in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de mooiste vrouwen
een huid hadden
zo gaaf
zo bleek
als het meest kostbare marmer
ze droegen stoffen
die speels om hun rondingen
waren gewikkeld
als accentuering
als geheimhouding
geen goede
want je hoort ze roepen
‘ik verhul iets moois’
vaak midden
in de natuur
als kers
op de taart
nu vraag ik mij af
of de zon mij dan verplicht
zo’n klassieke te vangen
met wat inkt
of de stoute schoenen
maar aan moet trekken
haar richting op
toegegeven, vandaag
is een zeer geschikte dag
voor een mooi gedicht dat
ze kan dragen
op de huid
op papier
indien ongewenst
indien te intiem
is de Maas slechts
op een steenworp afstand
en de hongerige meeuwen
kijken zichtbaar uit
naar leesvoer
in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de klassieken hele andere
tijden waren
niet te vergelijken
met waarin ik nu leef
M.S.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten