vrijdag 15 juli 2011

Ballen zonder pegels - deel 17

‘Geen amaretto?’
Mickey Blue Eyes keek een beetje angstig uit zijn ogen. Buiten het zicht hield hij zijn kruis vast.
‘Nee dank je,’ antwoordde hij, ‘alleen koffie is prima. ’
Vanuit de keuken hoorde de barman een kort gegrinnik.
‘Je weet niet wat je mist,’ riep Sacha, ‘maar mijn koffie is ook goed te doen, hoor!’
Het klonk Blue Eyes als muziek in de oren. Hij liet zich weer terug in de bank glijden om wat tot rust te komen. Rustig aan, dacht hij, niet iedere vrouw is op je ballen uit. Hoewel hij het toch bijzonder toevallig vond dat de vrouw bij wie hij nu in huis was hem amaretto aan had geboden, probeerde hij positief te blijven. Dat ging hem op deze bank bijzonder goed lukken. Hij wreef eens over zijn gezicht en luisterde naar het pruttelen van de koffie in de keuken. Toen hij zijn handen weer naast zich legde, kwam Sacha net uit de keuken.
‘Kijk eens, meneer,’ zei ze.
Op het tafeltje voor hem zette de gastvrouw een dienblad met twee kopjes espresso, twee glazen water en twee borden met een rijkelijk belegde sandwich op een dienblad neer op tafel. Mickey Blue Eyes keek vol ongeloof naar het dienblad en vervolgens in de blauwe ogen van Sacha.
‘Is dit niet teveel van het goede,’ vroeg hij.
‘Nauwelijks,’ plofte ze naast hem neer, ‘je bent gastvrouw of niet. Eet smakelijk.’
De barman boog zich voorover en pakte de overgebleven sandwich.
‘Van hetzelfde.’
Hij nam een hap waardoor er een druppel kerriemayonaise uit schoot. Bij het kauwen merkte hij dat er een vleugje sambal door de saus zat. Niet veel, maar het angstzweet brak hem aan alle kanten uit en kneep zijn benen wat bij elkaar.
‘Niet lekker,’ vroeg Sacha.
‘Jawel,’ zei de barman starend naar zijn voedsel, ‘alleen verwachtte ik die sambal niet.’
‘Geeft dat extra beetje,’ slikte de gastvrouw naast hem, ‘pit.’

Eddy Nigma stond op de gang. Zijn telefoon was afgegaan, precies op het moment dat hij een helpende hand moest bieden aan de dokter. Hij zag op het schermpje dat het nummer onbekend was. Er was maar een persoon die hem onbekend belde. Nog geen stap buiten de kamer waar Eduardo ‘De Latino’ in bedwang werd gehouden door het ziekenhuispersoneel nam hij op.
‘Floyd hier,’ klonk het door de telefoon, ‘luister goed. Ik bloed, maar ik leef. Neergeknald vanuit een raam, tegenover Slaakhuys. Slechte schutter. Iemand weet wie ik ben. Niet pluis. Denk dat het jouw pakkie an is. Verrekijker kunnen gebruiken. Schutter is een vrouw. Moet hangen. Zoek het uit, kan iets zijn.’
TUUT. TUUT. TUUT.
Eddy Nigma rende naar de trap en belde een taxi.

‘Wat was dat,’ vroeg Mickey Blue Eyes.
‘Vast mijn huisgenoot,’ zei Sacha terwijl ze over de borstkas van de barman wreef.
‘Het klonk als een pistoolschot.’
Met grote ernst en een klein beetje angst keek hij naar zijn gastvrouw. Mickey probeerde de vrouw weg te duwen, maar zij hield hem tegen en klom op zijn schoot.
‘Ze heeft een spijkerpistool,’ zei ze terwijl ze het shirt van de barman omhoog trok, ‘daarmee stond ze een keer in mijn deuropening omdat de stroom uit was gevallen. Woedend. Ze zal wel met iets nieuws bezig zijn. Net als wij nu gaan doen.’

Wordt vervolgd...

M.S.

Vorig deel gemist? Klik hier. Volgend deel lezen? Klik dan hier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten