Kubuswoning

‘Dit huis is van mij,
Maar niet het mijne,’
Denkt ze.

Zestien vierkante meter ruimte,
maar geen goede plek
Voor een thuis.

Hoe hard ze ook schreeuwt,
Goedpraat,
Wendt en keert,
Steeds harder klaagt
Dat dit huis niet het hare,
Die kubus van een woning
Omgeven wordt door het nare,
Geen ziel die haar gelooft.

Dit huis is van haar
Maar niet het hare,
Denk ik.

Zestien vierkante meter om te draaien
In ongelukkige rondjes,
Geen hond die ernaar kraait.

Zelfs niet als de kubus
Gehuld is in een eenzame jas,
De woning in nachtzwart.

Zestien vierkante meter ruimte
Dat van haar maar niet de hare is,
Zoals de stad niet haar stad is.

M.S.

Duif

Kijk omhoog, niet naar de zon,
Maar naar de duif
Die haar vleugels uitgeslagen heeft
In de hoop haar witte veren
Wat meer kleur te geven.

Badend in het luchtruim
Vliegt ze, soms zwevend
En met lichte vrees
Voor mogelijke donkere wolken
Die haar zicht
Onderweg
Zouden kunnen verhullen.

De duif zingt.
Luidkeels.

Het gezang dat wordt ingezet,
Aangespoord
door de liefde, die
Als een zuchtje wind
Haar vleugels draagvlak geeft.

Amor schiet pijlen na.
Mist.

Kijk omhoog zie de zon,
Want waar de duif vloog,
Die haar vleugels uitgeslagen heeft,
Vliegt ze nu in vrijheid elders-
Haar witte veren verder
Naar een nieuw leven vol kleur,
Achter een nieuwe horizon.

M.S.