Spontaan

Gisteravond bleek vooral in het teken te staan van seks in poëzie. En dat in een voorheen rokerig, klein, grauw, bruin kroegje op de Witte de With. Maar waar het bier nog rijkelijk vloeit en spontane bezoekers verrast worden met poëzie. Gelukkig was ik voorbereid. Werd ik aangekondigd door een dichter met een ode aan een zojuist overleden Feyenoordicoon waar Nico Dijkshoorn nog een puntje aan kan zuigen. Kon ik opkomen met strofes zoals:

Dichten
Doe je met een vulpen,
Waarbij de inkt
Het glijmiddel is,
De punt je nagel
Waarmee je teder
Over dat bleke velletje huid krast.

(...)

Je inhaleert,
zij transpireert
Terwijl ze geheimloos
Keer op keer
Zachte zuchtjes zingt,
Provoceert
Je gedachten-
Je vulpen laat smachten,
Dansen,
Wachtend op een einde van de
Heftige romance
Die de vulpen op haar
Hemels doorleefde huid
Doet knallen.

(...)

En dan zit de eerste ronde van de Dichtclub Rotterdam er alweer op. Het ging lekker. Vloeiend. De rust bewaard. Er zouden nog twee rondes volgen, maar je hebt maar één gedicht bij je. Wat te doen? 'Get spontaneous'. Dus leen je een pen en schrijf je op de achterkant van je enige gedicht gewoon een nieuwe. Gewoon omdat het kan. Omdat je toch spontaan bezig bent. En dan sta je er gewoon weer in de tweede ronde. Word je aangekondigd met 'Ik hoop deze man ooit te mogen begroeten als de nieuwe stadsdichter van Rotterdam (yeah, right..)'. Dan krijg je naar hoofd 'Hé, je had maar één gedicht bij je', en beken je dat je ter plekke een nieuwe hebt geschreven en begint:

Je voert me dronken,
Lieve,
Met elke liter bier meer
Die je in me giet
Geniet ik weer
Van je volle body.

Zacht erotiserend
Smeer je mijn keel
Als een amaretto of whisky
Naar een nieuw
En stil gillend
Hoogtepunt.

Voer me dronken
Met je geelwitte vocht,
Alsof je me streelt
Van binnen
En me per slok
begint te beminnen.


M.S.