Achterin de taxi belde de rechercheur naar het bureau, om versterking te vragen. Hij werd niet serieus genomen en de collega aan de andere kant hing lachend op. Eddy Nigma sloeg uit frustratie tegen de bijrijderstoel voor hem.
‘Zeg laat je de boel wel heel,’ reageerde de taxichauffeur fel.
‘Als je doorrijdt,’ antwoordde Nigma, ‘ik heb haast.’
‘Het gaat een stuk sneller als de auto heel blijft. Eikel.’
‘Ja ja. Schiet nou maar op.’
De chauffeur zette de radio harder. Door de auto klonken de klanken van een rockband. Bij de woorden Time is running out begon de rechercheur op zijn nagels te bijten. Buiten begon de lucht in rap tempo dicht te trekken. Ook verschenen de eerste druppels op de ruit. Al snel zag hij niets meer. De taxichauffeur begon zijn vaart te minderen door het slechte zicht, tot groot ongenoegen van Eddy Nigma.
Helena was zojuist aangekomen bij haar huis. Voor het gebouw waar ze woonde, zocht ze in haar tas naar de sleutels. Helemaal onderop in haar tas vond ze de bos ijzer. Snel opende ze de enorme deur en ging naar binnen. Ze was doorweekt. De deur ging weer op slot. Helena liep de trap op terwijl ze haar jas openmaakte. Bij elke stap die ze zette liet ze een spoor van water achter dat de treden glad maakte. Omdat haar jas alle kanten op wapperde, werden ook de treden die ze nog moest nemen ook glad. Een enkele gleed ze uit maar kon zich nog net vasthouden aan de leuning. Ze vervloekte de ronde trap zachtjes, maar liep snel door. Ze wilde een douche nemen, ook om de stank die in het huis hing van zich af te wassen. Het hing er al dagen en werd steeds erger. Op haar verdieping opende Helena de deur en liep tegen een muur van stank aan. Ook rook ze vuurdampen, maar ze was te gefixeerd op het nemen van een douche dat ze besloot het te negeren. Terwijl ze al haar kleren uittrok liep ze naar de douche achterin de kamer. De zuster wist dat ze niet alleen was, maar had geen zin om een gesprek aan te knopen met haar huisgenoot.
Het douchewater deed Helena weer wat opleven. Alle stress van de dag voelde ze van zich afstromen. Haar rust werd abrupt verstoord door het steeds harder wordende gekreun van haar buurvrouw boven haar. Blijkbaar had ze bezoek, maar dat was voor Helena geen reden om zo luidruchtig te doen. Ze probeerde het te negeren en hing haar lange, donkere haar over haar oren in de hoop dat het iets zou schelen. Net toen ze haar rust weer had gevonden en de seksgeluiden van boven iets minder waren geworden, werd de zuster opnieuw gestoord. De deur van de badkamer vloog open. Helena probeerde zichzelf snel te bedekken met haar handen en armen.
‘Schiet eens op,’ hoorde ze haar huisgenoot zeggen, ‘ik heb je zo even nodig.’
‘Kun je niet even kloppen,’ riep Helena zonder goed zicht op de persoon die in de deuropening stond, ‘ik schrik me dood, mens.’
‘Daar is het nog te vroeg voor,’ luidde het antwoord.
‘Waarom moet ik opschieten dan? Ik sta er nog geen vijf minuten onder.’
‘We hebben een klein probleem, vrees ik.’
‘Dokter, hij komt weer bij!’
Eduardo ‘De Latino’ opende langzaam zijn ogen. Om hem heen stonden twee zusters en de dokter. De dokter keek streng, de zusters hoopvol en dankbaar tegelijk.
‘Enig idee waar je bent,’ vroeg de dokter.
‘Nee,’ zei Eduardo.
‘Je bent in het ziekenhuis,’ zei een zuster voor haar beurt.
‘Je bent er slecht aan toe,’ kapte de dokter haar af, ‘gelukkig ben je op tijd hier gebracht. Met flink wat rust kom je er wel weer boven op. Wat is er met je gebeurd?’
De barman begon zich dingen te herinneren. Hij balde met al zijn kracht de vuisten.
‘Nora,’ fluisterde hij, de kaken op elkaar geklemd.
Wordt vervolgd...
M.S.
Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.
maandag 18 juli 2011
Ballen zonder pegels - deel 18
Labels:
avonden,
Ballen zonder pegels,
kort,
Miguel Santos,
nieuw,
proza,
Rotterdam,
Slaakhuys,
verhaal
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten