde van hun jam klinken. De laatste noten, je hand op de deurknop. Dan is het afgelopen. Door de deur die achter je is dichtgevallen hoor je een luid applaus. Ik loop de mij zo bekende route naar de metro. Met in mijn zak een foto en het volgende gedicht..

Jazz at Hemingway's

Als de jazz
Je om de oren streelt, steelt
De poëzie je gehoor met haar krullen
Om je hoofd gewonden-
Opgewonden onder
Donkere rookwolken.

Meeroken wil je-
Meelopen wil ik met je,
Zo de nacht in.

Als een pijpje
Achter je gezicht
Aan, terugverend
Als je te hard dreigt te gaan als
Mijn stem verloren gaat
Door de jazz die klinkt
De ruimte vullend.

Meelopen wil je-
Meekijken wil ik met je,
Zo met die glans je ogen in.

Als een wimper
Die je ogen dicht,
Zacht zingend
Als ze vallen met het donker als
De slaap je vat
Door de drank die drinkt
Jou op afstand laat.

Meepraten wil je-
Meegaan wil ik met je,
Zo de muziek ziek zijn-
Muze ziek zijn, ziek zijn
Met jou van jou op jou
Door jouw muziek die
Mijn noten klankloos laat
Ondanks die
Jazz, ruimtekrullend
En gevuld met je poëzie.

M.S.

maandag 17 januari 2011

Dwalen

Soms heb je wel eens dat je eigenlijk nergens zin in hebt. Je bent futloos. Inspiratieloos. En thuis blijven helpt ook niet echt. Als je dan een uitnodiging krijgt om de binnenstad op te zoeken, grijp je die aan. In de hoop dat het beter wordt. Maar het wordt niet beter. Het is wel gezellig, maar als je om je heen kijkt ben je omsingeld door zoenende stelletjes. Blijkt er ook een GVR-genootschap te zijn. Is Justin Bieber twintig kilo aangekomen, zo niet meer. Je neus wordt van alle kanten bedolven onder verschillende parfums. Je bewegingsvrijheid is beperkt tot een vierkante meter. En dan dwalen je gedachten af.

In gedachten drink je dat beloofde kopje koffie. Is het gezellig. Goede locatie, goede koffie, goed gezelschap. Slaat je fantasie op hol, maar komt weer tot de realiteit als je jezelf opeens afvraagt waar je portemonnee is. Je gedachten dwalen naar je portemonnee. Die zit nog in je jas, hangt over de stoel waarop je zit te schrijven. Bij kaarslicht, dat is wel zo literair verantwoord. Geen muziek, slechts de deuren in het huis waar je schrijft die open en dicht gaan. De duiven in de dakgoot. En je gedachten dwalen af.

Naar het kopje koffie dat je gezet hebt, maar nog steeds in de keuken staat. Er moet nog suiker in. Je sigaretten zijn op. de tekst waar je aan werkt, die wel eens af mag komen. Geschreven worden. Ik doe mijn best, maar met weinig energie gaat het een stuk lastiger. Ook als je de structuur ervan niet herinnert als je wakker wordt, en je in je droom een gedicht aan het voordragen bent over je stad. Dat de stad ook zijn mindere kanten heeft. Je denkt na, denkt hard na. Maar je komt niet verder dan de regels:

En dan sta je onder de vleugels van de Zwaan,
Te staren naar de Maas
En haar water dat golft,
Altijd in beweging-
Net als de volle binnenstad,
Die je zojuist verlaten hebt.


En toen kwam er nog iets. Maar je komt er niet op. Dus dwaal je verder. Je roert mee met het lepeltje door je oplos-cappuccino. Eet wat. Pakt versuft je gear en stapt in de tram. Naar hier. En je schrijft die paar regels over die je vanochtend kon bedenken na het dromen van dat gedicht. In de hoop er nog meer bij komt. Maar je gedachten dwalen af. Naar je blog. Een kopje koffie. Een betere locatie, betere koffie, beter gezelschap. Überhaupt gezelschap. Maar je gedachten dwalen af. Voor je het weet zit je toch weer te schrijven.

M.S.

woensdag 12 januari 2011

Biebschrijven

Met het eerste album van Santana uit 1969 in mijn oren, doe ik mijn best om te schrijven. Het lukt aardig. Passages vloeien er enigszins lekker uit, alleen vallen mijn ogen half dicht. Als ik opkijk en de buitenwereld bekijk, is het donker buiten. Regenachtig. Vies. Nat. Ongeïnspireerd. En dat is niet goed voor je concentratie. De muziek houdt je dan nog op de been, maar het is onvermijdelijk dat je sneuvelt. Ook je vulpen, tijdens de eerste zin die je opschrijft. Dat gaat nergens meer over, dus besluit je om binnenkort maar een nieuwe te gaan kopen.

Ook andere zorgen laten je maar niet met rust. Zoals de karbonades in mijn koelkast. Zouden ze inmiddels ontdooid zijn? Want ook schrijven moeten eten. En vlees is goed voor mijn geestestoestand. Dan heb je pas echt het gevoel dat je echt iets hebt gegeten. Daarom snap ik al die vegetariërs ook niet. Rare snuiters vind ik dat altijd. Eten moet body hebben. Vrouwen moeten body hebben. Teksten moeten body hebben. Desnoods spuit je er even wat extra passages in om het voller te maken. Completer.

Dat is zo'n beetje wat ik tussen alle bedrijven door. Hoe lang al weet ik zelf niet eens meer. En ik vind dat er best een keer een einde aan mag komen. Maar het duurt maar en het duurt maar. Zoals ik al zei, andere zorgen laten me niet met rust. En dat is funest als je iets wil voltooien. Gelukkig ga ik nog lang niet dood (hoop ik), dus is er nog tijd zat. Maar het zou wel eens fijn om je volledig even te kunnen concentreren op de tekst die voor je ligt. Misschien doe ik eigenlijk te veel, je weet het niet. Of te weinig. Waarschijnlijk het laatste. Dus pak je de balpen maar weer op en schrijf je verder tot je ogen echt dichtvallen. Pas dan weet je dat het vandaag niet meer gaat lukken. Je bent een stukje verder, maar het einde is nog lang niet in zicht. Maar we komen er wel. Stapje voor stapje.

M.S.

donderdag 9 december 2010

Schrijfvoorbereiding

Stel: je moet iets schrijven. Nou ja, het moet niet, maar je wilt het graag. Maar je weet niet hoe je moet beginnen. Waar het over gaat en hoe je het wilt zit in je hoofd. Alleen zit je achter je laptop, maar er gebeurt niets. Logisch: je bent niet goed voorbereid. Sluit je laptop na het lezen van deze blog af en begin opnieuw. Maar nu als volgt:

1) Zoek een inspirerende omgeving. Dat wil zeggen: een plek waar jij je beste ideeën hebt. Al is dat de wc, of juist in een sjiek restaurant; maakt niet uit. Zorg er wel voor dat je in het uiterste geval een volle batterij hebt.
2) Neem muziek mee. Zet het op je laptop, een USB of stop (indien je dat fijner vindt) een cd van je favoriete artiest in je laptop. Vergeet dan niet je oordopjes.
3) Neem eerst iets te drinken als je op de bestemming bent. Wat je lekker vindt. Een verse muntthee, of een dubbele whisky on the rocks. Whatever gets the job done.
4) Terwijl je je drankje nuttigt, speel je een spelletje op je laptop. Of als je internet hebt: lees het nieuws, houd je sociale media up to date of bekijk een inspirerend YouTube-filmpje.
5) Vervolgens laat je de laptop even voor wat het is. Vraag aan de serveerster - dus niet de ober, ook al ben je een meisje - of ze even op je spullen wil letten als ze er langs loopt. Jij gaat even naar buiten om te roken of om gewoon een frisse neus te halen. Of je gaat naar de wc.
6) Indien je buiten bent, loop je heen en weer. Kijk om je heen. Wat hoor je, wat zie je. Niet dat het uitmaakt, maar om je gedachten ergens op te focussen. Of denk aan koetjes en kalfjes. Wat je gaat eten vanavond. Als het maar afleiding is. Rook je sigaret.
Indien je op de wc bent: was je handen uitvoerig. Bekijk jezelf in de spiegel. Doe je haar goed. Krab eens aan je baard. Wat is je beste kant? Misschien had je moeten scheren vanochtend. Denk aan ditjes en datjes.
7) Je gaat weer naar binnen, terug naar je plek. Concentreer je op je voetstappen. Het geluid ervan, als je dat tenminste kan horen. Kijk om je heen. De ruimte. De vloer. De tegels. De drankjes die op tafel staan. De ogen die je aankijken. Ze kijken naar je. Niet omdat je er vreemd uitziet, maar omdat ze weten dat als jij gaat zitten achter je laptop het episch wordt. Ze ruiken het. Ze zien het, aan het feit dat je daar loopt. Hoe je loopt. En jij weet het ook. Je kan het zien in hun ogen.
8) Je gaat weer op je plek zitten en drinkt je drankje op. Vervolgens pak je je oordopjes en doet ze in je laptop. Start je muziek. Zoek JOUW nummer. Sluit je ogen en luister even terwijl je achterover leunt.
9) De serveerster heeft je lege glas gezien. Ze vraagt of je nog iets wilt drinken. Met gesloten ogen vraag je om een Spa rood met citroen. Of een ander verfrissend drankje, dit keer niet alcoholisch. Ogen dan je ogen, kijk haar aan en lach. En alsjeblieft, natuurlijk.
10) Als ze weg is, open je Word. Of een andere tekstverwerker, afhankelijk van wat voor laptop je hebt. Typ als titel datgene wat je moet schrijven. Twee keer 'Enter'. En begin te typen. Het eerste wat in je opkomt. En schrijf van daaruit naar je punt toe.

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Pin je niet vast op deze methode, dit is hoe ik het doe. Maar een goede voorbereiding is te allen tijde het halve werk. En ontspan. Door te stressen kom je er sowieso niet. En: schrappen en herschrijven kan altijd nog, maar dan moet er wel iets op papier staan. Succes!

M.S.

woensdag 24 november 2010

Soundtrack

Op het einde van zijn blog op 19 november jl. schreef Ernst-Jan Pfauth de volgende vraag uit: ‘Waar schrijf jij het liefst?’ Waarop mijn antwoord hetzelfde is als mijn huidige locatie: café Rotown in Rotterdam, Nieuwe Binnenweg. Ik zou bijna kunnen zeggen ‘Duh’, maar dat doe ik niet. Want niet elke Rotterdamse schrijver of schrijfster zit hier achter een laptop te typen. Ik weet ook vrijwel zeker dat Jules Deelder eerder in café Ari gaat zitten, voor hem twee deuren verder. Ik denk dat Hugo Borst het Westerpaviljoen of Hotel New York een mooiere, meer inspirerende locatie zou vinden. Ernest van der Kwast vlucht zelfs naar Italië. Maar ik zit het liefst hier, en dat zonder een boek gepubliceerd te hebben. Maar dat is een ander verhaal.

Om terug te komen op Pfauth: in zijn volgende blog geeft hij een impressie over zijn idee voor een ‘film over journalistiek’. Een geweldig idee en ik denk dat daar wel veel mensen voor te porren zijn. Enige inspiratiebron is wellicht een van de laatste films van Russell Crowe: State of Play (2009). Daarin speelt hij een onderzoeksjournalist die een moord op de minnares van een congreslid onderzoekt. Maar mijn vraag is dan: ‘Wat wordt de soundtrack?’ Eigenlijk bedoel ik te zeggen, dat de muziek bij een film over journalistiek ook niet mag onderbreken.

Hetzelfde geldt voor het schrijven van deze blog. Daarbij nog veel meer momenten in ons leven. Op het moment van schrijven bevind ik me in de wereld van Room For Squares van John Mayer, die ik tien minuten geleden in een grote mediawinkel vond voor een prikkie. Het enige album van hem wat ik nog niet heb – buiten zijn liveregistraties en John Mayer Trio om. Haal ik mijn oordopjes uit mijn oren, hoor ik iets heel anders. Moderne hiphopfunk, of zoiets. Geen idee wat het is. Maar mijn punt is: zelfs een simpel moment als een drankje doen in een café heeft een soundtrack. De commercials op tv hebben vaak zelfs speciaal voor die commercial gecomponeerde muziek. Op onze huwelijksdag is er dat ene nummer waarop je voor het eerst met je bruid of bruidegom een dansje waagt. Als we sterven hebben wij of onze nabestaanden een top drie uitgezocht. Die moet wel passen bij je ceremonie én persoonlijkheid. Kortom: de soundtrack is eigenlijk niet meer weg te denken uit ons leven en zeg ik mijn lidmaatschap op de ‘Music is the Soundtrack of my life’-Hyve nog lang niet op.

Het is zelfs zo erg dat ik de soundtrack van morgenavond ook al weet. Deze wordt (wederom in Rotown) verzorgd door de heren van Mamas Gun. Een stel Britse gasten, wiens poster bij de ingang hangt. Toen ik het afgelopen weekend eens ging luisteren wat zij dan voor muziek maken – ze worden aangekondigd als een mix tussen Jamiroquai, Graffiti6 en Ryan Shaw – viel mijn mond open van verbazing. Eerst vermoedde ik dat het een Strange Fruit-idee was, maar hetgeen is minder waar. Rotown heeft een heuse Funksoulbrotherband binnen gehaald. Uiteraard is het niet zoals vroeger, maar wel het beste van wat ik tot nu toe gehoord heb. De heren hebben energie, melodieuze klanken, strakke nummers en (hopelijk) ook nog een leuke cover uit de good ol’ days om het publiek te pleasen.



Maar dat is morgen pas. Voorlopig zit ik hier met een ‘Love song for no one’. Dat je het even weet. Niets liefde, geld of roem. Soundtracks. Beleven van muziek. Zelfs dat is literair verantwoord. Pak ‘Komt een vrouw bij de dokter’ maar weer uit je boekenkast. Wat staat er boven elk hoofdstuk? Ik bedoel maar.


M.S.