Over het omarmen van lente

ze zal fluisteren
tot je glimlacht
tot je voor haar adem staat

steeds een licht oog
gesloten
toch voel je haar blik
op de huid branden

zelfs al draagt ze wolken
weet dan
dat zij niet voor eeuwig zijn

dit seizoen
wil ze bij jou blijven
ook al dondert of huilt ze
soms door wispelturig temperament

geef je over
met de armen
langs het lichaam

ze wil alleen maar
warmte delen
tot ze loslaat en fluistert
‘ik moet weer gaan’

M.S.

in mijn tienerjaren

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de mooiste vrouwen
een huid hadden
zo gaaf
zo bleek
als het meest kostbare marmer

ze droegen stoffen
die speels om hun rondingen
waren gewikkeld

als accentuering
als geheimhouding

geen goede
want je hoort ze roepen
‘ik verhul iets moois’
vaak midden
in de natuur
als kers
op de taart

nu vraag ik mij af
of de zon mij dan verplicht
zo’n klassieke te vangen
met wat inkt
of de stoute schoenen
maar aan moet trekken
haar richting op

toegegeven, vandaag
is een zeer geschikte dag
voor een mooi gedicht dat
ze kan dragen

op de huid
op papier

indien ongewenst
indien te intiem

is de Maas slechts
op een steenworp afstand
en de hongerige meeuwen
kijken zichtbaar uit
naar leesvoer

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de klassieken hele andere
tijden waren
niet te vergelijken
met waarin ik nu leef

M.S.