Nightwriting

Schrijven lukt me de laatste tijd sporadisch. Maar vooral in de nacht. Soms poëzie, maar voornamelijk proza. Daar is de nacht vooral geschikt voor. En dan behoor ik nog niet eens tot het Nightwriters-collectief van Kluun. Ook al heeft dat een andere betekenis. In mijn geval doel ik op 'het verrichten van fictioneel prozaïsche schrijfwerkzaamheden tussen 23.00u en 06.00u'. Om het maar eens lekker deftig te zeggen.

Even terug naar het nu. Ik ga vannacht weer een poging doen om verder te schrijven. Die poging doe ik de laatste paar weken vaker, soms met enig succes. Om de volgende ochtend tevreden te kunnen lezen dat er weer een aantal pagina's bijgekomen zijn. Dat voelt goed, maar het vordert gestaag. Alhoewel ik nu dichterbij ben dan ooit gedacht. Laatst vroeg een vriend 'hoe het schrijven gaat'. Nou, langzaam. 's Nachts. Maar het vordert. En dat is het belangrijkste. Dit is het punt.

Een aantal jaartjes geleden, je leest het goed, begon ik aan een verhaal. Over een man van 71 die terugblikt op zijn tienerjaren als zeventienjarige. Waarin er talloze dingen gebeuren om hem heen, die slechts een fragment vormen van de herinnering. Want op zijn zeventiende leert hij zijn liefde van zijn leven kennen. Maar er gaan ook meerdere dingen mis. En de herinneringen laten niet alles zien, zoals het bij herinneringen hoort te gaan. Is het dan allemaal wel zo echt? Goed, dat is uiteindelijk uitgegroeid tot een wat groter verhaal. Maar het is nog steeds niet af. Dus als je op Twitter, Facebook of zelfs Hyves wat zinnetjes voorbij ziet komen die NIET zijn aangekondigd als poëzie, is dat hoogst waarschijnlijk hieruit. Wat ik er uiteindelijk mee ga doen, geen idee. Het frustreert me gewoon steeds meer, dat het nog steeds niet af is. Dus blijven we proberen. Ik meen me te herinneren dat je soms inspiratie moet afdwingen, dus bij deze. En de beste manier is door te blijven zitten. Aan je verhaal, natuurlijk.

M.S.