Over Rotterdam - 9 mei 2014

Sinds april schrijf ik voor elke vrijdag een gedicht op basis van verschillende nieuwsberichten over Rotterdam, wat ik live voordraag in de show van Mark van Dale op Open Rotterdam. Mocht 09.15u te vroeg voor je zijn geweest, of was je net even iets anders aan het doen dan naar 93.9 FM te luisteren, hieronder het gedicht van 2 mei met bijbehorende nieuwsberichten.

Wij dragen
Rotterdam,
stoppen woorden in nachten,
dagen met daden en wachten
tot nieuwe namen zeker zijn
en families weer op elkaar aan kunnen.

Wij dragen
Rotterdam,
vooral als
de Duitse toerist
zijn intocht
aan het plannen is.

Met een mannetje
voor de veiligheid
en handhaving
moet het appeltje-eitje
zijn die pottenkijkers
de stad uit te leiden.

De potenrammers
daar gelijk achteraan
alvorens ze een poot
uit te draaien
want sommige mensen
zijn nu eenmaal matennaaiers,

zijn vaker
ook gewone mensen
en die laat je
in hun waarde-
zo niet draagt Rotterdam
je naar het Havenziekenhuis

om dat middels
inenting het
in je hoofd
te laten prenten
en je op te lappen.

Want wij dragen
Rotterdam
en dat is altijd zo geweest-
ook op 14 mei 1940,
ook op 31 maart 1943
en op elke herdachte 4 mei

dicht de Rotterdammert
het oude met het nieuwe
als twee handen
op één buik,
hand in hand,

want wij dragen
Rotterdam op handen
niet als hippe kippen in
‘Dutch Manhattan’,
maar als trotse inwoners
van dé stad van Nederland.

M.S.

Vrije dag

Zo rond de klok van tien uur vanochtend deed ik voor het eerst mijn ogen open. Onder mijn raam hoorde ik in eerste instantie een duivenposse, gevolgd door een opstartende en vervolgens wegrijdende auto. Het derde geluid wat ik hoorde was dus die gevreesde luidruchtige buurvrouw. Helaas voor mij was ik net te laat wakker om er dusdanig last van te hebben dat ik mijn bed uit kon springen om haar deur te bewerken en vervolgens een vloekwoordelijke kanonnade op haar af te vuren. Neen, na de vierde hoge AAAAAAHHH! hield de sessie op. Maar jij bent inmiddels wakker. Hoopt op een nieuwe sessie, zodat je alsnog die deur kan opzoeken. Maar nee.

Dus maar de keuken in voor wat water. Daarna maar een sigaret roken en dan op je gemakje wakker worden. Denken aan van alles en nog wat. Zoals mijn optreden bij Boek NU! afgelopen donderdag, wat ik zelf wel een opsteker vond. Ging best lekker. Presentator Daniel Dee kondigde aan dat ik dit jaar tweemaal ga debuteren, met proza en poëzie. Zoals ik een van de voorgaande blogs al riep, lijkt dat poëzie me nog een dingetje worden. Maar proza, ja. Dat terzijde, want ik kwam poëzie voordragen bij Boek NU! Opkomend schrijftalent Robbert Meijntjes heeft één van de gedichten die ik deed, 'Bombardement (die ik wel eens beter heb gedaan, volgens mij, maar dat weet ik niet zeker)', gefilmd:

Nu eindelijk dit filmpje is geüpload, is de buurvrouw ondertussen een sessie verder en tegelijk met de koffie klaar. is het nu tijd voor de rest van de dag. Een vrije, weliswaar. Kunnen we leuke dingen gaan doen. En moet nog de stad in om een cadeautje te kopen. Geen idee wat, maar ik red me vaak het best met een last minute. Opeens krijg je dan zo'n ingeving. Nu eerst nog een kopje koffie om wakker te blijven en dan maar eens op pad. Na een kampioenenontbijt, uiteraard. Maar dat houd ik dan wel voor mezelf. Ik heb namelijk niet vaak een vrije dag.

M.S.

Bombardement

Hier zat ooit een hart
Waar leeg – omhulsel van
Herinneringen aan
Hoe het ooit was-
De boventoon voerde,
Onzichtbaar liefdesbloed
Voor leven dapper
Vergeten toen
Die oorlog van liefde,
Uit liefde, woedde.

Het regende zwaarden
Van Damocles, precies daar
Waar donkere wolken samen
Gespannen samenpakten-
Troffen doel, maakten
Een uitsnede precies waar
Ooit mijn hart zat.

De bommen vielen als
Jouw woorden met bakken
Uit de hemel- kil, hard
En meedogenloos- het wankelen
Van het geloof op betere tijden zal
Sterven met de handen,
Gericht naar ons hemelgewelf
Boven de stad die we
Bouwden, onze stad
Die jij over het hoofd zag.

Liefde is het wapen, in tijden van oorlog
Is alles geoorloofd- elke stad
Moet soms branden van
Liefdespijn en vurige passie, kon
Dat maar de reden zijn, kunnen herrijzen, zoals
Een aartsvijand zijn aartsvijand
Een laatste, respectvolle strohalm
Biedt- de vernederende overwinning zal
Des te harder aankomen, maar
Laat, uit respect, diep verstopt doch verankerd,
Leven omdat hij of zij het toch wel aan kan.

Hier zat ooit een hart
Dat het bombardement van
Een snel maar pijnlijk einde dat
Uit de lucht kwam vallen,
Uit diezelfde lucht waar de nachtelijke
Glimmertjes die we hoopten ooit te raken,
Door jouw bommen anders,
Dat hart dat een gat
Werd.

M.S.