Met een echt te softe ballad in mijn oren staar ik naar mijn beeldscherm. Te wachten op inspiratie voor een aantal gedichten over bendes in een dystopisch Rotterdam in de toekomst. Op aanvragen van de band JUGEND, die in juni een optreden gepland hebben met die thematiek in De Unie. Hoe of wat, weet ik op dit moment ook niet. Mondjes maat zullen er kwartjes gaan vallen. Of euro's. In ieder geval, ik zoek dus naar een setting voor de gedichten. Dat begint bij de muziek, om vervolgens in mijn bescheiden portfolio aan gedichten te zoeken naar iets wat eventueel bruikbaar is. Of inspireert tot iets nieuws. Eén ervan heb ik al bij de hand. In een eerdere blog heb ik het begin al eens verklapt, maar nooit het gedicht zelf gepost. Het gaat om het volgende gedicht, wat ik nu ga gebruiken om mezelf te inspireren tot iets nieuws:
Rotterdamned oftewel een nachtmerrie over de stad
En dan sta je onder de vleugels van de Zwaan,
Te staren naar de Maas
En haar water dat golft,
Altijd in beweging-
Net als de volle binnenstad
Die je zojuist verlaten hebt.
Je gedachten dwalen terug
Naar het nooit gedronken
Beloofde kopje koffie-
Het gezelschap wees je erop,
Jij die het opnieuw aanbood-
Een stemmetje in je hoofd zei al
Dat het geen goed idee.
Links van je gilt de wind
Stilzwijgend
Tussen de torens van de Kop van Zuid,
Zijdezacht door je waar en over je huid-
Per abuis rechten
De Hoge Heren rechts
Hun rug,
Want zij weten:
Er is geen weg terug
Maar je zult wel weten.
De vleugels van de Zwaan
Fungeren niet als teugels
Waar je je aan vast kunt klampen
Of om de tijd op te zwepen
Om sneller te vergaan-
Eerder een EXIT te nemen.
Bij Hemingway-
Er valt niet te ontsnappen
Aan de Rotownse soufflé
Die ik zelf in elkaar geflanst heb-
Het is dubsteppen geblazen,
Met een kattenloops gevaarte
Dat aan mijn hoofd blijft hangen
In plaats van
De lege portemonnee in mijn zak.
Dan schijn je
Voorover te vallen
En die vleugels vangen
Niets dan wind,
Mij dus niet-
Arme stakker als ik ben,
En toen alles over leek te zijn
Werd ik bezweet wakker.
M.S.
