Ziekenhuisbezoek

In het ongezelligste
ziekenhuis dat ik ken
weet een oude man
in een grijze lange regenjas
het toch gezellig
te maken
voor zijn oude vrouw
in een even zo grijze lange regenjas.

Zijn recept
voor hun geluksmoment:
een warme chocolademelk
met slagroom voor haar
zonder slagroom voor hem,
ernaast een chocoladebrownie
voor mevrouw,
voor meneer
een wit bolletje met lauwe kroket.

En dan niet eens
naar haar te hoeven kijken
om te weten
dat het nog best fijn is,
maar vooral best fijn is
dat ze nog altijd naast hem zit
en hij al is opgestaan,
zijn laatste hap nog vermalend,
om wat extra servetjes
te pakken want twee tegen één
dat ze gaat knoeien.

En dan weer
voor je uit staren,
zonder het jongere stel op te merken
dat kijkt om te zien hoe het moet
dat houden van,
jij vooral
voorbereid op plotselinge
regen, onweer
of zelfs de dood, wetende
dat jij je beste beentje
tot de laatste snik voor hebt gezet
om het gezellig
te houden.

M.S.

Te midden van

Te midden van
Het harde bestaan van
deze buitenkant
Die droog, broos is,
Ligt de zachtheid
In je aanraking.

Zelfs het geluid dat
Aan je lippen ontsnapt
Is een onverdiende
Liefkozing, dat
Is een ding dat
Zeker is.

Te midden van
Dat zwarte zwembadje
Dat we soms delen,
Hangt een huilbui
Die weg te wuiven valt
Maar steeds terug waait.

Zelfs het steen van
De muur om ons heen,
Tussen ons in, is
Gevoelig voor de warmte
Van onze vacht, waarvan
De haren de spleten doen splijten.

Te midden van
Het harde bestaan van
Dat wat ‘leven’ heet
En soms meedogenloos is,
Ligt er ook zachtheid
In een aanraking.

M.S.