dat ik in andere ogen

dat ik in andere ogen
toch de jouwe zag
dat het even schrikken was
toch alweer een tijdje geleden
dat voorbije voorbij de jaren
toch alsof de tijd even
dat moment waarop geheugen
toch kortsluiten
dat afsluiten
toch nooit alsof nooit en toch
dat ik in andere ogen
toch de jouwe zag
dat de mijne schimmen
toch te laat tevergeefs
dat ik in andere ogen
toch andere en ik

M.S.

mag ik degene zijn

mag ik degene zijn
die jou moet missen
als je gaat

naar je werk
naar je afspraak
naar buiten

mag ik het zijn
die op je wacht
als je gaat

naar familie en vrienden
naar de supermarkt
naar de dokter

mag ik je wekker zijn
die je scherp houdt
als je door moet

met leven
met dromen waarmaken
met wakker worden

mag ik je kussen zijn
dat blijft liggen
als je gaat

om te schitteren
om te mislukken
om terug en bij te komen

en dan bij me uithuilt
en op me ploft
en stevig knuffelt

tot alles weer goed is

en je lichaam tegen me aan vlijt
en zich om me heen krult
en diep zucht onder het niet loslaten

mag ik dat allemaal zijn
en nog veel meer
als het nodig is

op de bank
op een feestje
op het bed

waar ik dan ben
als je voor het eerst
weer je ogen opent

ik de eerste ben die je ziet
en de allerlaatste
voor je ze sluit

mag ik dat zijn
degene die jou moet missen
als je gaat

M.S.

Hellemond

als ik naar binnen kijk
is na een paar traptreden
al niets meer te zien

de verhalen zeiden al
dat de dood geen berg Olympus is
maar een zwart gat

van buiten de hellemond
gezien klopt dit aardig

plots ben ik niet meer
zo zeker van dat afdalen

als ik maar heelhuids
terugkom en als het even kan
met wat me lief is

liefde is zo blind als de nacht
toch vrees ik dat er een moment komt
dat ik de dood in de ogen ga kijken

ook al zou ik het niet eens doorhebben
in dat donker voel ik vast de rillingen nog

pas dan zullen we er achter komen
wat er over zal blijven van de liefde

M.S.

'Ga weg van het ongeluk, dan zul je het geluk wel vinden' - Boek 'Darko's lessen' door Michelle van Dijk dat een uitgever zoekt

Als onderdeel van een zeer select groepje lezers (lees: fans) mocht ik het manuscript van Michelle van Dijk haar eerste boek (in boekvorm) lezen. Het boek zoekt namelijk nog een uitgever, en enthousiaste reacties van fans van het boek helpen natuurlijk ook al. Hoe meer fans, hoe meer reacties, hoe beter. Iets wat hopelijk leidt tot een uitgever. Hieronder mijn bescheiden oordeel van het boek Darko’s lessen.

Keiharde vorleesliteratuur zoals je het nog maar zelden tegenkomt. Geheel in de stijl van Van Dijks manier van voordragen. Heb je dat nog nooit meegemaakt? Zorg dat je haar een keer live ziet, fenomenaal en in your face.

Ook met Darko’s lessen ontkom je niet aan haar literaire stem. Vanaf de eerste zin wordt het verhaal op je afgevuurd: ‘je hoeft alleen maar te schieten. Je trapt de deur open – bam – en je schiet: pafpafpaf. Absoluut briljant aangezien je net een bladzijde (lees: een deur van het boek) hebt opengeslagen. En dan hebben we het nog maar over de proloog. De echte lessen moeten nog beginnen.

Dat hoofdpersonage Darko taallessen en volwassen onderwijs volgt is voor het verhaal niet van uitermate groot belang. De echte lessen zijn de levenslessen: alle gebeurtenissen die we met Darko meemaken zijn voor hem een leerproces, misschien zelfs voor ons. Herkenbare situaties vol realisme en humor op het gebied van werk, dromen, de echte toekomst en ja, de liefde.

Darko, de arme ziel, verliefd op een vrouw die nog onhandiger is op dit gebied dan hijzelf. Maar wat een gevoel en overgave voor Janna. Mijns inziens wat elke (écht) verliefde man voelt (of hoort te voelen) maar niet weet te omschrijven. Laat staan uiten. Tot ik dit boek las.

En dan de nostalgie over zijn achtergrond en familie. De Oost-Europese achtergrond van Darko (bovendien actueel als het gaat over integreren en je land uit vluchten) is een wirwar aan herinneringen die hij zelf een plekje moet geven en er achter komen wat het voor hem betekent. Wat voor man het hem zal maken. ‘Je wordt een volwassen man,’ zal nog moeten blijken als je aan ‘Darko’s lessen’ begint.

Zonder verder al te veel willen verklappen van dit boek, heeft Darko’s lessen alles in zich wat een goed boek moet hebben: sterke hoofdpersonages, herkenbaar decor (zeker voor de Rotterdammers), een background story dat je niet op een presenteerblaadje wordt aangeboden, maar in goed geplaatste onderdelen. Niet te veel, niet te vaak, en zo gedoseerd dat het bijna een tweede verhaal wordt. Het heeft humor, nostalgie en romantische liefde in een goed te volgen ontwikkeling. Soms rauw, vaak recht voor zijn raap maar altijd puur en eerlijk.

‘Darko’s lessen’ is een van de fijnste boeken die ik sinds tijden heb gelezen. Het verdient niet alleen een uitgever die het boek tot haar recht laat komen, maar ook een leesgierig publiek dat het verhaal zich toe-eigent en (als aanrader er uit voorlezende) deelt met andere lezers. En ondertussen: ‘Ga we voor het ongeluk, dan zul je het geluk wel vinden.’

M.S.

Meer weten over Darko's lessen, het boek dat een uitgever zoekt? Lees het hier!

Ziekenhuisbezoek

In het ongezelligste
ziekenhuis dat ik ken
weet een oude man
in een grijze lange regenjas
het toch gezellig
te maken
voor zijn oude vrouw
in een even zo grijze lange regenjas.

Zijn recept
voor hun geluksmoment:
een warme chocolademelk
met slagroom voor haar
zonder slagroom voor hem,
ernaast een chocoladebrownie
voor mevrouw,
voor meneer
een wit bolletje met lauwe kroket.

En dan niet eens
naar haar te hoeven kijken
om te weten
dat het nog best fijn is,
maar vooral best fijn is
dat ze nog altijd naast hem zit
en hij al is opgestaan,
zijn laatste hap nog vermalend,
om wat extra servetjes
te pakken want twee tegen één
dat ze gaat knoeien.

En dan weer
voor je uit staren,
zonder het jongere stel op te merken
dat kijkt om te zien hoe het moet
dat houden van,
jij vooral
voorbereid op plotselinge
regen, onweer
of zelfs de dood, wetende
dat jij je beste beentje
tot de laatste snik voor hebt gezet
om het gezellig
te houden.

M.S.

Over het wapenarsenaal van Nationale Tortelduivenschietendag

I.
Vlijmscherpe kritiek-
het hart dat op de tong ligt,
het mes in de rug.

II.
Vlakke handpalmen-
soms is de andere wang
noch rug niet genoeg.

III.
Zeer flauwe humor-
om het ongemak iets te
neutraliseren.

IV.
Dodelijke blik-
wanneer goed gemikt zegt ze
meer dan goed voor elk.

V.
Slachtofferrollen-
want ook ingewikkeldheid
draagt uniformen.

M.S.

In Rotterdam verliefd - nieuwsgedicht vrijdag 13 februari 2015

Elke vrijdagochtend een nieuwsgedicht met highlights van de afgelopen nieuwsweek. Rond 09.15u live te horen op Open Rotterdam, 93.9 FM!

In Rotterdam verliefd
worden vraagt soms
om engelengeduld, aangezien

de juiste persoon
de juiste plek
op zich laat wachten

net als de unieke beelden
van wie we warenwerdenworden
want we moeten kritisch blijven,
zelfs in dit walhalla

kun je te hard van stapel
lopen, moeten alle opties
overwogen worden om niet
onverwachts stil te vallen.

M.S.

Laten we dranken

Laten we
dranken
hartendieven,
dronken
naast de plee.

Laten we
drinken
doormetuitvoorop
liefde,
donker houdt van alleen.

Laten we
drenken
als we lieven,
zonder meer min een geen twee.

Laten we
dronken
leeg en glazig kijken,
jou dubbel zien nog altijd feest.

M.S.

in een houten kistje

in een houten kistje
in de vorm
van een hart

bewaar ik honderd
redenen waarom
je van mij zal houden

ernaast
een doosje lucifers
voor het geval dat

ik heb eigenlijk
meer dan genoeg
aan jou alleen

cremeren is ook maar het
in vuur en vlam zetten
van iets dat alles betekent

M.S.

27 regels - nieuwsgedicht vrijdag 24 oktober 2014

Sinds april schrijf ik voor elke vrijdag een gedicht op basis van verschillende nieuwsberichten over Rotterdam, wat ik live voordraag in de vrijdagochtendshow op Open Rotterdam. Mocht 09.15u te vroeg voor je zijn geweest, of was je net even iets anders aan het doen dan naar 93.9 FM te luisteren, hieronder het gedicht van 24 oktober met bijbehorende nieuwsberichten.

27 regels

Tussen de snelheidsduivels
uit het verkeer
lig je in de file,
wachtend op hulp
en daar is ze dan.

Tussen de knuffelkaters
en in de handen van je
toekomstige huispoes
hoef je in ieder geval
niets op te blazen.

Tussen de nachtwerkers
vind je alleen in
Nieuwerkerk nog zwartwerkers
maar om het leefbaar te houden
hebben we het daar niet over.

Tussen de trams
die zich houden aan
hun eigen richtlijnen
kun je haar straks mee uit nemen
om tv te kijken in het theater.

Tussen de poppodia
en de nieuwe hippe plaatsen
zal ze ‘ja’ zeggen
omdat jij haar op de knieën
de ultieme taxirit aanbood.

Tussen de ups en downtowns van de stad
moet een bruisende toekomst klaarliggen.

M.S.

Gydo, als je dit leest: heel veel geluk samen en proficiat!

Als de vrouw het lulletje rozenwater laat lopen

Geïnspireerd op het gedicht 'De verliefde man' door Von Solo

Als de vrouw het lulletje rozenwater laat lopen
omdat ze juist de klootzak wil krijgen-
als die op zijn beurt ten onder gaat aan blijven dromen,
of juist het klootzakkenniveau begint te ontstijgen-

als je in plaats van te kussen eerder vuil loopt te bekken,
vechten je hersens in pannen om vet aan te trekken-
als ouwehoeren figureren als moeders
vechten bazen eerder om het bakken dan dat ze zullen poetsen-

als de vrouw een klootzak krijgen kan
vertrekken tortelduiven per direct naar Rotterdam-
want de vrouw wil geen verliefde man,
daar krijgt ze simpelweg de schijt van.

M.S.

De overgave

De overgave
Als jouw hoofd
Langs het pad van haar benen
Loopt, zoekend
naar het zachtste plekje om te rusten.

Wachtend op haar hand
Door je haar, dan
Fluistert ze dat alles
Goed komt.

Daar in haar schoot,
Die je ontvangt
En liefdevol omarmt
Als een godheid
Haar bastaard,
Wil je
Kun je
Zul je
Niets anders antwoorden
Dan huilen.

Want de tijd is je
Ongunstig,
En de wereld draait
Door zoals elke dag.

Haar schoot
Waar je hoofd rust
Kalmeert door de vingertoppen
Die wandelen door jouw haar,
Jouw jungle van gedachten,
Jouw tranen die zich ophopen
Of ontsnappen.

Daar waait zij
Als een frisse wind doorheen
Alsof een dans der dingen
Die orde schept.

Daar in haar schoot,
Die je ontvangt
En liefdevol omarmt
Als een vrouw
Haar man,
Wil je
Kun je
Zul je
Niets anders antwoorden
Dan huilen.

M.S.

Als ik

Als ik
Dronken
Door de nacht trippel,
Onderweg naar iets
Dat door
Moet gaan voor ‘huis’,
Proef ik
De aan jou geschreven
Woorden op mijn lippen.

Ze hangen ergens in
Het luchtledige, nog
In de envelop
Ooit verzonden,
Maar mijn binnenste
Ongelezen gelaten en
De woorden ongehoord
Onbemind.

De pijnlijke stilte
Begint langzaam
Tastbaar
Te worden als het
Maanlicht
Te weinig bij kan schijnen
Om duidelijkheid
Aan mij te binden.

Als ik
Dronken
Door de nacht trippel
Proef ik
Het bitterzoete van
De aan jou geschreven
Woorden op mijn lippen.

M.S.

Kalypso

We zijn omgeven
Door goden- zelfs op de zee
Waarin ik eenzaam
Dobber voel ik hun aanwezigheid
In mijn darmstreken,
Ze kleven aan mij
Als mieren aan jouw
Nectar, zo vastbesloten.

Zij beslisten anders,
Zij beslisten mij uit jouw handen
Te geven, alsof ik ondankbaar
Zou zijn zeven
Jaren doorgebracht
Te hebben op jouw Ogygia,
Jouw eiland, waarvan de warme
Deken
Nog altijd om mijn schouders hangt
Als de onsterfelijke liefde,
De jeugd die je me bood.

In mijn hoofd
Hoor ik de goden
Lachen,
Schaterend om mijn happen
Naar lucht, om het opsnuiven van
De geur van mijn Kalypso op mijn lippen-
Mijn geslachtsdeel nog vochtig van de ketting
Waaraan ik hing, nog verdwaasder
Dan verdwaald en wel zo
Smeten de goden mij
De zee op met pijn
In het hart- het leed
Onder de valse liefde,
Een luchtspiegeling,
Die door beheksing van de nimf
Zo echt leek-
Zelfs het surrogaat kleurt
Lijkbleek
Van het eindeloze dolen
Dat haar Odysseus
Voort sleept.

Zij is de zee
Waar de goden mee spelen
Om mij, de man die
Op haar verdwaalde,
Te doen vergeten en mijn woorden
Gericht aan de wrede vrouw,
Die me zomaar liet
Gaan, op te slokken
Alsof nooit verzonden
Vanaf deze lege zee
Met de flessenpost.

Zij is de zee
Waarover de goden mededelen
Aan mij:
‘Op deze zee
Valt voor jou niets meer te zoeken,
Hier zal een andere liefde leven’
En ik, moe van deze
Plotselinge plotwending
De handdoek in de ring moet
Gooien om boven water
Te blijven, tevergeefs.

We zijn omgeven
Door goden- beslisten voor twee,
Waarbij ik eenzaam
Moet dobberen, voel ik hun aanwezigheid
Overal in mijn lichaamsdelen,
Ze vreten aan mij
Als parasitaire dieven aan jouw
Hart, zo verstoten.

M.S.

In het kuiltje van mijn matras

In het kuiltje van mijn matras
Lag ooit een vrouw
op mij te wachten,
Smachtend
Naar een kus, een streling,
Klaar voor een vrijpartij
Om de nacht
Een goed begin te geven.

In het kuiltje van mijn matras
Lag ooit de liefde
Met mijn haar in de handen,
De vingers dansend
Door mijn gedachten-
Soms licht, dan eerder zwart,
Zij vol positivisme:
‘Het komt wel goed, mooie man’
De schat,
Vol woorden van mijn leven.

In het kuiltje van mijn matras
Lag ooit de betekenis
Van ‘echt houden van’,
Knuffelzacht
Als een nieuwe dag, nieuwe ochtend,
Inspireert en geeft kracht
Om het alledaagse met een lach
Nuchter tot je te nemen.

In het kuiltje van mijn matras
Lag ooit een vrouw
Die me verliet voor van alles
En nog wat, kapte mij af
Met een simpel wegwerpgebaar
Alsof ik wegwerpbaar,
Maar ze vergat
Haar liefde in te pakken
Voor haar vertrek,
Ligt al weken weg
Te rotten tot
Vragen, wordt alsmaar magerder
In het kuiltje van mijn matras.

Dat kuiltje van mijn matras
Bood ooit een vrouw
Die me vastpakte en had
Een slaapplek- lachend
Met haar hart, haar wezen,
Met al haar hebben en houden van,
Klaar voor tot de dood ons scheidt
In voor- zonder tegenspoed,
Voor haar gevoel veel te lang
Wachtend,
Liet me als een baksteen vallen
In de leegte- zonder verklaring
In het kuiltje van mijn matras.

In het kuiltje van mijn matras
Lag ooit een vrouw
Naar mij te lachen,
Sprankelend
Met warmte, een voor mij kloppend hart,
Klaar om op elk moment
Het vuur te doven
Zonder het ‘waarom deze wijze’ mede te delen.

Nu lig ik hier maar wat,
In dat afvalputje- de schroothoop
In het kuiltje van mijn matras.

M.S.

Boeman

Ze kijkt,
Jij kijkt terug
In de hoop dat ze het niet ziet,
Doorlopend, denkend:
‘Wij mannen zijn
Te allen tijde
De boeman.’

Doordrenkt met verlaten alcoholisme,
Over de enige
Weg naar de hartsmid,
Daarop geen ruimte voor Johnny Walkers
Of koude Russinnen,
Slechts de hitte van de route Licor 43
En van amaretto ga je te zwoel zingen-
Waar de weg ophoudt,
Kun je weer opnieuw beginnen,
Ook al klinkt er in
Je hoofd steeds de zin:
‘Wij mannen zijn
Te allen tijde
De boeman.’

Als je te snel voorop
Loopt, raak je achterop,
Want achter is voor en je hart verloor
Je ergens in het midden
En de paarden zijn ingenomen-
Wat rest is die eenzame loper
Die zelfs zonder koningin
De dag door moet komen,
En de vrouw die je aanbidt
Staat aan de zijkant-
Lacht je uit als
Je met loden schoenen
Doorsjokt op je pad, de pas
Tergend langzaam en de handen
In de zak, de schouders hangen
Omdat die ene zin
Je naar beneden haalt:
‘Wij mannen zijn
Te allen tijde
De boeman.’

Doordrenkt met angstzweet,
Vergezeld door onvoorwaardelijke
Eenzaamheid- je gaat de strijd
Aan met je trots, je pijn-
Je gebroken hart
Onder de arm, in de hand
Slechts kleingeld
En er rest niets dan door te stappen
Want van stilstaan ga je dood
Door haar ijskoude blik
Vanaf de kant-
Hoop niet op haar hulp,
Want de verschrompelde ballen
Daaronder zullen
Haar een worst wezen,
Zijn haar probleem niet meer-
Ze kijkt, armen over elkaar
En lacht, want zij weet
En ik weet
En wij weten
Maar uitspreken, ho maar-
Zij verliet je, gewoon, zomaar,
Alsof jij dat bij haar deed,
Leef jij nu je levensloop alleen,
Nee:
‘Wij mannen zijn
Te allen tijde
De boeman.’

De broeders in je broederschap
Zijn je hoeders als
Jij het zwarte schaap
Uithangt, blatend
Om een liefkozende aai-
Een richtingsgevoel
Dat je weer in de
Strenge arm der liefdeswet
Plaatst, waar je gretig
Graast om jezelf in leven
Te houden, voedend met liefde
Tot die vergaat, want ik weet
En jij weet
En zij weet
En wij weten
Maar uitspreken, ho maar-
Zij liet je, gewoon, zomaar,
Alsof jij haar niets deed,
Zij uit jouw handen gleed
Toen zij dat wilde en
Jij zoekt het maar uit alleen,
Nee:
‘Wij mannen zijn
Te allen tijde
De boeman.’

M.S.

Bombardement

Hier zat ooit een hart
Waar leeg – omhulsel van
Herinneringen aan
Hoe het ooit was-
De boventoon voerde,
Onzichtbaar liefdesbloed
Voor leven dapper
Vergeten toen
Die oorlog van liefde,
Uit liefde, woedde.

Het regende zwaarden
Van Damocles, precies daar
Waar donkere wolken samen
Gespannen samenpakten-
Troffen doel, maakten
Een uitsnede precies waar
Ooit mijn hart zat.

De bommen vielen als
Jouw woorden met bakken
Uit de hemel- kil, hard
En meedogenloos- het wankelen
Van het geloof op betere tijden zal
Sterven met de handen,
Gericht naar ons hemelgewelf
Boven de stad die we
Bouwden, onze stad
Die jij over het hoofd zag.

Liefde is het wapen, in tijden van oorlog
Is alles geoorloofd- elke stad
Moet soms branden van
Liefdespijn en vurige passie, kon
Dat maar de reden zijn, kunnen herrijzen, zoals
Een aartsvijand zijn aartsvijand
Een laatste, respectvolle strohalm
Biedt- de vernederende overwinning zal
Des te harder aankomen, maar
Laat, uit respect, diep verstopt doch verankerd,
Leven omdat hij of zij het toch wel aan kan.

