Hellemond

als ik naar binnen kijk
is na een paar traptreden
al niets meer te zien

de verhalen zeiden al
dat de dood geen berg Olympus is
maar een zwart gat

van buiten de hellemond
gezien klopt dit aardig

plots ben ik niet meer
zo zeker van dat afdalen

als ik maar heelhuids
terugkom en als het even kan
met wat me lief is

liefde is zo blind als de nacht
toch vrees ik dat er een moment komt
dat ik de dood in de ogen ga kijken

ook al zou ik het niet eens doorhebben
in dat donker voel ik vast de rillingen nog

pas dan zullen we er achter komen
wat er over zal blijven van de liefde

M.S.

Vertrekhal

het is hier groter dan verwacht
alles en iedereen lijkt op elkaar

als ik om me heen kijk
ontmoet niemand mijn blik

de voeten kunnen alle kanten op
lijken te wachten op een Godot

die ze komt vertellen waar heen te lopen
ze zijn maar moeilijk in beweging te krijgen

alsof ze zijn blijven plakken
zoals mijn handpalmen aan het handvat

van mijn enorme lege koffer
gelukkig ziet niemand dat deze niet vol is

alles wat er in zou passen
leek me voor vertrek alleen maar ballast

M.S.

Ballen zonder pegels - Wordt vervolgd

'Je moet wat meer met je blog doen,' zei de schrijfster een paar weken geleden.
Ik moest lachen.

'Ja,' zei ik, 'dat komt goed. Ik wil ook weer meer proza gaan schrijven, maar voorlopig komt er meer poëzie uit.'
'In een hoog tempo ook.'
'Helaas werkt dat met proza niet zo.'
'Ben je nu met iets bezig?'

Ze keek me strak aan met haar indringende ogen. Dezelfde als de eerste keer dat ik haar ontmoette, zowat tien jaar geleden ongeveer. In die tien jaar is er veel veranderd. Meer succes (al twee romans en vele columns), andere looks en nieuwe projecten. Grote projecten. Aan haar kant dan, maar het is gegund. Uiteindelijk zet elk succes ook Rotterdam als schrijfstad op de kaart, en daar wordt elke local hero beter van op de lange termijn. Mits je blijft schrijven, natuurlijk.

Hier timmert iedereen aan zijn eigen weg. Derek Otte bracht afgelopen jaar zijn eigen dichtbundel uit bij zijn eigen uitgeverij. Chapeau. Begin dit jaar mocht ik als één van de weinige gelukkigen het in boekvorm verschenen manuscript van Michelle van Dijk d'r eerste boek. Petje af en succes. Jerry Hormone bracht zijn eerste boek uit en signeerde met bloed. Stijlvoller kan niet. En er is nog meer te verwachten vanuit Rotterdam.

Zelf mag ik eigenlijk ook niet klagen. Naast dat ik gedichten met de snelheid van een zeikstraal op papier weet te zetten, heeft me tot dusver twee huisdichterschappen opgeleverd: OPEN Rotterdam en de maandelijkse live talkshow De Havenloods Live (als de lokale Nico Dijkshoorn). Ook wordt er her en der een gedicht (of enkele) gepubliceerd in een boek of verzamelbundel. In juni verschijnt bijv. 'Een kruisweg naar alledaags leed', de eerste en misschien wel grootste sonnettenkransenkrans (niet mijn woorden) van Nederland. Ik schreef er twee sonnetten voor, van de 196. En met wat mazzel kom ik ook nog met een gedicht in een boek over promovendus Sparta, maar daarover later misschien meer.

Ondertussen is de vraag die ik mij stel: wat nu? Al die schrijvers werken aan iets en stellen natuurlijk (terecht) de vraag: 'Waar ben jij mee bezig?' Nou, naast het tussen de bedrijven door een nieuwe dichtbundel componeren die je vervolgens niet opstuurt of waarvan je wacht op een respons (die zo lang duurt dat je eigenlijk al bent vergeten dat je en waarheen je een manuscript naar hebt opgestuurd), het schrijven van nieuwe gedichten (waarvan je dan vervolgens niet weet wat je daarmee moet dus gooi je die maar deels op Facebook in plaats van je blog die je daar ooit voor hebt aangemaakt) en staar je jezelf bijna dood op een uit de hand gelopen kort verhaal dat begon als een gefictionaliseerd verslag van een kroegavond dat uitmondde in een nooit afgemaakte "blog novel" (als dat genre nog niet bestond, bij deze).

Het komt eigenlijk neer op 'Life is what happens to us while we are making other plans'. Dat, en het gebrek aan focus op wat dan maar blijft liggen. En liggen. En liggen. Zo duurde het afmaken van mijn eerste boek ook jaren voordat je er eens goed voor ging zitten. Hetzelfde lot dreigt de eerder genoemde "blog novel" ook te ondergaan. Ik merkte vandaag pas op dat het al vijf jaar geleden is dat ik daar ooit aan begon. En het is nog steeds niet af. Dat komt omdat ik het nog veel verder wil uitbouwen dan tot waar ik online ben gekomen. Ik beschouw dat dan ook als de eerste draft van het verhaal, waar ik al een aantal wijzigingen in heb gemaakt (niet online doorgevoerd) zodat ik van daaruit verder kan schrijven.

Verwacht geen regelmatige updates, maar zal af en toe een update geven hoe het vordert. Ook om er zelf bij te blijven. De lengte van de hoofdstukken blijft hetzelfde: kort. In mijn hoofd zou het een novelle-vorm krijgen, maar om dat echt goed in te kunnen schatten moet er nog even doorgeschreven worden. En ik probeer zo blanco mogelijk te schrijven, zoals het ook ontstaan is: niet teveel bedenken van tevoren, maar elke keer als je er aan zit pas bedenken en schrijven zodat het verhaal zichzelf ontwikkeld. Dus ik KAN niet eens verklappen wat er gaat gebeuren. Maar ik denk wel dat het nog spannend zal blijven.

Als je niet weet waar ik het over heb, of als je het wel weet en er weer in wilt duiken: in 2011 begon het hier.

Wordt vervolgd..

M.S.

in mijn tienerjaren

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de mooiste vrouwen
een huid hadden
zo gaaf
zo bleek
als het meest kostbare marmer

ze droegen stoffen
die speels om hun rondingen
waren gewikkeld

als accentuering
als geheimhouding

geen goede
want je hoort ze roepen
‘ik verhul iets moois’
vaak midden
in de natuur
als kers
op de taart

nu vraag ik mij af
of de zon mij dan verplicht
zo’n klassieke te vangen
met wat inkt
of de stoute schoenen
maar aan moet trekken
haar richting op

toegegeven, vandaag
is een zeer geschikte dag
voor een mooi gedicht dat
ze kan dragen

op de huid
op papier

indien ongewenst
indien te intiem

is de Maas slechts
op een steenworp afstand
en de hongerige meeuwen
kijken zichtbaar uit
naar leesvoer

in mijn tienerjaren
leerde ik dat
de klassieken hele andere
tijden waren
niet te vergelijken
met waarin ik nu leef

M.S.