Te midden van

Te midden van
Het harde bestaan van
deze buitenkant
Die droog, broos is,
Ligt de zachtheid
In je aanraking.

Zelfs het geluid dat
Aan je lippen ontsnapt
Is een onverdiende
Liefkozing, dat
Is een ding dat
Zeker is.

Te midden van
Dat zwarte zwembadje
Dat we soms delen,
Hangt een huilbui
Die weg te wuiven valt
Maar steeds terug waait.

Zelfs het steen van
De muur om ons heen,
Tussen ons in, is
Gevoelig voor de warmte
Van onze vacht, waarvan
De haren de spleten doen splijten.

Te midden van
Het harde bestaan van
Dat wat ‘leven’ heet
En soms meedogenloos is,
Ligt er ook zachtheid
In een aanraking.

M.S.

En je wilt niet meer

En je wilt niet meer
Want je zinkt
Zingend
Weg in
Je eigen kokende sop
Als gaarkip

En je wilt niet meer
Je hangende schouders
Dragen
Waarop
De druk van het leven
Steeds zwaarder wordt

Dus laat je alles vallen
Zoals dit
Zwaarmoedige gedicht

Stilte
Klinkt
Als het glas
Waaruit we drinken

En de dikke dame
Huilt
Een laatste aria

En het doek valt
In een diepe slaap
Die ervan droomt
Te ontwaken.

M.S.

Herfstkind

Ik huil altijd met de pet op
En als ik zucht
Is dat om
Die sterk gebakken lucht
Te koelen.

Want Koning Winter
Rent als een dolle achter me aan,
In de hoop me in te halen
Maar gelukkig
Heb ik een voorsprong
Van een paar maanden.

Soms kijk ik wat sipjes
Omdat mijn haar
Als verkleurde blaadjes
Elk jaar uitvalt
Tot aan mijn enkels.

Het voordeel van een herfstkind
Zijn, is dat de nacht
Me steeds sneller gaat staan-
De wallen meevallen
Tot het niveau
Slaapkameroogjes.

Het voordeel van een herfstkind
Zijn, is dat je kleur
Kunt bekennen zonder te lachen
En mijn lichaamsgeur
Elk jaar anders is.

En als ik ’s ochtends wakker word
Lach ik in ieder geval
Om mijzelf, want toch
Ben ik weer een jaar lang wachten
Verder om jouw leven in te kleuren.

Ik ben een herfstkind
Dat huilt met de pet op,
En als ik zucht
Om die stomme grijze lucht
Is dat omdat hij maar niet mee kleurt.

M.S.

Kus

‘Not every collision comes as a surprise’ – John Irving

Ze dampen
Van warm zweet, dat
Aangespoord wordt door
De zenuwuiteinden die
De botsing al ver van
Tevoren aan zagen komen.

Het blijkt onvermijdelijk, want
In deze voorwaartse gang
Zou uitwijken de uitkomst
Veranderen in verlengde
Eenzaamheid.

Maar daar waar
Sneltreinvaart
Wordt gereduceerd tot
Slow motion, laat
De lucht zich maar al te graag
Wegdrukken door het benaderen
Van het zachte roze
Dat het zachte roze
Benadrukt.

Dan, ja dan,
Raken de twee luchtstromen elkaar
Het eerst- een implosie vindt plaats,
Slokt op
Alle geluid,
Alle tijd,
Alle verwachting,
Alle illusies,
alle gedachten,
Alle onuitgesproken woorden die
Alles zouden kunnen verpesten.

Dan, ja dan,
Raakt het zachte roze
Het zachte roze- de ontmoeting vindt plaats,
Stopt
Alle adem,
Alle twijfel,
Alle spanning,
Alle frustraties,
Alle verlangen,
Alle voorbereidende handelingen die
Alles terugbrachten tot het moment,
Dit moment van verstrengelde lippen,
Van de euforie,
Van de versmelting van het fysieke,
Van zoete victorie,
Van explosies die juist helen,
Van de magnifieke eenvoud
Van een botsing, die
Met het grootste gemak
Door kan gaan
Voor een
Kus.

M.S.