Hier zat ooit een hart
Dat het bombardement van
Een snel maar pijnlijk einde dat
Uit de lucht kwam vallen,
Uit diezelfde lucht waar de nachtelijke
Glimmertjes die we hoopten ooit te raken,
Door jouw bommen anders,
Dat hart dat een gat
Werd.

M.S.

Patroklos

Ik heb een vriend verloren-
Zo één,
Waarmee ik alles deelde,
Liefde, pijn, zorgen,
Het ochtendgloren-
Ook als mijn maatje
Niet naast me lag,
Konden we nog steeds
Samen wakker worden.

Ik heb een vriend verloren,
Op een dag dat ik langer
Bleef liggen,
Even moe van leven,
Hij ertegen
Ten strijde trok-
Om mij te redden
Van mijzelf, de vijandige wereld en ons,
Want vroeg of laat
Konden wij sneuvelen, of alsnog.

Ik heb een vriend verloren-
Het vriendenlijk onherkenbaar
Opgebrand,
Nog nasmeulend van het vuur
En de passie- alles wat hij gegeven had,
Zo klampte ik mij eraan vast,
Aan die verloren vriendschap
Gehuld in mijn staalkoude
Harnas.

Ik heb een vriend verloren-
Mijn achilleshiel werd donkere as,
Wegwaaiende naar de zon
Die steeds feller fonkelde om
Mij te verblinden-
Ik bloed, want hechte vriendschap
Bestond
En ik bloed mijn hart tranend rood
En ik bloed steeds meer uit mijn ziel
En ik bloed het meest uit mijn achilleshiel
En ik bloed, maar ik leef-
Ook al poog ik te wreken maar gebroken,
Alleen, bedorven-
Ook ik, Achilles,
Heb een vriend verloren.

M.S.

Muur

De kracht van een muur
Zit hem niet
In de hoeveelheid stenen-
Zelfs de constructie
Is het niet die
Hem standvastig maakt
Maar met hoeveel liefde
Ze is opgericht.

De kracht van een muur
Bestaat uit een constante
Voeding van liefde
Voor de vijand, maakt krachtig
Genoeg om zelfs de machtige
Herakles te weren, machteloos
Af te laten druipen.

De kracht van een muur
Is alles wat er te geven valt,
Gegeven is en nog gegeven zal
Worden – sterker dan
Romantische liefde kan
De muur zelfs de goden verbannen
Want het gebeurt uit
Liefde.

M.S.

Biggetjesroze

Dan maak je een nutteloos tripje met de tram en trein, met als doel om een nieuw gedicht te schrijven. In de tram denk je aan de tekst van 'Groot Hart' van De Dijk en je knikt, maar meer omdat het past bij je gemoedstoestand. Om vervolgens te denken aan 'Painter Song' van Norah Jones. Muziek werkt sowieso inspirerend. Maar waarom dan opeens dat biggetjesroze? Ach, het levert me weer een gedicht op. Dan maakt het ook niet zoveel meer uit hoe je erop komt. Het gaat om het resultaat.

Biggetjesroze

Ik wil een schilderij van je maken
In woorden,
De basiskleur:
Biggetjesroze.

Daarvoor
Doop ik mijn houten pen
In je wangende blosjes
En klieder in opperste
Concentratie met bevende vingers
Je huidje vol-
Als je me laat.

Dit schilderij dat ik je schrijvend maak
Van dat verfkleurtje
Onder je ogen zal je staan
Als een prachtig nachthemd-
Ik maak het met liefde,
Draag jij het dan met liefde
En volle overtuiging, alsof je
Atlas bent onder
Je eigen hemelgewelf met
Sterren over je hemelse lichaam
Die ik voor je zal laten
Schitteren.

Ik ga een schilderij van je maken
In woorden,
De basiskleur:
Biggetjesroze.

Daarvoor
Doop ik mijn houten pen
In je wangende blosjes
En ik hoor je buikje zacht knorren, spinnen
Bijna – hongert naar meer-
Laten we dan lichaamscontact
Maken, dan
Weten we of het klikt
Tussen deze schilder, de inkt
Op jouw schilderij en geschilderde,
Op dat schilderij dat ik zojuist van je
Heb gemaakt
In woorden,
De basiskleur:
Biggetjesroze.

M.S.